Μπράβο, μπράβο. Έχουμε καινούργιο ”νομικό πλαίσιο”, καινούργιο “οπλοστάσιο” με το οποίο ρίχνεται στην μάχη, για την καταπολέμηση της βίας στον χώρο του αθλητισμού, η κυβέρνηση σας. Υπό άλλες συνθήκες θα ήμουν περιχαρής, συμμεριζόμενος τις φιλόδοξες προσδοκίες και υποσχέσεις της κυβέρνησής σας, κ. Πρόεδρε. Δεν είμαι όμως τίποτε άλλο παρά επιφυλακτικός. Και ξέρετε γιατί; Διότι ήμουν εδώ όλες αυτές τις δεκαετίες κατά τις οποίες, όταν φθάνουμε στο φονικό και το αίμα, τρέχετε, μονίμως ως επιμηθείς, οι πολιτικοί, όλων των αποχρώσεων, πίσω από τα γεγονότα, πίσω από το κακό που μας βρίσκει κάθε φορά. Το οποίο τώρα έχει το όνομα του αδικοχαμένου Άλκη. Και έχω παρακολουθήσει πως …εξατμίζεται ο ζήλος σας κατά της “οπαδικής βίας”.
Και μη μου πείτε ότι αδικώ την παράταξη σας. Διότι δεν προέρχεσθε από παρθενογένεση. Έχετε κυβερνήσει, ως “Νέα Δημοκρατία”, πολλά χρόνια. Και έχετε δώσει εξετάσεις, ως προς τον χειρισμό του συγκεκριμένου προβλήματος. Οπότε είμαι αναγκασμένος να σας θυμίσω το παρελθόν σας, για να καταλάβετε τις επιφυλάξεις και τις ανησυχίες μου.
Το 2004, όταν η Ελλάδα ζούσε στην παραζάλη των Ολυμπιακών Αγώνων, ο τότε υφυπουργός Αθλητισμού, στην κυβέρνηση του δικού σας κόμματος, με πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή, (που ήταν και υπουργός Αθλητισμού), ο Γιώργος Ορφανός, εισήγαγε στην αθλητική καθημερινότητα το ιδιώνυμο για όσους κατηγορούνται για φαινόμενα βίας σε αθλητικούς χώρους. Το ιδιώνυμο αδίκημα, το οποίο επαναφέρει και η δίκη σας κυβέρνηση σήμερα, σημαίνει ότι οι ποινές που επιβάλλονται στους παραβάτες δεν αναστέλλονται. Τότε ο “νόμος Ορφανού”, όπως συνήθως τον αποκαλούσαν, είχε προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις, αλλά, όπως αποδείχθηκε με την εφαρμογή του, είχε ιδιαιτέρως θετικά αποτελέσματα. Κατά την διετία που εφαρμόστηκε καταγράφηκε αύξηση των θεατών στα γήπεδο και μείωση των περιστατικών βίας.
Αλλά το “θαύμα” κράτησε λίγο. Τον Σεπτέμβριο του 2007, δεν άλλαξε κυβέρνηση. Παρέμενε ΝΔ. Άλλαξε όμως ο υφυπουργός Αθλητισμού. Πάει ο Ορφανός. Και μαζί με αυτόν πάει και ο νόμος του. Λες και ζούμε σε κάποιες περιοχές της Ινδίας όπου όταν πεθαίνει ο μαχαραγιάς, μαζί με το σκήνωμα του, αποτεφρώνεται και η μαχαρανή του.
Το πρόβλημα αυτή της χώρας δεν ειναι κάποια έλλειψη στην παραγωγή νόμων. Υπερπαραγωγή έχουμε. Το πρόβλημα ειναι πόσο κρατάει το …άρωμα κάθε νεου νόμου, πως εξατμίζεται και πως καταργείται. Πως δεν εφαρμόζεται.
