Καλή χρονιά. Με υγεία πάνω από όλα. Όχι μόνο σωματική, αλλά και ψυχική. Και όχι μόνο για τους απλούς πολίτες, αλλά και για τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους. Από τμήμα των όποιων εκπορεύονται δηλώσεις και κείμενα που δείχνουν ότι υπάρχει πράγματι πρόβλημα ψυχικής υγείας. Τόσο ώστε να επανέρχεται διαρκώς στην επικαιρότητα η γνωστή ρήση, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, για το «απέραντο φρενοκομείο». Ιδίως αν κάνει κάποιος τον κόπο να διαβάσει τα σχόλια ιδιωτών αλλά και δημοσίων προσώπων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Που γέμουν χυδαιότητας και ακραίων χαρακτηρισμών για «προδότες» και «χανουμάκια του Έρντογαν». Αποδεικνύοντας ότι μας διαπερνά, εθνικώς, μια τρικυμία εν κρανίω.
Το πόσο …φιλικός είμαι απέναντι σε αυτή την κυβέρνηση, οι αναγνώστες της στήλης το γνωρίζουν πολύ καλά. Το διαβάζουν καθημερινώς. Όπως γνωρίζουν επίσης και τα αισθήματα μου απέναντι στο καθεστώς που έχει επιβάλλει ο «σουλτάνος» της Άγκυρας Ταγίπ Έρντογαν στη γειτονική χώρα. Αλλά δεν αρκεί η αντίθεση μας προς κάποιον για να μας εξισώνει αυτομάτως με οποιονδήποτε άλλον είναι και αυτός αντίθετος μαζί του.
Αν ήταν έτσι, τότε θα έπρεπε, αφού οι χρυσαυγίτες είναι κατά του Τσίπρα και οι κνίτες παρομοίως, βάσει της γεωμετρικής εξίσωσης «τα προς τρίτους ΙΣΑ είναι και μεταξύ των ίσα», να εξισώνουμε τους μεν με τους δε. Αλλά δεν είναι έτσι. Στη ζωή, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αυτό πιστεύω και αυτό άφησα ως γραπτή παρακαταθήκη στο γιο μου, με τα «Γράμματα στον Αλέξανδρο», που περιέχονται στη συλλογή «Κατάθεση Ψυχής»:
Μονάχα η αντίθεση με κάποιον, δεν αρκεί,
μ’ όσους αντίθετοί του είναι, να σ’ ενώσει.
Ακούω και διαβάζω σχόλια για την απόφαση της κυβέρνησης να προσβάλει την απόφαση του διοικητικού οργάνου (ναι, διοικητικού οργάνου και όχι δικαστικής αρχής) που ενέκρινε το αίτημα χορήγησης πολιτικού ασύλου σε Τούρκο αξιωματικό, από αυτούς που είχαν πάρει μέρος στο αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Έρντογαν. Σχόλια που αποδεικνύουν πόσο δυσεύρετο είδος είναι στο δημόσιο βίο μας η κοινή λογική. Η όποια επιβάλλει να διαμορφώσουμε τη στάση μας απέναντι στο θέμα με κάποιες αυτονόητες παραδοχές. Πρώτιστη των οποίων είναι ότι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί πραξικοπηματίες. Διό και η Συνθήκη της Γενεύης, την όποια δικαίως επικαλείται η κυβέρνηση, εξαιρεί τους πραξικοπηματίες από το δικαίωμα του πολιτικού ασύλου.
ΑΥΡΙΟ το Β μέρος
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
