Καταλαβαίνω την δύσκολη θέση του τέως προέδρου της βουλής κ. Νίκου Βούτση. Πατέρας είναι. Και έχει υποχρέωση να σταθεί δίπλα στο παιδί του. Αρκεί ό,τι κάνει, υπέρ του τέκνου του, να είναι εντός των ορίων της νομιμότητας και της ηθικής. Όπως επιβάλλεται για κάθε δημόσιο άνδρα. Να μην προκαλεί. Να μη γελοιοποιεί αρχές και αξίες. Και, εν προκειμένω, να μην εισάγει κωμικές, προκλητικές, θεωρίες περί του δικαιώματος επιεικούς αντιμετώπισης όσων κατά των ίδιο κρίνονται ως «πιτσιρικάδες», όπως χαρακτήρισε τον γιο του.
Ο διαφημιζόμενος, από τους ομοϊδεάτες του, ως «επαναστάτης ληστής» Γιώργος Βούτσης –Βογιατζής συνελήφθη επειδή, μαζί με άλλους, πέταξε κάποια «χαρτάκια» στο γραφείο της Γ.Γ. Αντιεγκληματικής πολιτικής. Μικρό το κακό εκ πρώτης όψεως. Τυπικώς, ουδείς κινδυνεύει, από «κάτι χαρτάκια». Εκτός αν, αυτά περιέχουν δηλητήριο για την κοινωνία. Αν διαφημίζουν τους δράστες στυγερών εγκληματών. Όπως τον αρχιεκτελεστή της 17 Νοέμβρη Δημήτρη Κουφοντίνα. Και δυστυχώς περί αυτού πρόκειται. Είναι η συνεχεία του αισχρού, παμβάρβαρου, φασιστικού πνεύματος που εκφράσθηκε με το σύνθημα που ανήρτησαν στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, οι ομοϊδεάτες του Γ. Βογιατζή, επαιρόμενοι διότι το ίνδαλμα τους, σκότωσε τόσους αθώους, μεταξύ των όποιων και ένα μέλος του κοινοβουλίου, τον Παύλο Μπακογιάννη.
Αυτό το μήνυμα θα μείνει στην παγκόσμια ιστορία ως μνημείο εξαχρείωσης ενός τμήματος της ελληνικής νεολαίας: «Κούλη πονάς; Κωστάκη πού είναι ο μπαμπάς; Αλληλεγγύη στον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα».
Καταλαβαίνω τον πατέρα. Αλλά περίμενα να καταδικάζει ευθέως το πνεύμα αυτού του αγριανθρωπισμού που επιχαίρει για τις δολοφονίες. Αντ’ αυτού εισπράξαμε από τον κ. Βούτση μια περίεργη θεωρία: “Κάποιοι πιτσιρικάδες ή ήμιπιτσιρικάδες σαν τον γιό μου, που είναι 35, ανεβήκανε σε μηχανάκια και περάσανε από το δρόμο, έξω από το πολιτικό γραφείο της κυρίας Νικολάου και πετάξανε τρικάκια στο δρόμο, όπου λέγανε ότι η ζωή των κρατουμένων είναι σημαντική, μετράει κλπ και φύγανε”,
Ημιπιτσιρικάς, στα 35. Όταν, όπως ευστόχως σχολιάζει ο συνάδελφος Αντώνης Πανούτσος, «είναι πέντε χρόνια μεγαλύτερος από τον Ναπολέοντα όταν έγινε πρώτος ύπατος της Γαλλίας, τέσσερα χρόνια από τον Βέρνερ Χάιζενμπεργκ όταν έπαιρνε Νομπέλ Φυσικής και έναν χρόνο από τον Κόπολα όταν πήρε το Όσκαρ για τον «Νονό ΙΙ». Έχει όλα τα δικαιώματα του πολίτη. Του επιτρέπεται να έχει οικογένεια, δίπλωμα οδήγησης, να ψηφίζει και να ψηφίζεται».
Άπατος ο κατήφορος.
