Ο τίτλος της σημερινής στήλης είναι από ένα κείμενο του Αμερικανού καθηγητή πολιτικών επιστήμων, του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, Ντάνιελ Ζίλμπατ. Ένα κείμενο που περιγράφει τον ευτελισμό της Δημοκρατίας. Όχι μόνον με όσα βίωσαν τους τελευταίους μήνες οι Ηνωμένες Πολιτείες, με τα καμώματα του Ντόναλντ Τραμπ. Αλλά και με όσα συμβαίνουν σε πολλές άλλες χώρες, όπου τύποις μόνον λειτουργεί η Δημοκρατία, αλλά στην ουσία έχουμε απολυταρχία δημαγωγών, που όμως διαθέτουν …πιστοποιητικό λαϊκής αποδοχής. Από την Ρωσία του Πούτιν ως την Λευκορωσία του Λουκασένκο και από την Τουρκία του Έρντογαν ως την Βραζιλία του Μπολσονάρου, ή τις «δημοκρατίες» της Ουγγαρίας και της Πολωνίας.
Γράφει λοιπόν ότι «όλο και πιο συχνά οι δημοκρατίες βιώνουν έναν αργό, αθόρυβο θάνατο, σε κοινή θέα και …απευθείας τηλεοπτική μετάδοση, με τη σταδιακή κατάργηση των λεγόμενων μηχανισμών “ελέγχου και ισορροπίας”. Και ο θάνατος αυτός ξεκινά από την κάλπη. Ή, πιο απλά, όταν εκλέγεις κλόουν, έχεις τελικά τσίρκο».
Όταν, μετά από τέσσερα χρόνια εξετάσεων, με την καθημερινή άσκηση εξουσίας, ο Ντόναλντ Τραμπ, βγήκε από τις πρόσφατες κάλπες, ηττημένος μεν, αλλά με ελαχίστη διάφορα ψήφων, έχοντας δηλαδή πείσει σχεδόν έναν στους δυο ψηφοφόρους ότι είναι το …φάρμακο που χρειάζεται η αμερικανική κοινωνία, τότε δεν είναι να εκπλήσσεται κανείς με όσα παρακολουθήσαμε με την εισβολή των φανατικών οπαδών του στο Καπιτώλιο. Μια επιχείρηση που είχε όλα τα χαρακτηριστικά της απόπειρας ενός πραξικοπήματος με …λαϊκή επικύρωση.
Ευτυχώς για τις ΗΠΑ, αλλά και για τον κόσμο, υπήρξαν βουλευτές και γερουσιαστές του κόμματος του Τραμπ, με κορυφαίο τον ίδιο τον αντιπρόεδρο του, τον Μάϊκλ Πενς, που δεν υπέκυψαν στην κινητοποίηση του όχλου. Αλλά, η γοητεία των δημαγωγών επί του όχλου, παραμένει ισχυρή σε πολλές άλλες χώρες, σαν αυτές που αναφέρονται στην πρώτη παράγραφο. Και άντε να πείσεις τους οπαδούς του Μπολσονάρου, ότι η επίσημη ανακοίνωση, από τον ίδιο, ότι «η Βραζιλία χρεοκόπησε», είναι αποτέλεσμα των δικών του επιλογών και όχι κάποιων …σκοτεινών ξένων κέντρων. Όπως θα είχε επέλθει, η χρεοκοπία, και στην περίπτωση της Τουρκίας, αν δεν την στήριζαν, με κάθε τρόπο, μερικές ευρωπαϊκές χώρες.
Ας διδαχθούμε και εμείς. Διότι, ουχί σπανίως, μέρος των συμπολιτών μας, είναι έτοιμοι να λατρέψουν δημαγωγούς. Καθιστώντας τους ηγέτες. Επικινδύνως για το πολίτευμα, την πατρίδα, την κοινωνία.
