Πρωϊνό Σαββάτου της 30ης Ιανουαρίου ε.ε. ξεκίνησε!… Πάλι για «ρεπορτάζ»… Αυτή τη φορά, όμως, διαφορετικό, αλλιώτικο από τα μέχρι τώρα. «Ρεπορτάζ», που θα μπορούσε να το τιτλοφορήσει: «Το τελευταίο για τα επίγεια και το πρώτο για τα επουράνια»!…
Ο λόγος, για τον Πανελλήνια γνωστό δημοσιογράφο, ιδρυτή και εκδότη της εφημερίδας «Ο Χρόνος» της Κοζάνης, Νίκο Κωσταρέλλα και για την μετάστασή του από τα εφήμερα στα αιώνια!…
Ο Νίκος Κωσταρέλλας υπήρξε μία εμβληματική φυσιογνωμία στο χώρο της δημοσιογραφίας και έχαιρε του σεβασμού και της εκτίμησης των συναδέλφων του – αλλά και όσων τον γνώρισαν – για το ήθος του, την εντιμότητά του, την αξιοπρέπειά του!…
Πέρασε νωρίς στον χώρο της δημοσιογραφίας, αρχικά, στην δεκαετία του 1970, ως ανταποκριτής των εφημερίδων της Θεσσαλονίκης «Μακεδονία», «Ελληνικός Βορράς», «Θεσσαλονίκη», των Αθηνών και παράλληλα ως ανταποκριτής της ΕΡΤ, προβάλλοντας χρονίζοντα προβλήματα της περιοχής μας, ιδιαίτερα στην εκπομπή: «Η ΕΡΤ στη Βόρεια Ελλάδα», και αποκτώντας σταδιακά την ομόθυμη αναγνώριση, χάρη στην αντικειμενικότητα και μαχητικότητα, με τις οποίες τα παρουσίαζε.
Εμφορούμενος από την βασική αρχή της προσφοράς στον τόπο του, δεν δίστασε να εκδόσει εφημερίδα και στις 27 Οκτωβρίου 1980 εξέδωσε το πρώτο φύλλο της εβδομαδιαίας (τότε) εφημερίδος «Ο Χρόνος», η οποία, μετά δεκαετία, κυκλοφορούσε καθημερνά συνεχώς, όπως και σήμερα.
Αυτοδημιούργητος, αγωνιστής, αταλάντευτος στους στόχους του και κυρίως με παθολογική αγάπη προς την δημοσιογραφία, χάραξε την δική του πορεία, με τις δικές του αρχές.
Αγαπούσε αυτό που έκαμε. Συχνά, έλεγε και επανελάμβανε: Η δημοσιογραφία είναι μεράκι!…
Ήταν οραματιστής και ήθελε να καλλιτερεύει η περιοχή μας. Ήταν, όμως, και ρεαλιστής, καθώς ζούσε την πραγματικότητα και έβλεπε ότι τα εμπόδια ορθώνονται μπροστά μας, στηριζόμενα σε μεγάλα συμφέροντα.
Γι’ αυτό και «χτυπούσε», κάθε τι που ήταν άδικο, παράνομο, χαριστικό υπέρ μιας μερίδας και εις βάρος μιας άλλης. Δεν χαριζόταν σε κανένα και με τίποτα. Για τους ασκούντες πάσης φύσεως εξουσία, έλεγε: Ο Τύπος ελέγχει, η Εξουσία κυβερνά. Την δουλειά τους και την δουλειά μας!…
Ήταν ο γνήσιος εκφραστής της κοινής γνώμης. Η βροντερή «φωνή», που μπορούσε να φθάσει στα αυτιά των αρμοδίων, τους οποίους δεν άφηνε σε ησυχία, καθώς δεν σταματούσε απλώς στην ανάδειξη του προβλήματος. Παρακολουθούσε την εξέλιξη, την πορεία του και όταν κάπου «σκάλωνε», επανέρχονταν δριμύτερος μέχρις ότου αυτό επιλυθεί.
Μία από τις πολλές περιπτώσεις, ήταν και τα ασταμάτητα δημοσιεύματά του για αναστήλωση και αναπαλαίωση της ιστορικής οικίας του επιφανούς τέκνου της Κοζάνης, Γεωργίου Λασσάνη, η οποία, κάποια εποχή είχε κριθεί επικινδύνως ετοιμόρροπη και κατεδαφιστέα. Η σθεναρά και εξακολουθητική αντίδραση, που απηχούσαν τα δημοσιεύματά του, διέσωσε από την επαπειλούμενη καταστροφή την οικία του Γεωργίου Λασσάνη, για να λειτουργεί σήμερα ως ιστορικό μουσείο!…
Σε άλλη, πάλι, περίπτωση και σε κάθε φύλλο του «Χρόνου» (στην εβδομαδιαία έκδοση) δημοσίευε στην πρώτη σελίδα πεντάστηλο κλισέ για την κατασκευή της παρακαμπτηρίου Πολυμύλου – Αγίας Βαρβάρας (Ημαθίας), προς αποφυγήν της επικίνδυνης και οφιοειδούς διαδρομής Κοζάνης – Θεσ/νίκης, στην περιοχή της Καστανιάς, από τα οχήματα, ιδιαίτερα τους μήνες του χειμώνα.
Τα συνεχή αυτά δημοσιεύματα, δεν άφησαν ασυγκίνητους τους αρμοδίους. Επί τόπου αφίχθη ο Υπουργός Δημοσίων Έργων και εξήγγειλε ότι θα γίνει η παράκαμψη της Καστανιάς, για να σταματήσει και ο «Χρόνος» να δημοσιεύει το κλισέ – σύνθημα. Άμεση ήταν η απάντηση του Νίκου Κωσταρέλλα: Το κλισέ δεν πρόκειται να βγει από την εφημερίδα μέχρι η εξαγγελία να γίνει πραγματικότητα!…
Άλλο ένα περιστατικό ήταν η ίδρυση του ΔΗΠΕΘΕ στην περιοχή μας, με έδρα, όμως, την Βέροια, δηλαδή αλλού ο παπάς, αλλού τα ράσα του!…
Αμέσως, ο Νίκος εδημοσίευσε ένα «καυστικό» σχόλιο, στο παρακάτω πνεύμα: Από τους «εγκέφαλους» του Υπουργείου Πολιτισμού δεν περιμέναμε να αξιολογήσουμε τις… γεωγραφικές τους γνώσεις!… Περιμέναμε, όμως, να δείχνουν περισσότερη προσοχή στα προς υπογραφήν από την Υπουργό έγγραφα, και όχι να της βάζουν… «πεπονόφλουδες», υπογράφοντας ό,τι της προσκομίζουν, με «τυφλά μάτια», γιατί έτσι και την Υπουργό εκθέτουν και την κεντρική αρμόδια Υπηρεσία!… Η ίδρυση του ΔΗΠΕΘΕ έγινε για την περιοχή μας, η οποία έχει πρωτεύουσα την Κοζάνη και όχι την Βέροια, η οποία είναι πρωτεύουσα του ομόρου Νομού Ημαθίας, αλλά διοικητικώς υπάγεται στην Κεντρική και όχι στην Δυτική Μακεδονία!…
Το Υπουργείο, με έγγραφό του, απάντησε ότι, με την προβλεπόμενη αναδιάρθρωση των επαρχιακών ΔΗΠΕΘΕ, το της περιοχής μας θα έχει έδρα την Κοζάνη, που είναι και η διοικητική και γεωγραφική του έδρα.
Ο Νίκος είχε την άποψη ότι η εφημερίδα δεν είναι μόνο μέσον ενημέρωσης και έκφρασης της κοινής γνώμης, αλλ’ αποτελεί ταυτόχρονα και μέσο μόρφωσης των αναγνωστών, γι’ αυτό και είχε συνεργάτες έγκριτους λόγιους, λογοτέχνες και ανθρώπους των γραμμάτων και τεχνών (ενδεικτικά αναφέρεται η φιλολογική πέννα των τοπικών Λεωνίδα Παπασιώπη, Βασιλείου Φόρη, Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, Χρήστου Μπέσσα, Γεωργίου Μπουντιούκου κ.α., καθώς και μη Κοζανιτών). Στα πλαίσια αυτά, σκέφθηκε και διωργάνωσε λογοτεχνικό διαγωνισμό μεταξύ των αναγνωστών του «Χρόνου», με απονομή βραβείων και χρηματικών επάθλων για τους τρεις πρώτους νικητές.
Ακόμη ο Νίκος ήταν από τους βασικούς συντελεστές της αδελφοποίησης των πόλεων Μπρίστολ (Η.Π.Α.) και Κοζάνης και συμμετείχε τόσο την αποστολή της Κοζάνης, με επικεφαλής τον τότε Δήμαρχο Γιάννη Παγούνη, για την επίσκεψή της στο Μπρίστολ, όσο και στην ανταπόδοση της φιλοξενίας των μελών της Αμερικανικής πόλης και στην φιλοξενία της στην Κοζάνη και στην περιοχή μας. Ήταν παρών σε όλες τις εκδηλώσεις και συνέβαλε τα μέγιστα στην σύσφιξη και στην ανταλλαγή των σχέσεων, σε διαφόρους τομείς, των δύο πόλεων.
Το πόσο ο Νίκος ήθελε η εφημερίδα να «γεμίζει» τον αναγνώστη, φάνηκε από την πρώτη μέρα, όταν παρουσίαζε, πέραν των άλλων και πλήρη εικόνα της κοινωνικής ζωής, με όλες τις επερχόμενες μεταβολές (αρραβώνες, γάμοι, γεννήσεις, βαπτίσεις, ευχετήρια, ευχαριστήρια, θάνατοι, μνημόσυνα), εικόνα που ενδιέφερε την πλειονότητα των αναγνωστών και ιδιαίτερα των εκτός Κοζάνης κατοικούντων, μηδέ των ομογενών της Αμερικής, της Αυστραλίας και αλλαχού εξαιρουμένων.
Μέχρι και γελοιογραφίες εφρόντισε να δημοσιεύει, από το πρώτο κιόλας φύλλο, έχοντας εξασφαλίσει γι’ αυτό το «είδος» την συνεργασία του σκιτσογράφου Βασίλη Τσιόκανου, με τον οποίο και την σύζυγό του, Μαρίνα Βαμβακά, συνεργάσθηκαν πιο πολύ αργότερα, όταν «Ο Χρόνος» άρχισε την ημερήσια έκδοση, καθώς η στοιχειοθέτηση, σελιδοποίηση και εκτύπωση γινόταν στο τυπογραφείο τους.
Ο Νίκος, με το δημοσιογραφικό δαιμόνιο που είχε, «κυνηγούσε» την είδηση. Τον έβλεπες καθημερινά να ανεβοκατεβαίνει τα σκαλοπάτια των Υπηρεσιών (Νομαρχία, Δήμους, Δικαστήρια, Επιμελητήρια κ.λ.π.), για να δημοσιεύσει έγκαιρα και έγκυρα τα γεγονότα.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του αεροπορικού δυστυχήματος στον Σαραντάπορο, όπου βρέθηκε από τους πρώτους στον τόπο της τραγωδίας, με τους καπνούς ακόμη να σκεπάζουν την ατμόσφαιρα, προκειμένου να καλύψει το συνταρακτικό γεγονός, για λογαριασμό της Ε.Ρ.Τ.
Στο καθημερινό του «κυνήγι» της είδησης, ο Νίκος συνάντησε εμπόδια, από το πρώτο κιόλας φύλλο, καθώς το ηλεκτροκίνητο πιεστήριο στο τυπογραφείο του Γιάννη Ζυμάρα, όπου θα εκτυπώνονταν «Ο Χρόνος» παρουσίασε βλάβη. Η «δαμόκλεια σπάθη» να επικρέμεται πάνω από το κεφάλι του και να ελλοχεύει ο κίνδυνος της μη έκδοσης του φύλλου. Το μοιραίο απεφεύχθη, χάρη σε πολύωρες προσπάθειες τεχνικών και το φύλλο εκτυπώθηκε λίγο πριν ξημερώσει η 27η Οκτωβρίου 1980.
Το ίδιο πρόβλημα παρουσιάσθηκε και στο δεύτερο φύλλο, οπότε, μετά την νέαν αγωνιώδη προσπάθεια, ο Νίκος απεφάσισε να εκτυπώνει την εφημερίδα, αρχικά στη Βέροια και στα τυπογραφεία της εφημερίδος «Λαός» και στη συνέχεια στην Κατερίνη στα τυπογραφεία της εφημερίδος «Ολύμπιο Βήμα».
Για την εκτός έδρας εκτύπωση του «Χρόνου», ο Νίκος «αφιέρωνε» το Σάββατο, όταν πρωί – πρωί μάζευε τα σκόρπια εδώ κι εκεί χειρόγραφα και με το αυτοκίνητό του έφθανε στον τόπο του τυπογραφείου, όπου, ασταμάτητα, ώρες ολόκληρες, εργαζόταν για την ολοκλήρωση της εκτύπωσης, μετά το πέρας της οποίας παρελάμβανε την φρεσκοτυπωμένη εφημερίδα, για να την μεταφέρει, περί το μεσονύκτιο του Σαββάτου, στην Κοζάνη. Και όλα αυτά, με ήλιο, βροχή, καταιγίδες, ομίχλες, χιόνια, πάγους!…
Την επομένη ακολουθούσαν οι εργασίες για την διεκπεραίωση της εφημερίδας (δίπλωμα φύλλων, αναγραφή ονοματεπωνύμων των συνδρομητών, ταξινόμηση ανά περιοχή), οι οποίες πραγματοποιούνταν με την επιμέλεια της υπαλλήλου του γραφείου Αλέκας Τζινίκου και του ζεύγους Γεωργίου και Γεωργίας Κουντουρά.
Η 40χρονη δημοσιογραφική πορεία του Νίκου δεν μπορεί να καταγραφεί, όσα και αν γράψει κανείς. Κοντολογίς, υπήρξε ο γνήσιος δημοσιογράφος. Ούτε επιχειρήσεις, ούτε βιομηχανίες, ούτε εμπόριο, ούτε συναλλαγές. Μία δημοσιογραφική φυσιογνωμία, που κατάφερνε να κρατά τις ισορροπίες ανάμεσα στις έννοιες του λειτουργήματος και του επαγγέλματος, που ασκούσε. Πράγμα δύσκολο, ειδικά στην εποχή μας!… Όμως, έτσι, έγραψε ιστορία!… Άφησε την σφραγίδα του, με χρώματα ανεξίτηλα!…
Παράλληλα, ευτύχησε να δημιουργήσει διαδόχους – τον Γιάννη και την Ιωάννα – αντάξιους συνεχιστές του έργου του, οι οποίοι, μυημένοι κατάλληλα στο επίπονο επάγγελμα – λειτούργημα «πήραν στα χέρια τους» την εφημερίδα, της οποίας το έμψυχο υλικό έχει εμπλουτισθεί πλέον και με την σφριγηλή συμμετοχή του Σωκράτη Μουτίδη, της Κατερίνας Κοζιάκη, της Όλγας Τουφεγγοπούλου, του Δημήτρη Στραβού και του Αλέξανδρου Ι. Τσολάκη.
Είναι γεγονός ότι ο Νίκος είχε μία πετυχημένη πορεία, όπως επίσης είναι γεγονός ότι σ’ αυτήν συνέβαλε τα μέγιστα η δημιουργική παρουσία της συζύγου του, Πόπης, η οποία στάθηκε πλάϊ του σε όλες τις καταστάσεις και κυρίως, όταν ένα πρόβλημα υγείας του Νίκου, τον δυσκόλευε στην ολοκληρωτική προσφορά του. Αναπλήρωσε επάξια την μερική «αποχή» του Νίκου, τόσο στις εσωτερικές, όσο και στις εξωτερικές υποθέσεις της εφημερίδας, αλλά και της οικογένειας, δεδομένου ότι το πρόβλημα είχε εμφανισθεί όταν τα παιδιά τους ήταν ακόμη ανήλικα. Άξια, καθ’ όλα!…
Έτσι, χρήσιμος για τον τόπο του, ο Νίκος Κωσταρέλλας, πέρασε στην αιωνιότητα!…
Δημ. Κλείδης
