Αρθρογραφία
Στους δύσκολους καιρούς, όταν η ζωή των πολιτών καθίσταται προβληματική, ως αποτέλεσμα των επίλογων των πολιτικών ηγεσιών, οι απλοί άνθρωποι στρέφονται προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Περιμένουν από εκείνους τους οποίους θεωρούν ως πνευματική ηγεσία του τόπου, τους ακαδημαϊκούς, πανεπιστημιακούς, λογοτέχνες και καλλιτέχνες, να αντιδράσουν για λογαριασμό τους. Να λειτουργήσουν ως «μπροστάρηδες». Και υπήρξαν, σε δύσκολες περιόδους του ελληνικού δημόσιου βίου, όπως στην κατοχή, τον εμφύλιο, την δικτατορία, αληθώς «πνευματικοί άνθρωποι»
Η λογική του όχλου είναι υπέρ της αυτοδικίας και της κρεμάλας. Των πρωτόγονων δηλαδή τρόπων να λυθούν οι διαφορές, πριν μεσολαβήσουν τα χρόνια του διαφωτισμού και όσων μας έμαθε ο Τσεζάρε Μπεκαρία περί σωφρονισμού. Η τιμωρία πρέπει να έχει προληπτική και όχι ατιμωτική λειτουργία, η ποινή πρέπει να είναι ανάλογη του διαπραχθέντος αδικήματος, η βεβαιότητα της τιμωρίας (και όχι η αυστηρότητά της) είναι που οδηγεί στην πρόληψη και τέλος για
Έχουμε ήδη εισέλθει σε μια μακρά προεκλογική περίοδο. Κατά την οποία η εξουσία Τσίπρα δείχνει ότι είναι διατεθειμένη να κάνει τα πάντα προκειμένου να εξασφαλίσει, αν όχι την παραμονή της στην εξουσία, τουλάχιστον ένα αποτέλεσμα που θα της επιτρέπει να κάνει «δύσκολη την ζωή» της επομένης κυβέρνησης. Και για την επίτευξη αυτού το στόχου επιστρατεύονται τα πάντα. Από την απατηλή παροχολογία ως την κατασκευή «υποδίκων» με «εξεταστικές» και «προανακριτικές» επί
Το διαδίκτυο θαρρείς και άνοιξε το κουτί της Πανδώρας σε σχέση με τη διάχυση της πληροφορίας. Ξαφνικά, χιλιάδες άνθρωποι, μέχρι τότε απόλυτα εξοικειωμένοι και ικανοποιημένοι με το ρόλο του δέκτη, αντιλήφθηκαν τι σημαίνει να γράφεις δημόσια. Πολλοί τροφοδοτούμενοι από μια ναρκισσιστική επιθυμία να δουν τον εαυτό τους να (ανα)δημοσιεύεται, ενώ άλλοι σίγουροι ότι έχουν κάτι να πουν. Το αυτό ισχύει για όλους μας, μηδενός και μηδεμιάς εξαιρουμένης. Κρινόμαστε, λοιπόν, για
Η «γκάφα» του Ζόραν Ζάεφ, δια της οποίας τίθεται εν αμφιβόλω η αξιοπιστία της υπογραφής του στην συμφωνία των Πρεσπών, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ως μια χρυσή ευκαιρία για ουσιαστική διόρθωση αυτής της συμφωνίας. Υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι το σύνολο του δημοκρατικού πολιτικού δυναμικού στην δική μας χωρά θα μπορούσε να συνεννοηθεί και να καταλήξει σε ενιαία εθνική γραμμή. Να συμφωνήσουν δηλαδή όλα τα κόμματα ότι αποδέχονται την συμφωνία
Η ανάγκη να παίρνεις τη θέση που –νομίζεις- ότι σου αξίζει στα μάτια των άλλων, είναι τελικά αυτή που κινεί τα νήματα, στην εποχή του μικρού χωριού μας. Αν σε κάτι έχουμε γίνει υπερβολικά καλοί, είναι στο μάρκετινγκ του εαυτού μας. Γνωρίζουμε την καλή γωνία φωτογράφησης, το σωστό φως για να δείχνουμε λαμπεροί, τις σωστές επιλογές χώρων διασκέδασης που θα μας δώσουν δημοσιότητα και τις σωστές αναρτήσεις που θα τραβήξουν
Η χειρότερη υπηρεσία που πρόσφεραν, διαχρονικώς, τα κόμματα στον τόπο, ήταν η χάραξη της πολιτικής τους, έναντι των εθνικών θεμάτων, με κομματικά κριτήρια. Πρακτική την οποία πληρώσαμε πολύ ακριβά στο Κυπριακό. Όταν χάναμε την μια ευκαιρία μετά την άλλη. Για να καταλήξουμε στις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου. Οι οποίες κατέστησαν την Τουρκία «εγγυήτρια» δύναμη και της επέτρεψαν να έχει στρατιωτική παρουσία στο νησί. Για να ακολουθήσει το άθλιο πραξικόπημα της χούντας, που
Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το ποιος πληρώνει τα «σπασμένα» από κάθε κατάληψη που οδηγεί σε καταστροφές στον δημόσιο χώρο. Μάλλον πιστεύουμε ότι αυτά πληρώνονται από κάπου αλλού, έναν μαγικό κουμπαρά και όχι από τα λεφτά των φορολογούμενων. Το δημόσιο χρήμα και τα κρατικά ταμεία γεμίζουν από τις εισφορές μας. Επομένως, κάθε καταστροφή, κλοπή, βανδαλισμός που γίνεται στον δημόσιο χώρο μας αφορά άμεσα, γιατί εμείς πληρώνουμε και θα
Ο τρόπος δημοσιογραφικής κάλυψης της δολοφονίας της φοιτήτριας στη Ρόδο είναι αποκαλυπτικός για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία κάποια θέματα, που θα χαρακτηρίζονταν και ως «ταμπού». Αντί να κοιτάξουμε το γεγονός, το φόνο δηλαδή, κατάματα, κοιτάμε να τον ξορκίσουμε, αναζητώντας σχέσεις αιτιώδους συνάφειας, εκεί που δεν υπάρχουν. Ένα κορίτσι, μια γυναίκα, λοιπόν, που βιάζεται και δολοφονείται είναι μόνο θύμα. Δεν μπορεί να έχει κάνει οτιδήποτε που να έχει προκαλέσει
αλλαγή ενεργειακού μείγματος; αλλαγή στρατηγικού management; προσαρμογή σε Ευρωπαϊκές οδηγίες; μετάβαση; μετεξέλιξη; τι; απασχολεί πολλούς η εποχή στην οποία έχουμε ήδη μπει αρκετά πιο νωρίς και σίγουρα πιο βίαια από ότι περιμέναμε να γίνει / η μεταλιγνιτική εποχή είναι ήδη εδώ, όπως είμαστε ακόμη εδώ και εμείς που θα υποστούμε τις τεράστιες αρνητικές της συνέπειες και τις κατά πολύ λιγότερο θετικές (αν και εφόσον υπάρξουν κάποιες τέτοιες) …
Για να είμαι ειλικρινής, πρέπει να το πω απεριφράστως: Φοβάμαι την αποψινή νύκτα. Την νύκτα της 6ης Δεκεμβρίου. Και μη σπεύσει κανείς να μου πει ότι έχουν περάσει πολλά χρόνια και από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και από εκείνη την νύκτα των «ελληνικών κρυστάλλων». Μια ολόκληρη δεκαετία από εκείνη την νύκτα της 6ης Δεκεμβρίου 2008, όταν «κάηκε η Αθήνα». Σε μια εξέγερση, με πρωτοστάτες τους πάσης φύσεως «αναρχικούς». Την
Όλοι διαμαρτυρόμαστε γιατί στη δημόσια ζωή επικρατούν τελικά οι φελλοί. Αυτοί που δεν προσπαθούν, αυτοί που δεν αγχώνονται. Αυτοί που με ένα «έλα μωρέ» προχωρούν παρακάτω, χωρίς να δίνουν δεκάρα για τα συντρίμμια που αφήνουν πίσω τους. Απλά διαμαρτυρόμαστε, χωρίς να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας ή να αναζητούμε τις αιτίες. Κρυβόμαστε πίσω απο ένα αδικαιολόγητο «αφού δεν αλλάζει τίποτα» και πάμε παρακάτω. Στο μεταξύ οι φελλοί ψηφίζουν για μας, αποφασίζουν
Αυτές και να είναι «φαστ-τρακ» διαδικασίες. Με κινηματογραφική ταχύτητα έγινε η αποφυλάκιση των συλληφθέντων για το πολυτελές δίκτυο «ενεχυροδανειστηρίων». Αφήνοντας εκτεθειμένο ακόμη και τον πρωθυπουργό που πανηγύρισε, για τις συλλήψεις στη Βουλή. Διότι, τελικώς, αποδείχθηκε ότι το κατηγορητήριο είχε συνταχθεί σε τελείως λάθος βάση. Δεν διωχθήκαν για το πώς αποκτούσαν τον χρυσό. Για το αν ασκούσαν τοκογλυφική δραστηριότητα κατά συρροή και κατ’ επάγγελμα. Ούτε ρίχθηκε το αναγκαίο φως για το
Την ποιότητα τη βλέπεις στη λεπτομέρεια. Στα μικρά και στα καθημερινά. Στην καθαριότητα, στο σεβασμό στο δημόσιο χώρο, στην αισθητική της γιορτής. Και αυτά είναι υπόθεση όλων μας. Καμίας και μόνης δημοτικής αρχής. Στη χώρα, λοιπόν, που θριαμβεύει το λαϊκό ποπ και κορίτσια κι αγόρια ξεφωνίζουν για τον Αργυρό και τη Φουρέϊρα, τον κάθε Αργυρό και την κάθε Φουρέϊρα, είναι δύσκολο να πας αντίθετα στη νόρμα και να κάνεις φωταγώγηση
Στις πρώτες μεταδικτατορικές εκλογές του 1974, στο καφενείο ενός ορεινού χωριού της Φωκίδας, απόλαυσα έναν εκπληκτικό διάλογο, ανάμεσα σε έναν γέροντα και την σύζυγο ενός υποψήφιου βουλευτή. Η κυρία καλούσε τους ελάχιστους παρόντες στο καφενείο να ψηφίσουν τον σύζυγο της. Τον άλλοτε βουλευτή της ΕΡΕ Κωνσταντίνο Λειβαδίτη, τον οποίο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε αποκλείσει από τα ψηφοδέλτια της «Νέας Δημοκρατίας». Διότι ήταν ένας από τους «συνομιλητές» της χούντας. Οπότε κατέβηκε
Φανταστείτε έναν κόσμο ολόιδιων ανθρώπων. Που θα φαίνονταν, θα κινούνταν και θα λειτουργούσαν με τον ίδιο τρόπο. Που θα φορούσαν τα ίδια ρούχα και θα σκέφτονταν με τον ίδιο τρόπο. Τι ενδιαφέρον θα μπορούσε να έχει η ζωή εκεί; Ο πλούτος του δικού μας κόσμου είναι οι τέλειες ατέλειές του. Οι διαφορές στην εξωτερική εμφάνιση, στις πολιτικές απόψεις, στις θρησκευτικές πεποιθήσεις, στον τρόπο ζωής. Κι αντί όλα αυτά να τα
Ο σεβασμός και η ανοχή σε μια κοινωνία καλλιεργούνται. Είναι επίκτητες ως αξίες σε συλλογικό επίπεδο, αφού δουλευτούν πρώτα σε ατομικό επίπεδο. Δεν παγιώνονται από τη μια ώρα στην άλλη. Κοινωνία στην οποία οι πολίτες δεν σέβονται τους χώρους στάθμευσης των ανθρώπων με αναπηρία, είναι σίγουρα κοινωνία στην οποία δεν υπάρχει σεβασμός στη διαφορετικότητα του χρώματος ή της εθνικής καταγωγής. Όλα αυτά πηγαίνουν χέρι-χέρι. Δεν μπορεί να σέβεσαι τη διαφορετικότητα
Την Παρασκευή εκδικαζόταν μια σημαντική υπόθεση στο Εφετείο Αθηνών. Αφορούσε την πολύκροτη υπόθεση παραλαβής του συστήματος ασφαλείας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Του γνωστού C-4I. Για το οποίο προετοιμάζεται, από την πλευρά της κυβερνητικής πλειοψηφίας, νέα πολιτική «δίκη», με στόχο να πληγεί ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, το ΚΙΝΑΛ και, αν τα καταφέρουν, και κανένας υπουργός της Νέας Δημοκρατίας –αλλά χωρίς να ενοχληθεί και ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, για
Η Μαρία Πολυδούρη έχει γράψει το περίφημο «Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες σε περασμένα χρόνια» και με (εξ’αποστάσεως) αφορμή από το στίχο αυτό, ψάχνω φωναχτά με το σημερινό άρθρο να βρω γιατί γράφω κι εγώ όπως και εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο κάποιες σκέψεις και τις διαθέτω για δημοσίευση στο Χρόνο, που τα φιλοξενεί σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή … γιατί γράφω; γιατί διερωτώμαι; γιατί ρωτώ ή αναμοχλεύω; γιατί ψιλο-προβληματίζομαι;
Είναι πράγματι μεγάλη επιτυχία της ΕΛΑΣ η εξάρθρωση αυτού του μηχανισμού τοκογλυφίας και λαθρεμπορίας χρυσού, που «ξεζούμιζε» τόσες χιλιάδες οικογένειες που υπέφεραν και υποφέρουν από την κρίση. Και υπάρχει μια παράμετρος που με ενδιαφέρει ιδιαιτέρως. Είναι ο εξευτελισμός των μεσών ενημέρωσης και της δημοσιογραφίας. Με εκείνους που είχαν την ευθύνη αντίδρασης, να μην ασχολούνται καν με το θέμα και το θλιβερό του θέαμα. *** Με επίμονους αγώνες συναδέλφων της
