Τρεις ιστορίες
Γκυστάβ Φλωμπέρ
Μετάφραση: Τιτίκα Δημητρούλια
Αντίποδες, 2022
σ. 256
«Οι Τρεις ιστορίες, το τελευταίο έργο που δημοσίευσε ο Γκυστάβ Φλωμπέρ αποτελούν ένα αριστουργηματικό τρίπτυχο. Στην Απλή καρδιά ο Φλωμπέρ αφηγείται την ιστορία της Φελισιτέ, μιας φτωχής υπηρέτριας στη γαλλική επαρχία του 19ου αιώνα, που αγαπάει διαδοχικά έναν άντρα, τα παιδιά της κυρίας της, έναν ανιψιό της, έναν γέροντα που φροντίζει κι έπειτα τον παπαγάλο της. Στον Άγιο Ιουλιανό ένας παθιασμένος κυνηγός έρχεται αντιμέτωπος με τη βία που ασκεί και οδηγείται στη μετάνοια. Στην Ηρωδιάδα ο χορός της Σαλώμης στο πολυτελές συμπόσιο του Ηρώδη, όπου όλες οι πολιτικές και θρησκευτικές συγκρούσεις της εποχής έρχονται στην επιφάνεια, οδηγεί στον αποκεφαλισμό του Ιωάννη του Βαπτιστή.
Στις Τρεις ιστορίες διαπλέκονται μια όψη της κοινωνίας του Φλωμπέρ, ο μεσαιωνικός θρύλος και η ανασυγκρότηση του παρελθόντος· εδώ συμπυκνώνονται οι καλλιτεχνικές ιδέες και η συγγραφική του μέθοδος: η εμμονική αναζήτηση για την ορθή λέξη, την ηχητική αρμονία και ένα ύφος που «θα έχει το ρυθμό του στίχου, την ακρίβεια της επιστημονικής γλώσσας, τον βαθύ κυματιστό ήχο του βιολοντσέλου και τη λάμψη της φωτιάς».»
Ο Γκυστάβ Φλομπέρ, γιος του χειρουργού Ασίλ Φλομπέρ και της Ζυστίν Φλεριό, γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου του 1821 στη Ρουέν της Νορμανδίας. Η κλίση του προς την λογοτεχνία ήταν έντονη και από τα δεκατέσσερά του χρόνια άρχισε να γράφει αφηγήματα. Η οικογένειά του τον προόριζε για νομικές σπουδές στο Παρίσι, ωστόσο η αποτυχία στις εξετάσεις, οι συχνές κρίσεις επιληψίας και προπάντων η βαθιά του επιθυμία να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία, δεν του επέτρεψαν να τις ολοκληρώσει. Έζησε ως επί το πλείστον μακριά από το θόρυβο της πρωτεύουσας, στο Κρουασέ, κοντά στη μητέρα και στην αγαπημένη ανιψιά του, με μικρά διαλείμματα στην ασκητική ζωή που είχε επιλέξει τις τακτικές επισκέψεις στο Παρίσι, για να βλέπει τους φίλους του. Έκανε επίσης ευάριθμα ταξίδια: από το 1849 έως το 1851, μαζί με τον φίλο του Μαξίμ ντυ Καν ταξίδεψαν στη Μέση Ανατολή, ενώ γνωστό είναι και το πέρασμά του από την Ελλάδα. Επιστρέφοντας άρχισε να γράφει τη “Μαντάμ Μποβαρύ”, την οποία θα ολοκληρώσει και θα εκδώσει έξι χρόνια αργότερα, το 1857. Μακρόχρονη και κοπιώδης ήταν και η συγγραφή όλων των άλλων έργων του, “Μαντάμ Μποβαρύ”, “Πειρασμός του Αγίου Αντωνίου”, “Αισθηματική αγωγή”, “Απλή καρδιά”, “Μπουβάρ και Πεκυσέ” κ.ά. Γενναιόδωρος με τους ομοτέχνούς του, αφοσιωμένος στους ανθρώπους που αγάπησε, θυσίασε τη μικρή περιουσία του για να στηρίξει τους συγγενείς του και πέθανε φτωχός το 1880.
Πορφυρός κώδικας
Μένιος Σακελλαρόπουλος
Ψυχογιός, 2023
σ. 312
«Τον άγγιξε ο Ιουστινιανός, τον προσκύνησαν αυτοκράτορες και βασιλιάδες, τον σεβάστηκε ακόμα και ο Μωάμεθ Β’ ο Πορθητής. Άντεξε χίλια πεντακόσια χρόνια. Και τώρα, κρυμμένος στην ιερή γη της Πάτμου, στο καστρομονάστηρο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, ο Πορφυρός Κώδικας –μια παμπάλαια περγαμηνή γραμμένη με φτερό αετού– αφουγκράζεται τη σιωπή του και μετράει στο σκοτάδι τη δόξα του. Προσκυνητής και συντηρητής του ο Χριστόδουλος Παυλίδης, που αφιέρωσε την ασκητική του ζωή στη φύλαξη των ιερών κειμηλίων, τα οποία αναπαύονται στη σπάνια βιβλιοθήκη που κόβει την ανάσα. Με την ίδια κομμένη ανάσα αντίκρισε ο Χριστόδουλος την Ιζαμπέλα Οντιτόρε, Ιταλίδα αρχιτέκτονα που βρέθηκε στο νησί. Οι μοίρες τους έσμιξαν δραματικά. Κι αυτό το σφιχταγκάλιασμα έφτασε ως τον Πορφυρό Κώδικα, τον Χριστό Ελκόμενο του Ελ Γκρέκο και άλλα αριστουργήματα που μπήκαν ανάμεσά τους…
Μια συνταρακτική αφήγηση, βαμμένη με πορφυρά χρώματα.»
Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος παλεύει με τις λέξεις και τη δημοσιογραφία 33 χρόνια, από το καλοκαίρι του 1979, όταν ξεκίνησε να αρθρογραφεί στο “Φως”, μαθητής λυκείου ακόμα. Σπούδασε στη Νομική Θράκης, αλλά άφησε για τους άλλους… νόμους κι αστυνόμους, για να τους ξαναβρεί στα μυθιστορήματά του. Μύρισε το μελάνι στις εφημερίδες “Βραδυνή”, “Έθνος”, “Αθλητική”, “Sportime” και “Derby”, γνώρισε τα ερτζιανά (ΕΡΑ, Sport FM, Sentra FM), και συνεργάστηκε επίσης επί σειρά ετών με το MEGA Channel. Έκανε τρεις φορές το γύρο της Ευρώπης (φτάνοντας και Αφρική…) με εκατοντάδες ρεπορτάζ και μεταδόσεις. Είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών και του Πανελληνίου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου, από τον οποίο έχει βραβευτεί δύο φορές για τηλεοπτικά ρεπορτάζ.
