Υπό την απειλή ενός «ακραίου» φαινομένου

Υπάρχει μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στα φυσικά και στα κοινωνικά «ακραία φαινόμενα». Για την εξέλιξη των φυσικών φαινομένων, έχουν αναπτυχθεί αξιόλογες τεχνικές, έγκαιρης πρόβλεψης. Για τα ακραία κοινωνικά φαινόμενα, δεν υπάρχουν τεχνικές ασφαλούς πρόβλεψης.
Υπάρχουν όμως σημάδια που δείχνουν, ενίοτε με αρκετά εύγλωττο τρόπο, τι μας περιμένει. Όπως στην περίπτωση του εξωγενούς προβλήματος που αντιμετωπίζουμε. Και το οποίο, είτε το πούμε «προσφυγικό», είτε «μεταναστευτικό», δεν παύει να είναι «ακραίο κοινωνικό φαινόμενο». Όχι μόνο για τις ως τώρα διαστάσεις του, αλλά και για όσα προδιαγράφονται ως πιθανότερη εξέλιξη.
Το χειρότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να επαναπαυόμαστε με την ελπίδα ότι το φαινόμενο θα εξασθενίσει. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο για λίγο στις μέρες που η κακοκαιρία και η θαλασσοταραχή θα είναι πολύ έντονες στο Αιγαίο. Τα σημάδια δείχνουν ότι τα πράγματα πρόκειται να χειροτερεύσουν σε εφιαλτικό βαθμό. Τόσον ώστε, αυτά που παρακολουθήσαμε να εξελίσσονται στην Μόρια, νος μας φαίνονται, μετ’ ου πολύ, ως …ταραχή σε νηπιαγωγείο, συγκρινόμενα με εκείνα που είναι πολύ πιθανόν να ακολουθήσουν.
Το γεγονός ότι οι βορειότεροι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση αναγκάζονται να πληρώνουν τον Ταγίπ Έρντογαν, προσδοκώντας ότι θα συγκρατήσει τους πρόσφυγες και μετανάστες επί τουρκικού εδάφους, είναι η καλύτερη ομολογία τους ότι το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό, όπως δεν είναι και ιταλικό ή ισπανικό, αλλά πανευρωπαϊκό. Επομένως το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να πατήσουμε πάνω σε αυτό. Και να αξιώσουμε από τις Βρυξέλλες να πάψουν να θεωρούν ότι «ξεμπερδεύουν» με τις ευθύνες τους χορηγώντας κάποια χρήματα.
Αντί να γίνεται τόπος «διαλογής», από τις ελληνικές αρχές, ποιων δικαιούνται άσυλο και ποιών όχι, η Λέσβος και τα άλλα ελληνικά νησιά, αυτή η διαδικασία πρέπει να μεταφερθεί επί της χώρας περάματος. Να στηθούν εκεί εξειδικευμένες επιτροπές ελέγχου, με ευρωπαϊκή στελέχωση και χρηματοδότηση. Ώστε κάποιοι να παίρνουν εγκαίρως το μήνυμα ότι δεν τους περιμένει «άσυλο», αλλά ο κίνδυνος επαναπροώθησης. Και να γίνει αυτή η επαναπροώθηση καθημερινή υπόθεση, πάλι με πανευρωπαϊκή ευθύνη ως προς τα μέσα διακίνησης και τις δαπάνες.
Έρχεται επιδείνωση του φαινομένου. Και πρέπει επειγόντως να αναζητήσουμε ευρωπαϊκή «ομπρέλα».