Το παζάρι των κακών ονείρων
Stephen King
μετάφραση: Μιχάλης Μακρόπουλος
Κλειδάριθμος, 2017
704 σελ.
«Είκοσι απόκοσμες ιστορίες, κάθε μια με έναν ξεχωριστό πρόλογο από τον ίδιο τον συγγραφέα, όπου αποκαλύπτει το πώς την έγραψε και γιατί.
Ένας νεκρός που ξαναζεί συνεχώς τη ζωή του, επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη… Ένας αρθρογράφος που ανακαλύπτει ότι μπορεί να σκοτώνει ανθρώπους γράφοντας τις νεκρολογίες τους… Ένα ζευγάρι που κάνει μια συμφωνία με τον Διάβολο νομίζοντας πως μπορεί να κερδίσει…
Τριάντα πέντε χρόνια μετά τη “Νυχτερινή βάρδια”, την πρώτη του συλλογή διηγημάτων, ο King αποδεικνύει ότι κατέχει ακόμη την ίδια -αν όχι μεγαλύτερη- ικανότητα να σε κάνει να τρομάξεις και ταυτόχρονα να σκεφτείς μέσα σε λίγες μόλις σελίδες.
Το “Παζάρι των κακών ονείρων” είναι ένας θησαυρός, και οι ιστορίες του από τα καλύτερα δώρα του King στον Πιστό Αναγνώστη του.
“Όλα αυτά τα έφτιαξα ειδικά για σένα”, λέει ο ίδιος. “Περιεργάσου τα, μη διστάζεις, αλλά να ‘σαι προσεκτικός, σε παρακαλώ. Τα καλύτερα από αυτά έχουν δόντια.”»
Ο Στίβεν Κινγκ επιστρέφει με νέα καθηλωτικά διηγήματα. Τραγικοί ήρωες παρελαύνουν μπροστά στα μάτια του αναγνώστη και διηγούνται ιστορίες που προκαλούν ανατριχίλες…
Ανάμεσά τους: ένας νεκρός που ξαναζεί συνεχώς τη ζωή του, επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη, ένας αρθρογράφος που ανακαλύπτει ότι μπορεί να σκοτώνει ανθρώπους γράφοντας τις νεκρολογίες τους, ένα ζευγάρι που κάνει μια συμφωνία με τον Διάβολο νομίζοντας πως μπορεί να τον κερδίσει…
Κάποιοι δεν ξεχνούν ποτέ
Γιάννης Καλπούζος
Ψυχογιός, 2017
216 σελ.
«Xαρά και θλίψη, φωτιά και νερό, μάχονταν στην ψυχή της. Απαλύνονταν οι ενοχές και οι φόβοι της με τον κατακερματισμό της αμαρτίας, αλλά ταυτόχρονα πονούσε καθώς διαπίστωνε ότι με τον χρόνο εξαφανίζονταν τα λατρεμένα πρόσωπα. Δεν ήθελε να της συμβεί το ίδιο. Να πιστέψει ότι κάποτε θα πάψει να λατρεύει το πρόσωπο εκείνου. Όχι, ούτε να το διανοηθεί.
Της ερχόταν να ουρλιάξει. Να βγάλει φωνή, όση όλες μαζί οι φωνές των ανθρώπων. Να κομματιαστεί, θαρρείς και τον έχανε μόλις τώρα. Να της τον έπαιρναν όπως το μωρό απ’ το βυζί για να το σφάξουν.
Γιατί αβγατίζει ο πόνος όταν είσαι πονεμένος και σου λένε πως θα ξεχάσεις. Γιατί τότε δε θέλεις να ξεχάσεις. Γιατί πονάς και νιώθεις πως θα πονάς για πάντα. Γιατί αν δε νιώθεις ότι θα πονάς για πάντα, τότε δεν είναι αληθινός ο πόνος. Κι αφού ο πόνος και η αγάπη πάνε αντάμα, αν δε νιώθεις ότι θ’ αγαπάς για πάντα, τότε δεν αγαπάς αληθινά. Αλλά κι αν σβήσει στο μέλλον η αγάπη σου, δε θέλεις να το ξέρεις από πριν. Αγάπη με ημερομηνία λήξης δεν υπάρχει, τουλάχιστον από τα πριν γραμμένη. Αλλιώς δεν μπορεί να γίνει καν η αρχή. […]
19 διηγήματα και μια παραλογή, με καλπάζουσα και φουρτουνιασμένη γλώσσα, για τον έρωτα, τον γενέθλιο τόπο ως παντοτινή πατρίδα, τις αποχρώσεις των ονείρων, την εξουσία της φήμης, την τραγικότητα της μοναξιάς, την κοινωνική μειονεξία, τους “επικίνδυνους” ποιητές, το βάπτισμα στο αίμα της τέχνης, τα θηρία που μας τρώνε ψυχή, νου και κορμί, τη θεία φύση και τη γυναίκα-ζωή.»
Πρόκειται για επανέκδοση του «Μόνο να τους άγγιζα», δεκαπέντα χρόνια μετά την έκδοση του «Κέδρου» που όμως έχει εμπλουτιστεί «ποικιλοτρόπως» κατά τη σημείωση του συγγραφέα με «ένα νέο διήγημα και μια σύγχρονη παραλογή». Σε όλα τα διηγήματα της συλλογής, κυρίαρχο στοιχείο είναι ο εσωτερικός μονόλογος. Ο Γιάννης Καλπούζος κατέθεσε μια γενναία άποψη για ένα δύσκολο είδος γραφής.
