Του Ηλία Ηλιάδη*
Πρόσωπα καλοστημένα και χαμογελαστά με πόζα που ορίζουν διαφημιστές και επικοινωνιολόγοι. Καλογυαλισμένες και καλογυαλισμένοι κύριοι και κυρίες σε μια φιέστα ξεπερασμένη. Μοστράρουν μπροστά στο φακό προς άγραν ψήφων, θυμίζοντας τοπικούς πολιτευτές μιας άλλης εποχής. Μιας εποχής που την έχουν προσπεράσει οι εξελίξεις. Που δεν ήταν απαιτητή η ικανότητα διαχείρισης. Που αρκούσε η φωτογένεια και η στήριξη του κομματικού μηχανισμού για να εκλεγεί κανείς Περιφερειάρχης ή Δήμαρχος.
Τέτοια πρόσωπα αντικρίζουμε καιρό τώρα, που προσπαθούν μέσα από την αψεγάδιαστη γυαλάδα τους να μας πείσουν ότι είναι κατάλληλοι ως τοπικοί άρχοντες. Ότι η ικανότητα τους είναι συνώνυμη του αστραφτερού χαμόγελου και της οικειότητας που αποπνέουν είτε στα διαφημιστικά φυλλάδια, είτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Άντε και των βαρύγδουπων, γενικολόγων, άνευ ουσίας συνοδευτικών λόγων τους, με τη σκηνοθεσία της δήθεν κοπιώδους εργασίας να απαιτεί τα μανίκια του πουκαμίσου τους σηκωμένα. Πρόσωπα που “πλανώνται πλάνην οικτράν”, διότι απλούστατα δεν έχουν αντιληφθεί τις τεκτονικές αλλαγές που συντελούνται στο πώς ορίζεται η/ο πολιτικός στη σημερινή περίπλοκη πραγματικότητα.
Δυστυχώς γι’ αυτούς, ευτυχώς για εμάς, η απερίγραπτη κρίση με τις φετινές πυρκαγιές και πλημμύρες θέτει τις αυστηρές προδιαγραφές που θα πρέπει να συνοδεύουν στο εξής όσους επιζητούν να ηγηθούν της τοπικής αυτοδιοίκησης: εντιμότητα, τεκμηριωμένες – βασισμένες σε επιστημονικά δεδομένα – πολιτικές προτάσεις, ύπαρξη άριστα δουλεμένου σχεδίου που θα δεσμεύει τον εμπνευστή του σε κάθε στάδιο υλοποίησης, τεχνική επάρκεια, γνώση και εμπειρία που θα αποδεικνύεται από την επαγγελματική πορεία των υποψηφίων και όχι από τα γνωστά κομματικά διαπιστευτήρια.
Η κατά Φρανσουά Μιτεράν ρήση “πολιτική δεν είναι παρά η διαχείριση των συμβόλων” τοποθετεί μετ’ επιτάσεως πλέον στη θέση του συμβόλου την αποδεδειγμένη ικανότητα. Αυτή αποτελεί στο εξής το σημαίνον κατά τη μιτερανική πολιτική σημειολογία, αυτή καλούνται να διαχειριστούν όσες και όσοι επιζητούν ψήφο στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Και προφανώς όχι με επικοινωνιακούς όρους, αλλά με όρους ουσίας.
Η πολιτική, έστω και καθυστερημένα, εισέρχεται βίαια στο φάσμα της υψηλής διαχειριστικής επάρκειας. Υπ’ αυτή την έννοια, η κρίση των τελευταίων τριών μηνών θέτει τους όρους της αλλαγής. Είναι η ευκαιρία που μας προσφέρεται να απαιτούμε σαφήνεια πολιτικού λόγου και άριστα επεξεργασμένο σχέδιο. Είναι η απαίτηση για υψηλά διαχειριστικά στάνταρντς σε ένα απρόβλεπτο και διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Χρέος μας πριν τις αυτοδιοικητικές κάλπες του Οκτωβρίου να αντιληφθούμε την κρισιμότητα των επιλογών και να ορίσουμε ως επικυρίαρχα στοιχεία στη δημόσια σφαίρα την ακεραιότητα, την αξία και την αριστεία.-
*Ο Ηλίας Ηλιάδης είναι πολιτικός επιστήμονας και αναλυτής
