Τώρα κρίνεται η γεωπολιτική αξία της Ε.Ε.

Αυτή η εβδομάδα που άρχισε με την σύγκληση του συμβουλίου εξωτερικών υποθέσεων και θα ολοκληρωθεί με την σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι πραγματικώς ιδιαιτέρως κρίσιμη για την διεθνή θέση και αξία της ενωμένης Ευρώπης. Το κυρίαρχο θέμα είναι η εισβολή της Τουρκίας στην Συρία, με το αίμα τον άμαχων να ρέει ήδη. Και το πρωτίστως ζητούμενο είναι αν η Ένωση θα τολμήσει επιτελούς να πάρει τα επιβαλλόμενα μέτρα κατά της Άγκυρας, η θα αποδεχθεί, με φραστικές καταδίκες, το «δικαίωμα» της Τουρκίας να είναι ο «τσαμπουκαλής» της Μέσης Ανατολής. Πότε εισβάλοντας στρατιωτικώς στην Συρία και πότε εισβάλοντας, και πάλι υπό την απειλή χρήσεως βίας, στην ΑΟΖ της Κύπρου. Κάνοντας γεωτρήσεις σε ξένα «οικόπεδα» με το «έτσι θέλω».
Αν η ΕΕ δεν είχε αφήσει μόνον σε επίπεδο δηλώσεων τις «απειλές» για στοχευόμενα μέτρα κατά του καθεστώτος Έρντογαν, στην περίπτωση της παραβίασης του διεθνούς δικαίου στην Κύπρο, αν είχε προχωρήσει πράγματι σε ουσιαστικές αποφάσεις, ενδεχομένως η Άγκυρα να ζύγιζε διαφορετικώς τα πράγματα και να μην είχε τολμήσει αυτή την επιχείρηση. Αλλά προχώρησε, έχοντας λάβει υπόψη της ένα δεδομένο. Ότι υπάρχουν χώρες της Ένωσης, των οποίων οι ηγέτες σκέπτεται, συμφεροντολογικώς, πώς θα αποφύγει το ενδεχόμενο να «αμολήσει» Έρντογαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και οικονομικούς μετανάστες που διαβιούν επί τουρκικού εδάφους.
Το κύριο πρόβλημα είναι ακριβώς ότι η Ένωση δεν έχει καταφέρει, ακόμη, να έχει μια ενιαία, συνεπή και μακροπρόθεσμη εξωτερική πολιτική. Ότι κάποιοι πολιτικοί της σέρνονται ως ουρά πίσω από τα αλλοπρόσαλλα καμώματα του Ντόναλντ Τραμπ. Και όμως, υπάρχουν ευρωπαϊκές χώρες που έχουν αμεσότατη ευθύνη για το πώς έχει εξελιχθεί η κατάσταση στην Συρία, εξ αιτίας της οποίας υπάρχει αυτό το τεράστιο κύμα προσφύγων που τους «φοβίζει». Όπως για παράδειγμα η Γαλλία. Η οποία, στις μέρες εκείνου του κωμικοτραγικού Φρανσουά Ολάντ, παρέσχε, αφειδώς, εξοπλισμό, τεχνική υποστήριξη και οικονομική ενίσχυση στους «αντάρτες» που ελάχιστα διαφέρουν, ως προς τον τυφλό ισλαμικό φανατισμό τους, από τους μαχητές του «ισλαμικού κράτους».
Είναι αυτοί οι ίδιοι που τους βλέπουμε να εποχούνται επί τουρκικών αρμάτων μάχης και να σφαγιάζουν εν ψυχρώ αμάχους Σύριους και Κούρδους. Τώρα λοιπόν πρέπει εκείνοι που τους εξέθρεψαν να κάνουν κάτι για να τους διαλύσουν. Κυρίως όμως να κάνουν τον Έρντογαν «να πονέσει».