Αρκεί και μόνον να διαβάσεις τις παραληρηματικές δηλώσεις, ή τα “νομικά έγγραφα”, κάποιων που αυτοπροσδιορίζονται ως “Αυτόχθονες Έλληνες Ιθαγενείς”, για να καταλάβει αμέσως ότι πρόκειται για σαλεμένα μυαλά. Όταν όμως δεις ζωντανά τα κινηματογραφημένα στιγμιότυπα, με τον άναρθρο λόγο και το μάτι να γυαλίζει, όπως, ενδεικτικώς, στην περίπτωση του σαραντάχρονου γονέα από την Θέρμη Θεσσαλονίκης, τότε ανατριχιάζεις. Διότι συνειδητοποιείς ότι αυτός ο άνθρωπος έχει “στην εξουσία του” ένα ανήλικο παιδί, ένα τρυφερό πλασματάκι, το οποίο χρησιμοποιεί ως άθυρμα. Χωρίς να σκοτίζεται για το αν του προκαλεί ψυχικά τραύματα με την συμπεριφορά του. Αρκεί να γίνει το δικό του.
Αν ο συγκεκριμένος “γονέας-αφέντης” ζούσε σε κάποια σκανδιναβική χώρα, το πιθανότερο ειναι ότι θα είχαν σπεύσει να του αφαιρέσουν την επιμέλεια του παιδιού. Αν σας φαίνεται υπερβολικό αυτό που γράφω,διαβάστε την επόμενη παράγραφο:
Πριν από πολλά χρόνια βρισκόμουν στην Στοκχόλμη. Στο εστιατόριο του “Πύργου της Τηλεόρασης”, που προσφέρει πράγματι μια πανοραμική θέα σε αυτή την πεντάμορφη πόλη. Απολάμβανα μια από τις δικές τους μπύρες, που είχαν ελάχιστο οινόπνευμα. Περίπου το ένα δέκατο από όσο είχαν οι δικές μας. Κάποια στιγμή, ο γιος μου, ο οκτάχρονος τότε Αλέξανδρος, μου ζήτησε να δοκιμάσει λίγο. Και του έδωσα μια γουλιά. Σαν σίφουνας όρμησε προς το τραπέζι μας μια σερβιτόρα. Και με αυστηρό ύφος μου είπε πως αυτό που έκανα δεν ήταν μόνον ανεπίτρεπτο αλλά και παράνομο. Όταν βεβαιώθηκε ότι δεν είμαι Σουηδός πολίτης, αλλά παραθεριστής, μου είπε: “Αν ήσασταν Σουηδός , θα καλούσα αμέσως τις κοινωνικές λειτουργούς και το πιθανότερο ειναι ότι θα σας αφαιρούσαν την επιμέλεια του παιδιού. Αλλά και ως ξένος οφείλετε να σέβεσθε τους νόμους μας για την προστασία των ανηλίκων”. Τότε, ο αξέχαστος φίλος μου Γιώργος Τσοκάνης, πρόεδρος των Ελλήνων της Σουηδίας, με ενημέρωσε πως αυτές οι κυρίες κοινωνικοί λειτουργοί, έχουν απόλυτη εξουσία. Και μου αφηγήθηκε περιπτώσεις Ελλήνων που είχαν στερηθεί τα παιδιά τους “για ένα χαστουκάκι” που τους είχαν δώσει.
Σκληρό, γενικώς, να αφαιρείς ένα παιδί από τους φυσικούς του γονείς. Αλλά, ενίοτε, ειναι σκληρότερο να αφήνεις ένα παιδί στα χέρια καταφανώς παραφρόνων γονέων. Όταν ειναι εξόφθαλμο ότι “γυαλίζει το μάτι τους”. Και ότι το τελευταίο πράγμα που τους ενδιαφέρει ειναι τα δικαιώματα και οι προοπτικές αυτού του παιδιού.
