Ο θάνατος του Αχιλλέα
Boris Akunin
μετάφραση: Ιωάννα Ηλιάδη
Κλειδάριθμος, 2018
440 σελ.
«Διεθνείς συνωμοσίες, Καυκάσιοι ληστές, ο εγκληματικός υπόκοσμος της Μόσχας του δέκατου ένατου αιώνα και μια ακαταμάχητη, μοιραία γυναίκα…
Ο Εράστ Πετρόβιτς Φαντόριν έλπιζε σε μια ήσυχη επιστροφή στην πατρίδα μετά από μια περιπετειώδη περιπλάνηση έξι χρόνων, αλλά θα βρεθεί σύντομα μπλεγμένος σε πολιτικές δολοπλοκίες και σκάνδαλα της τσαρικής Αυλής. Ο παλιός του φίλος, στρατηγός Σόμπολεφ -ο διάσημος “Ρώσος Αχιλλέας”- έχει βρεθεί νεκρός σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, και ο Φαντόριν υποψιάζεται εγκληματική ενέργεια.
Χρησιμοποιώντας τις ξακουστές πλέον αναλυτικές του ικανότητες -που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα είκοσι έξι του χρόνια- ο Φαντόριν ξεκινά μια έρευνα στην οποία τα όρια μεταξύ πολιτικής και προσωπικής ζωής θολώνουν επικίνδυνα. Με τη βοήθεια των θαυμαστών δεξιοτήτων του στις ανατολίτικες πολεμικές τέχνες, τις οποίες απέκτησε όταν ζούσε στην Ιαπωνία, ο εκκεντρικός και πολυμήχανος ήρωάς μας θα επιχειρήσει να μάθει, όχι τόσο το ποιος, αλλά το γιατί…»
Ο Μπόρις Ακούνιν, ψευδώνυμο του συγγραφέα Γκριγκόρι Τσκαρτισβίλι, γεννήθηκε το 1956 στη Γεωργία από πατέρα Γεωργιανό και Ρωσίδα μητέρα, αλλά μεγάλωσε στη Μόσχα όπου και σπούδασε ανατολικές γλώσσες.
Αν και το φιλολογικό του όνομα θυμίζει τον Ρώσο αναρχικό Μπακούνιν, αιώνιο αντίπαλο του Καρλ Μαρξ, όπως διασαφηνίζει ο ίδιος, είναι απλώς δάνειο της ιαπωνικής λέξης ακούνιν, που σημαίνει τον κακό, τον μοχθηρό, τον λωποδύτη.
Πριν εκδώσει το πρώτο του μυθιστόρημα το 1998, είχε εργαστεί ως φιλόλογος, κριτικός, δοκιμιογράφος και μεταφραστής από τα ιαπωνικά, ιδίως του Γιούκιο Μισίμα.
Εκτός από τα βιβλία του, που έχουν ως ήρωα τον Εράστ Πέτροβιτς Φαντόριν, και τα οποία καλύπτουν την περίοδο από το 1877 ως το 1917 , ο συγγραφέας άρχισε και μια δεύτερη σειρά, με ηρωίδα την Πελαγία, μια Ρωσίδα μοναχή, ανάλογη με τη μις Μαρπλ της Άγκαθα Κρίστι, ενώ εξέδωσε και το εκτενές δοκίμιο “Ο συγγραφέας και η αυτοκτονία”. Επιπλέον, ξεκίνησε τελευταία και μια άλλη, τρίτη σειρά έργων, στην οποία τον κύριο χαρακτήρα αποτελεί ο ντετέκτιβ Νικολάι Φαντόριν, συγγενής του Εράστ Πέτροβιτς Φαντόριν. Τα βιβλία του, όπως επεσήμανε η κριτική, πρόσφεραν (από το 1998) στους Ρώσους μια σύνδεση με το χαμένο παρελθόν τους, που διακόπηκε βίαια από την Οκτωβριανή επανάσταση, χωρίς να εξιδανικεύουν καθόλου το τσαρικό καθεστώς, το οποίο περιγράφουν με εντιμότητα, δείχνοντας ότι ο συγγραφέας δε δίνει δεκάρα για την αυτοκρατορική οικογένεια και τους πάλαι ποτέ ευγενείς. Αντίθετα ό,τι κατορθώνει ο Φαντόριν, όπως και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες των έργων του, επιτυγχάνεται παρά την αντίδραση των αρχών. Τα έργα του Μπόρις Ακούνιν έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από τριάντα γλώσσες.
Γυναίκες της μικρής πατρίδας
Ιστορικό μυθιστόρημα
Θοδωρής Παπαθεοδώρου
Ψυχογιός, 2018
624 σελ.
«Αν κάτι έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια που αξιώθηκα να ζήσω, είναι πως η ελευθερία και η αγάπη είναι αξεχώριστες. Γέννες της ίδιας σποράς, καρποί των αδείλιαστων ψυχών. Δεν αρκεί να επιθυμείς, δεν αρκεί να περιμένεις. Πρέπει να τολμήσεις, ν’ αγωνιστείς για όσα αξίζουν στη ζωή. Για να έχει νόημα. Για να μην ξοδευτεί άδικα. Εγώ ανήκω σε μια τέτοια γενιά. Στη γενιά που δε φοβήθηκε τη θυσία…
Γυναίκες της μικρής πατρίδας… Μακεδόνισσες. Ελληνίδες. Στη χαραυγή του εικοστού αιώνα, άγριος κι αδυσώπητος ξεσπάει ο αγώνας στη σκλάβα Μακεδονία. Η γη ματώνει, ο ελληνισμός ψυχορραγεί. Τούρκοι, Βούλγαροι, κομιτάτα, τσέτες, πυρπολήσεις, εκτελέσεις, αμέτρητες θυσίες.
Γυναίκες της μικρής πατρίδας… Σαν την Αρετή. Σαν τη Φωτεινή. Ζυμώθηκαν με τον κίνδυνο, πάλεψαν για το γένος, την πίστη, τη λευτεριά. Θέριεψαν οι ψυχές τους κι έκλαψαν συνάμα. Για τους φίλους που έπεσαν, τα μαρτύρια που άντεξαν, τα μυστικά που βάσταξαν. Για το λατρεμένο παιδί που έχασε τόσο άδικα η μία. Για τον άντρα που αγάπησε παράφορα και σκότωσε με τα ίδια της τα χέρια η άλλη. Μπορεί να τις κυνήγησαν, μπορεί να τις βασάνισαν. Δεν τις δάμασαν όμως ποτέ. Αυτές. Τις γυναίκες της μικρής πατρίδας μας…»
Ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου γεννήθηκε στα Δίκαια του Έβρου περί τα μέσα του 1965 και κατοικεί στην Αθήνα. Σπούδασε Κοινωνιολογία των Φίλων στα κυλικεία του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου και στον ελεύθερο χρόνο του τελείωσε το Παιδαγωγικό του εν λόγω ιδρύματος. Έκτοτε υπηρέτησε με ζήλο τη στοιχειώδη εκπαίδευση, αλλά όχι και λογική. Επί σειρά ετών εργάστηκε σε αθηναϊκές εφημερίδες προκαλώντας ενθουσιασμό στους αρχισυντάκτες. Συμπλήρωνε με σατιρικά σχόλια τα κενά της ύλης που ανέκυπταν καθημερινώς. Από το 2002, και για λόγους σεμνότητος, διέκοψε την καριέρα του στον Τύπο και αφιερώθηκε στην ουσία. Το μυθιστόρημά του “Οι εφτά ουρανοί της ευτυχίας” τιμήθηκε με το Βραβείο Σύγχρονου Ελληνικού Μυθιστορήματος, ενώ το μυθιστόρημά του με τίτλο “Το αστρολούλουδο του Βοσπόρου”, τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερου Έργου Μνήμης 2003-2004 στα πλαίσια του 20ού Πανελλήνιου Συμποσίου Ποίησης και Πεζογραφίας. Επίσης, το μυθιστόρημά του “Οι κόρες της λησμονιάς” ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών – ΕΚΕΒΙ 2010.
