Αρθρογραφία
έρχονται εκλογές στους δύο βαθμούς της τοπικής αυτοδιοίκησης / (όπως πάντα) υπάρχει κινητικότητα μερικούς μήνες πριν, με βάση τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την αυτοδιοίκηση στην Ελλάδα όσοι ασχολούνται με αυτή / όσοι αποφάσισαν και θα εκτίθενται από δω και πέρα δημοσίως, είναι ήδη εδώ, σχεδόν όλοι τους, ζητώντας να εκπροσωπήσουν τις τοπικές & περιφερειακές κοινωνίες / πιέσεις, διαπραγματεύσεις, υποσχέσεις, δεσμεύσεις για την επόμενη ημέρα ένθεν και ένθεν / οι καρέκλες,
Είναι φοβερά τα πειράματα που μπορεί να κάνει κάποιος στο νέο θαυμαστό κόσμο του διαδικτύου. Από το να δημιουργήσει μια ψεύτικη προσωπικότητα, μέχρι το να χτίσει τη δική του εικόνα, ανάλογα με το τι αρέσει και τι όχι, για να επιτύχει δημοφιλία. Η επιθυμία, μάλιστα, για αποδοχή (μέσω σχολίων ή likes) γίνεται τόσο εθιστική, που ξεκινώντας οι περισσότεροι, ενώ έχουν την εντύπωση ότι το ελέγχουν, στο τέλος φθάνουν να μην
Λεξιλαγνεία, θεσμολαγνεία και νομολαγνεία είναι μερικές απο τις έννοιες που εκφράζουν, πιστεύω, το συλλογικό αξιακό μας σύστημα. Το πρώτο είναι φανερό στον τρόπο που εκφραζόμαστε. Πολλές λέξεις, εντυπωσιακές λέξεις, κενές περιεχομένου λέξεις, μπαίνουν στη σειρά για να δημιουργήσουν το δημόσιο λόγο. Τις περισσότερες φορές φτιάχνουν προτάσεις περίτεχνες μεν, χωρίς κανένα απολύτως νόημα δε, οι οποίες μπορούν να μεταφέρονται στο χρόνο, ώστε κάποιος να νομίζει ότι δεν πέρασε ούτε μια μέρα.
Ειλικρινώς, κ. Πρόεδρε, μου είναι αδιάφορη η μικροπολιτική πλευρά της εικόνας που εμφανίζει η κυβέρνηση σας. Το τι είπατε ιδιαιτέρως με το συνεταιράκι σας, τρώγοντας στην Λέσχη Αξιωματικών. Το αν υπάρχουν «εχθρικά αισθήματα» μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών και Αμύνης αυτής της κυβέρνησης. Ακόμη και το ότι γελοιοποιείσθε, στο εσωτερικό της χώρας, όταν εμφανίζεσθε να εκλιπαρείτε, τους ίδιους τους υπουργούς σας, με τους οποίους συγκυβερνάτε, να μην ανατρέψουν την κυβέρνηση σας.
Επί πολλά χρόνια λέγαμε και γράφαμε ότι το έχει έρθει το τέλος των γενικών εκθέσεων με ότι αυτό συνεπάγεται για τις αντίστοιχες διοργανώσεις. Ξεκινώντας από το πανηγύρι της ΔΕΘ και καταλήγοντας στη δική μας έκθεση των Κοίλων ήταν ολοφάνερο ότι αυτός ο κύκλος έχει κλείσει. Η κλαδική, λοιπόν, έκθεση για τα αρωματικά φυτά που ξεκινάει την Παρασκευή στο Εκθεσιακό Κέντρο είναι μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση. Πρώτον, γιατί η
Το πρωί της Τρίτης μια κουστωδία περίπου πενήντα μελών του Ρουβίκωνα κατέλαβε την πρυτανεία της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και εγκλώβισε σε ένα γραφείο μια ομάδα τριάντα καθηγητών. Ζητούσαν να αποσυρθεί το νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά και να μην υπάρξει απόφαση της Συγκλήτου κατά της παρουσίας του Ρουβίκωνα σε χώρο του κτιρίου της Φιλοσοφικής. Και πως αντιμετωπίζει η κυβέρνηση τέτοια φαινόμενα τραμπουκισμών στον χώρο της
Βρε, βρε, βρεεεε…. Ξύπνησαν οι «αριστερές συνειδήσεις» στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Ακούσαμε αγορητές να εξαπολύουν πύρινες επιθέσεις κατά του «έντιμου εταίρου» του αρχηγού τους. Μα που ήταν όλοι αυτοί τα τελευταία τέσσερα χρόνια; Όταν ο Καμμένος περίφερε και τις ακροδεξιές του θέσεις αλλά και την λούμπεν χυδαιότητα που τον χαρακτηρίζει, από το βήμα της Βουλής ως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ιδίως το «τούτες» με το οποίο παίζει καθημερινώς.
«Δεν μπορείς να διαχειριστείς κάτι που δεν μπορείς να μετρήσεις» ανέφερε ο Δημήτρης Μπουραντάς για άλλη μια φορά σε ομιλία του προχθές στην Κοζάνη, θέλοντας να τονίσει τη σημασία της αξιολόγησης με βάση συγκεκριμένους ποιοτικούς και ποσοτικούς δείκτες. Μάλιστα, έφερε ως παράδειγμα τον οικογενειακό προϋπολογισμό και τη σύζυγο που δεν ξέρει πόσα χρήματα δίνει στο σούπερ-μάρκετ σε μηνιαία βάση. Όσο παιδαριώδες κι αν ακούγεται το παραπάνω για όσους ασχολούνται με
Το πρόβλημα με την ιστορία του «Φακελάκη» των Σερρών είναι ότι οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι συνηθισμένη και δεν τους πειράζει κιόλας. «Έλα μωρέ τέτοια γίνονται παντού» είναι η συνηθισμένη επωδός. Όταν αντιμετωπίζεις, λοιπόν, ένα γεγονός ως περίπου αυτονόητο, δεν υπάρχει περιθώριο να το λύσεις. Γιατί να λύσεις κάτι το οποίο εν τέλει δεν σε ενοχλεί; Εδώ που τα λέμε, αν όλα αυτά μας ενοχλούσαν, θα ψάχναμε να βρούμε τρόπους
Αποθέωση πολιτικής …ηθικής συνιστά η τακτική που επέβαλε στο κόμμα του ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, σχετικώς με το «πρόβλημα Καμμένος». Με απλά λόγια η εντολή είναι: Ακόμη και να πατήσετε σκατά, κάντε ότι δεν τα είδατε, δεν τα μυρίσατε, δεν ακούσατε εκείνους που σας φωνάζουν ότι τα πατήσατε. Το αποτέλεσμα είναι αυτά τα γελοία που παρακολουθούμε. Ενώ την Πέμπτη η επίσημη απογευματινή εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, η «Εφημερίδα των (κομματικών) Συντακτών»
οι δομές και οι υποδομές που μπορούν να υποστηρίξουν την όποια αναπτυξιακή πορεία της πόλης και της περιοχής (πόσο δε ταυτόχρονα και την βελτίωση του πολιτιστικού προϊόντος της), είναι εκ των πραγμάτων συγκεκριμένες / εκείνο που δεν είναι συγκεκριμένο, είναι το βεληνεκές των δυνατοτήτων τους, τόσο σε επίπεδο ρεαλιστικού (στρατηγικού) σχεδιασμού, όσο σε επίπεδο διοίκησης – διαχείρισης και κυρίως σε επίπεδο οικονομικών – ανθρώπινων πόρων / τέλος, υπάρχει
Συνηθίσαμε στο ρόλο της κερκίδας. Εκεί από ψηλά, ανακατεμένοι μέσα στο πλήθος, με πανοραμική άποψη του γηπέδου και των παικτών. Να επισημαίνουμε τα λάθη και να κατηγορούμε τους παίχτες. Υπάρχει μια ασφάλεια στην κερκίδα, γιατί γίνεσαι ένα με τον όχλο και η φωνή σου δεν ξεχωρίζει. Ακολουθεί μόνο το σύνθημα, δυνατά και συντεταγμένα. Η κερκίδα είναι παντού και βρίζει προπονητή και παίκτες. Έχει πάντα την αίσθηση «ότι θα το ‘κανε
Ο μακαρίτης Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ως υπουργός των κυβερνήσεων κατά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου, είχε πει δυο φράσεις που έμειναν στην ιστορία. Και για τις οποίες, αργότερα, αποδέχθηκε, δημοσίως, ότι ήταν, αμφότερες «λάθος». Η μια ήταν όταν χαρακτήρισε το κολαστήριο της Μακρονήσου ως …«νέο Παρθενώνα». Αλλά σήμερα δεν μας ενδιαφέρει αυτή. Σήμερα καθίσταται λίαν επίκαιρη η άλλη φράση. Εκείνη την οποία είχε εκστομίσει υποδεχόμενος, ως υπουργός Στρατιωτικών, τον Αμερικανό στρατηγό
Τα εγκαίνια της Κοβενταρείου ήταν μόνο η αρχή για το ρόλο που καλείται να παίξει στο νέο της πλέον κτίριο. Μπορεί το ιστορικό της μετεγκατάστασης να μοιάζει μεγάλο και τα χρόνια που πέρασαν μέχρι η ιδέα να γίνει πράξη πολλά, αλλά στην πραγματικότητα όλα τώρα ξεκινούν. Θυμάμαι απο τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης και λειτουργίας του Συλλόγου Φίλων Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης, ότι η μετεγκατάσταση ήταν ο βασικός στόχος που θέταμε,
Έτσι εκτίθενται τα γυναικεία σώματα στην τηλεόραση. Ως κρέατα στη βιτρίνα. Άλλο πιο μαλακό, άλλο πιο σκληρό, άλλο πιο κόκκινο, άλλο πιο λευκό. Ότι προτιμάτε δηλαδή. Ποτέ δεν ήμουν υπέρ των υπερβολών της πολιτικής ορθότητας ή της με το ζύγι αντιμετώπισης των φύλων. Αλλά εδώ δεν πρόκειται περί αυτού. Πρόκειται περί της αντικειμενοποίησης των γυναικών που οικειοθελώς προσέρχονται στο κρεβάτι του Προκρούστη. Τις κοιτάζουν στα δόντια, στα χέρια, στο στήθος
Αυτή η ιστορία με την επαπειλούμενη ρήξη ανάμεσα στην κυβέρνηση της Ιταλίας και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δεν είναι καθόλου αστεία περίπτωση. Και, κυρίως, μας αφορά αμεσότατα. Αν σηκωθούν τεράστια κύματα στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, το δικό μας σκάφος θα έχει την τύχη του καρυδότσουφλου. Θα είμαστε οι πρώτοι που θα πληρώσουμε τις συνέπειες. Το δείχνει αυτό που ήδη καταγράφεται, μετά τις πρώτες «ζόρικες απειλές» των Σαλβίνι και Ντι Μάιο. Οι
Μπορεί σε πολλά άλλα να είμαστε «ούνα φάτσα ούνα ράτσα» με τους Ιταλούς, αλλά ως προς τις αντιστάσεις μας απέναντι στις πιέσεις των Βρυξελλών, δεν βλέπω μεγάλη ομοιότητα. Εδώ, απειλήσαμε δις με …αριστερό αντάρτικο, αλλά και τις δυο κάναμε κωλοτούμπα. Η πρώτη ήταν όταν ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, υπουργός Οικονομικών του Γιώργου Παπανδρέου, είχε πει ότι «το πιστόλι είναι πάνω στο τραπέζι». Αλλά το πιστόλι δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ ούτε για ένα
Ζούμε το κάλπικο παντού. Μια ζωή με φώτοσοπ. Ψεύτικες βλεφαρίδες, εξτένσιονς για μαλλιά, φωτοσκίαση για πιο φρέσκο αποτέλεσμα, πρόσθετο στήθος και ο κατάλογος συνεχίζεται. Όπου δεν πέφτει διόρθωση απο την αρχή, πέφτει διόρθωση στη συνέχεια. Και τι θα γίνει βρε αδερφέ αν πειράξουμε λίγο τη φωτογραφία; Αν διορθώσουμε το 6 στο βαθμό πτυχίου και το κάνουμε 8, αν κάνουμε το ανύπαρκτο υπαρκτό; Το θέμα είναι τι ζητάς και μέχρι που
Χωρίς να ανήκω στους θρησκευόμενους, παρακολουθώ με ενδιαφέρον τα όσα διαδραματίζονται στις σχέσεις του Πατριαρχείου με την Εκκλησιά της Ελλάδος. Και θλίβομαι όταν διαπιστώνω ότι οι σχέσεις αυτές τραυματίζονται, με αφορμή την προώθηση ενός πατριαρχικού αρχιμανδρίτη σε ελληνική μητρόπολη. Δεν είναι καιρός για τέτοιες έριδες. Θυμάμαι, από τις συζητήσεις μου με ιεράρχη που εκτιμώ βαθύτατα και ο οποίος υπήρξε ο στενότερος συνεργάτης του μακαριστού αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, την θέση που εξέφραζε
Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου του 1828, μεταξύ του απερχόμενου Ρεπουμπλικανού προέδρου John Quincy Adams και του Δημοκρατικού Andrew Jackson, ο πρώτος αποκάλεσε τον δεύτερο «jackass» που είναι ο αρσενικός γάιδαρος αλλά στην καθομιλουμένη σημαίνει «βλάκας» κάνοντας ένα λογοπαίγνιο με το όνομα του Jackson. Την περίοδο εκείνη μέρος της κοινής γνώμης, με την οποία συντάσσονταν το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, θεωρούσε ότι το «ο λαός στην εξουσία» οδηγεί αναπόδραστα σε «βλάκες»
