Έχει ήδη πολυσυζητηθεί το πεδίο της επανακατάρτισης ή της κατάρτισης όσων χάνουν τη δουλειά τους και φυσικά και των ανέργων της περιοχής στα χρόνια της μετάβασης. Τα αντικείμενα, η έκταση τους και οι εν δυνάμει παίκτες στο σημαντικό τμήμα αυτό των δράσεων της μετάβασης, σαφέστατα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αυτή τη φορά, δεν μιλάμε για μια ενίσχυση μικρής κλίμακας συνοδευόμενη από μια κατάρτιση του τύπου «μάθε τέχνη κι άσ’τηνε», μιλάμε για πραγματικές ανάγκες επαγγελματικής κατάρτισης που θα πρέπει να είναι συνδεδεμένες κυρίως με τις όποιες επενδύσεις εν τέλει γίνουν στην περιοχή.
Εκτιμώ με βάση την εμπειρία μου από την εικοσαετή επαγγελματική δραστηριοποίηση μου στο στρατηγικό σχεδιασμό και στην αξιολόγηση των περιφερειακών και αστικών πολιτικών της Δυτικής Μακεδονίας, ότι πέραν του ιδιωτικού τομέα, που θα βρει το πραγματικό πεδίο δράσης, όπως και να τρέξουν εν τέλει οι εξελίξεις, ότι έχει ενδιαφέρον μια πρωτοβουλία ειδικής κατάρτισης τύπου σύμπραξης με τον ιδιωτικό τομέα με βασικό εταίρο το Πανεπιστήμιο, στα πρότυπα πετυχημένων & εξειδικευμένων Vocational Training Centres της Ευρώπης. Αυτά τα Κέντρα τρέχουν καινοτόμες, συχνά πειραματικές εκπαιδευτικές δραστηριότητες, που χρησιμεύουν ως αναφορά σε ολόκληρο το εθνικό σύστημα προσόντων και επαγγελματικής κατάρτισης ενηλίκων.
Για τις επενδύσεις σε ΕΤΑΚ και τους τρόπους ρεαλιστικής διασύνδεσης τους με την αγορά της μεταποίησης της περιοχής μας, έχουμε διαχρονικά ένα έντονο προβληματισμό για το πως αυτές μπορούν να είναι βιώσιμες και σε ποιους κλάδους θα πρέπει να εστιαστούν:
Παραμένουμε σχεδόν αποκλειστικά στον ενεργειακό χώρο στη λογική του Green Deal, ή έχουμε την προσοχή μας και στον πυλώνα της αγροδιατροφής (πρωτογενής και μεταποίηση);
Και αν ναι, γνωρίζουμε ποια και τι μεγέθους είναι τα επενδυτικά σχέδια των επιχειρήσεων που βρίσκονται σε μεγέθυνση για την επόμενη πενταετία – δεκαετία;
Αυτό δυστυχώς που γνωρίζουμε μέχρι στιγμής είναι ότι δεν έχουν αποτυπωθεί αυτά τα σχέδια από κανέναν πρόσφατα, αφού διαχρονικά (όπως βέβαια σχεδόν παντού στην Ελλάδα), το κέντρο συντονισμού των περιφερειακών πολιτικών υποστήριξης επιχειρηματικότητας είναι ορφανό.
Η ιδέα της δημιουργίας ενδεχομένως μεγαλεπήβολων campus , valleys & business centers χωρίς να έχει εξασφαλιστεί σε μεγάλο βαθμό η πραγματική εμπλοκή συγκεκριμένων επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα, που μπορούν να ωφεληθούν σημαντικά από αυτά, θέλει ιδιαίτερη προσοχή.
Σενάρια που θα οδηγήσουν σε κτίρια κουφάρια σε τριτοκοσμικές ΒΙΠΕ, σε ημιτελείς ζώνες καινοτομίας κ.α., σκιάζουν ήδη τη δημόσια συζήτηση και οι αποφάσεις που θα οδηγήσουν σε τέτοια έργα πρέπει να ληφθούν περισσότερο από προσεκτικά και στοχευμένα, με βάση μόνο τις εκδηλωθείσες ανάγκες βιώσιμων επενδύσεων από την ίδια την αγορά, και όχι με σχεδιασμό από πάνω προς τα κάτω.
Τα πάντα συνδέονται με τον χωροταξικό σχεδιασμό, τα ειδικά κίνητρα και τις ειδικές επιχορηγήσεις μιας αναμενόμενης Ζώνης Ειδικών Κινήτρων. Χωρίς αυτά, η συζήτηση και οι προσδοκίες είναι προς το παρόν ασκήσεις επί χάρτου. Μόλις υπάρξει πρόοδος στο χωροταξικό από την πλευρά του κράτους και βέβαια οι τελικές αποφάσεις από την ΕΕ για τους διαρθρωτικούς πόρους, τότε θα αρχίσει να υπάρχει πραγματική κινητικότητα.
Τοποθέτηση στο Επιχειρηματικό Φόρουμ του Enterprise Greece και στην Ειδική Ενότητα: «Επενδύσεις στον κλάδο της εκπαίδευσης, έρευνας και τεχνολογίας»
Καραμάρκος Κώστας
Σύμβουλος Στρατηγικής
