Σχεδόν βουβός στάθηκα την ημέρα των θεοφανείων να παρατηρώ μία αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά από πολίτες και εκκλησία όσο αφορά την ημέρα του εορτασμού των θεοφανείων.
Σκηνές που έμοιαζαν βγαλμένες από άλλη εποχή.
Σε μία περίοδο πού η υγειονομική κατάσταση της χώρας βρίσκεται στα κόκκινα για να μη μιλήσουμε καν για την κατάσταση στην πόλη μας (εγώ όσο αφορά αυτό πλέον έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά) άνθρωποι να μην μπορούν να κατευνάσουν την ανάγκη τους για λατρεία μιας και πλέον δεν μιλάμε απλά για πίστη σε μία θρησκεία να συνωστίζονται και να διαπληκτίζονται για χάρη μιας βουτιάς σε παγωμένα νερά.
Την ίδια ώρα που θεωρητικά ο λόγος του Θεού που λατρεύουν θα έπρεπε να τους οδηγεί στο αντίθετο. Μία εκκλησία αντάρτης, μία κυβέρνηση παρατηρητής σχεδόν αμέτοχος και όλοι οι υπόλοιποι να εναποθέτουμε τη μοίρα μας και τη συνέχεια της ζωής μας στα αποτελέσματα αυτών των ενεργειών.
Άραγε θα ύψωναν το ίδιο ανάστημα εκκλησία και πιστοί αν έπρεπε να σωθούν κυριολεκτικά ζωές σε λίγο καιρό που πιθανότατα η οικονομία θα έχει καταρρεύσει σε ένα μεγάλο κομμάτι της; Άραγε το αγαπάτε αλλήλους υπάρχει ακόμα στη σκέψη των πιστών και αν υπάρχει πώς αποδίδεται;
Άραγε όταν ο κατακρεουργημένος κλάδος της εστίασης ξανανοίξει θα τρέξουν με τον ίδιο ζήλο να τον υποστηρίξουν; Τελικά μήπως η υποτιθέμενη ατομική ευθύνη έχει ερμηνευτεί από κάποιους διαφορετικά και λειτουργούν ως ατομιστές?
Σίγουρα η κοινωνία μας δεν είναι ιδανική δεν ξέρω όμως αν πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσει τουλάχιστον να κατανοεί το που βαδίζουμε και έστω τα στοιχειώδη να αρχίσουν να πληρούνται.
Μία καλή αρχή Θα είναι να ψάξουμε να δούμε πώς και γιατί τα κρούσματα στην πόλη μας μένουν τόσο ψηλά και να προσπαθήσουμε να το διορθώσουμε.
*Ο Γιάννης Γιαννίτσας είναι σεφ
