Αρθρογραφία
Η περίπτωση της Κοζάνης δεν είναι απλώς ηχηρή απόδειξη της ανευθυνότητας και ταυτόχρονα της ανικανότητας της Κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η περίπτωση της Κοζάνης δείχνει εγκληματική αμέλεια και σαφείς πολιτικές ευθύνες. Ήταν καθαρή απόδειξη ότι όλο αυτό το διάστημα, από την αρχή της Πανδημίας έως σήμερα, οι αποφάσεις της Κυβέρνησης λαμβάνονται, βάσει λανθασμένων στοιχείων. Στοιχείων που προκύπτουν από τη διατήρηση διαφορετικών βάσεων δεδομένων ή ακόμα και εξαιτίας της συχνά σημαντικής
Κινδυνεύοντας να γίνω κουραστική, θα επανέλθω στο θέμα των διαδικασιών. Στη σημασία του έχουμε αναφερθεί πολλές φορές και μάλιστα πρόσφατα, κάνοντας μάλιστα ιδιαίτερη μνεία στα μαθήματα που μας δίνει η διαχείριση κρίσεων στον τομέα της αεροπορίας. Φαίνεται, όμως, ότι ακόμα και για τους βασικούς διαχειριστές πρωτοφανών κρίσεων, όπως η πανδημία, οι διαδικασίες μπορούν να παραμεριστούν, να παραβλεφθούν. Πως αλλιώς να εξηγήσει κάποιος το γεγονός ότι τόσο καιρό κρούσματα δεν δηλώνονταν
ΚΚΕ και Σύριζα, «Αυγή» και «Ριζοσπάστης», ξεσπαθώνουν κατά του νομοσχεδίου για την ανώτατη εκπαίδευση. Άρθρα επί άρθρων και δηλώσεις επί δηλώσεων. Ας σταθούμε σήμερα μόνο σε δυο σημεία. *** Ιερή αγανάκτηση εκφράζεται για την δημιουργία του ειδικού σώματος φύλαξης των πανεπιστημίων. Με κορώνες για «αστυνομικό κράτος». Και ποιοι τα καταγγέλλουν αυτά; Εκείνοι που πάντοτε θαύμαζαν την λειτουργιά των ΑΕΙ στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Παριστάνοντας ότι δεν θυμούνται τίποτε από
Αποκαλύφθηκε μεγάλο μέρος του… μυστηρίου των κρουσμάτων της Κοζάνης, το οποίο μας ταλαιπώρησε τόσο καιρό. Το προχθεσινό… λάθος του κεντρικού ΕΟΔΥ -μάλλον συνειδητή επιλογή να καταχωρεί τους αριθμούς κατά το δοκούν- έφερε στην επιφάνεια «Ο Χρόνος». Τα δύσκολο να δικαιολογηθούν 53 κρούσματα, μιας και μοναδικής μέρας, ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Τα πάθη, όμως, που τράβηξε και συνεχίζει να τραβάει η περιοχή, εξαιτίας αυτών των επιλογών, ποιος θα τα γιατρέψει;
Πολύ φοβάμαι, κ. Πρόεδρε, ότι επαναλαμβάνετε ένα λάθος. Ένα «προπατορικό αμάρτημα» της εξωτερικής μας πολίτικης, για το οποίο προειδοποιούσα με ένα κείμενο που δημοσιεύθηκε τέτοιες μέρες, το 2006, όταν ξεκινούσα και πάλι αυτή την στήλη, ότι θα το πληρώσουμε ακριβά: Διακατεχόμαστε δυστυχώς στο δημόσιο βίο μας από το σύνδρομο του εξορκισμού. Πιστεύουμε ότι αν εξορκίζουμε ένα πρόβλημα, θα πάψει και να μας απασχολεί. Κι από το σύνδρομο αυτό δεν γλίτωσαν
Η διαχείριση κρίσεων είναι μια ανάγκη τόσο διαχρονική, όσο και υπερκομματική. Πρέπει να υπάρχει ανεξάρτητα από το ποιος είναι στην κυβέρνηση και τα σχέδια της να εφαρμόζονται και να «τεστάρονται» ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Όχι μόνο υπό τον φόβο κάποιας επερχόμενης κρίσης, αλλά κυρίως όταν ο ουρανός είναι ανέφελος. Την ανάγκη για ολοκληρωμένα σχέδια διαχείρισης κρίσεων δυστυχώς την θυμόμαστε όταν τα πράγματα είναι δύσκολα και όταν χάνονται ανθρώπινες ζωές. Η
Μπορεί να σας ενοχλεί, ως μακάβριος, αυτός ο τίτλος. Και είναι. Αλλά είναι αυτός που αποδίδει, επακριβώς, την πραγματικότητα των ημερών. Όπως διαμορφώνεται, λόγω της συμπεριφοράς αρκετών συμπολιτών μας. Το να τραγουδούν περιχαρείς «δεν είμαστε καλά, δεν έχουμε μυαλό», κάποιοι νεαροί, χούλιγκαν των γηπέδων, ήταν μια «γραφικότητα» των καιρών που η ζωή μας, σε γενικές γραμμές, χαρακτηριζόταν από μια «κανονικότητα». Το να βλέπεις όμως τις φωτογραφίες και τα μαγνητοσκοπημένα στιγμιότυπα,
και την ανάσα να μη φτάνει, φτάσαμε στα Θεοφάνεια κι όμως φαίνεται να μην υπάρχει καμία βελτίωση. Η πόλη καταρρέει από κρούσματα και φανερή απουσία κρατικής αλλά και τοπικής διοίκησης, ενώ ταυτόχρονα επαγγελματίες κάθε κλάδου και ειδικά εκείνοι της εστίασης προσπαθούν με μία ανάσα να φτάσουν στην επιφάνεια. Δυστυχώς όμως τα φαινόμενα και οι καταστάσεις δείχνουν ότι ο σταυρός τελικά ήταν πολύ βαθιά και πολύ δύσκολα θα φτάσει η ανάσα
Κάτω από τις αναρτήσεις ειδικών για τα εμβόλια, κάνουν την εμφάνισή τους εκατοντάδες χυδαία σχόλια ανθρώπων που δεν έχουν αφιερώσει λεπτό στη ζωή τους στην προσπάθεια να διαβάσουν και να κατανοήσουν. Λυπηρό, αλλά αναμενόμενο. Αυτός είναι ο τρόπος που γίνεται η δημόσια συζήτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο εκδημοκρατισμός της δημόσιας σφαίρας που προσφέρουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δίνει ακριβώς αυτό το δικαίωμα. Ο κάθε άσχετος και κακόβουλος να έχει
Ο τίτλος της σημερινής στήλης είναι από ένα κείμενο του Αμερικανού καθηγητή πολιτικών επιστήμων, του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, Ντάνιελ Ζίλμπατ. Ένα κείμενο που περιγράφει τον ευτελισμό της Δημοκρατίας. Όχι μόνον με όσα βίωσαν τους τελευταίους μήνες οι Ηνωμένες Πολιτείες, με τα καμώματα του Ντόναλντ Τραμπ. Αλλά και με όσα συμβαίνουν σε πολλές άλλες χώρες, όπου τύποις μόνον λειτουργεί η Δημοκρατία, αλλά στην ουσία έχουμε απολυταρχία δημαγωγών, που όμως διαθέτουν …πιστοποιητικό λαϊκής
Στο βιβλίο τους “Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη” (2012) οι Ατζέμογλου και Ρόμπινσον, επιχειρώντας να εξηγήσουν γιατί ευημερούν ή αποτυγχάνουν τα έθνη, προβάλλουν τη σημασία των θεσμών ως κυρίαρχη σε αντίθεση με προϋπάρχουσες προσεγγίσεις που ήθελαν τη γεωγραφική θέση ή το πολιτισμικό υπόβαθρο να κυριαρχούν ως αιτίες για την ανάπτυξη ή την υπανάπτυξη. Οι συγγραφείς θεωρούν βασικούς για την επιτυχία των εθνών, μέσα από μια σειρά μελετών περιπτώσεων από την Ένδοξη
Ομολογώ ότι δεν περίμενα πως, μετά από τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια, θα ένιωθα και πάλι την ανάγκη να βγάλω τόση χολή, για έναν κυβερνητικό ανασχηματισμό. Αλλά φαίνεται πως έχουν δίκιο εκείνοι που επιμένουν πως «η ιστορία επαναλαμβάνεται». Άλλοτε επί το τραγικότερον και άλλοτε επί το κωμικότερον. Ήταν το τελευταίο διήμερο του Οκτωβρίου του 1986. Βρισκόμουν στο πανέμορφο και άριστα διατηρημένο, ως καστροπολιτεία, Βύρτσμπουργκ, της Γερμανίας, προσκεκλημένος του «Ιδρύματος Αιγαίου», ως
Έγραφε προ ημερών στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook η ανταποκρίτρια της ΕΡΤ στη Μαδρίτη, Δώρα Μακρή, για τον απολογισμό της έως τώρα θητείας του Ισπανού πρωθυπουργό Σάντσεθ. Σημείωνε ως προς τα ήθη που εισήγαγε ο Σάντσεθ, ότι είχε δώσει στους δημοσιογράφους λίστα των υπεσχημένων κατά την προεκλογική περίοδο και δίπλα ως απολογισμό τι πέτυχε έως τώρα. Εν μέσω, φυσικά, κορωνοϊού και λοιπών φαινομένων που ταλανίζουν όλο τον κόσμο. Αντιθέτως,
Η κ. Βαϊτσα, δασκάλα της πρώτης δημοτικού, είναι φωτεινό παράδειγμα. Είναι από εκείνες κι εκείνους τους δασκάλους που κάνουν την τάξη όαση παιχνιδιού, που έχουν ενσυναίσθηση που είναι με λίγα λόγια οι κατάλληλοι/ες στο κατάλληλο πόστο. Παραμονή Πρωτοχρονιάς με τη βοήθεια του συζύγου της χτύπησαν το κουδούνι από κάθε πρωτάκι της τάξης της, ως Άη Βασίληδες, χαρίζοντάς του ένα βιβλίο και μια κάρτα ευχών. Υπέροχη σκέψη και κίνηση, πάντα καλοδεχούμενη,
Και ξαφνικά έφτασε (μέσα σε ένα σκηνικό από κακής παραγωγής ταινία αλλά οκ) το πολυπόθητο εμβόλιο. Και τώρα τι; Όλα καλά; Πίσω στη ζωή μας; Ξυπνήσαμε μια μέρα και όλα αυτά ήταν ένας απλός εφιάλτης; Δεν νομίζω… Η επιχείρηση ‘Ελευθερία’ (ήθελα να ξέρω ποιος σατανάς το σκέφτηκε) είναι η Τρίτη σεζόν της σειράς ο covid-19 στην πόλη μας. Η εποχή που θα δούμε πόσο ακόμα μπορούμε να δείξουμε ασέβεια στον
ΝΑΙ, θα είμαι παρούσα σε μια από τις σημαντικότερες στιγμές της επιστήμης μου , της Ιατρικής, της Βιολογίας, της Ανθρωπότητας. Μιας μακράς ερευνητικής πορείας που ξεκίνησε 30 χρόνια πριν. Αντλώ τη φράση του Frederique Deghelt «Δεν πρέπει να μετανιώσεις για τίποτα, που σε εμποδίζει να ζήσεις καλά» ….στερηθήκαμε πολλά, τους ανθρώπους μας, την κοινωνικοτητά μας, τις δραστηριότητες μας, τις δράσεις μας, την εργασία μας…. σίγουρα το lockdown εκ του αποτελέσματος
Χθες το κέντρο της πόλης ήταν γεμάτο, λίγο λιγότερο από μια νορμάλ παραμονή. Η Παύλου Μελά μποτιλιαρισμένη και τα σούπερ-μάρκετ ασφυκτικά γεμάτα. Σε κάποιες πολυκατοικίες μπαινόβγαιναν μανικιουρίστ και κομμώτριες που προσέφεραν «μαύρη» εργασία, ενώ κάπου αλλού γινόταν στη ζούλα αγοραπωλησίες. Ποιοι θίγονται, λοιπόν, από όλο αυτό; Προφανώς όσοι έχουν να βάλουν κλειδί στο μαγαζί τους καιρό και βλέπουν να συσσωρεύονται τα χρέη. Μαζί τους και όλοι εκείνοι -και είναι η
Οι μεγάλων προσδοκιών επιχειρήσεις φέρουν γκράντε ονόματα. Ελευθερία, Αποκατάσταση της Ελπίδας, Επανόρθωση της Δημοκρατίας είναι -μεταξύ άλλων- κάποια από τα ονόματα παρεμβάσεων (στρατιωτικών και μη) κατά τις τελευταίες δεκαετίας και κυρίως αυτή του ’90. Η επιχείρηση «Ελευθερία» είναι η πρώτη τέτοιων διαστάσεων, μη στρατιωτική επιχείρηση δημόσιας υγείας, που θέλει να φέρει το δυνατόν γρηγορότερα σε όλους μας την έξοδο από το τούνελ. Όταν ήμασταν μικροί και παίζαμε κρυφτό φωνάζαμε «φτου
Φτάσαμε λοιπόν λίγο πριν το τέρμα. Εκεί που τελειώνει μία χρονιά που σίγουρα όλοι θα θυμόμαστε. Κι εδώ, που σε λίγες ώρες αρχίζει μία νέα διαδρομή, γεμάτη προσδοκίες και όνειρα, ευχές και στόχους, όπως συνηθίζεται άλλωστε. Η χρονιά που θα αποχαιρετήσουμε ήταν σίγουρα διαφορετική από τις προηγούμενες. Ξεκίνησε με τις ευχές όλων να είναι καλύτερη από την προηγούμενη, αλλά έφερε ανατροπές, πάγωσε το χρόνο, έβαλε τις ζωές μας σε παύση,
Ή αλλιώς ρεβεγιόκ που λέει και ο φίλος Κώστας Καραμάρκος. Φέτος, θα κάτσω σπίτι, θ’ αράξω σπίτι όπως με προτρέπει το τραγούδι. Με τα φούτερ και τα παντοφλάκια μου, χωρίς να νοιαστώ για όσα νοιαζόμουν άλλες χρονιές. Η καταναγκαστική υπερβολή των χριστουγεννιάτικων γιορτών ήταν πάντα η βασική συνθήκη του εορτασμού. Το άγχος να απαντήσεις στο τρομερό ερώτημα «εσύ τι θα κάνεις στο ρεβεγιόν;» σε κατέβαλε σε σημείο που ακόμα και
