Ένα από τα ισχυρότερα ατού του Ταγίπ Έρντογαν είναι το γεγονός ότι άνοιξε τις πόρτες της χώρας του στις ξένες επενδύσεις. Με αποτέλεσμα να ειναι ένας σημαντικός “παίκτης” στην βιομηχανική παραγωγή. Με αιχμή την βιομηχανία αυτοκινήτων, πρωτίστως με γερμανικές αλλά και ασιατικές αυτοκινητοβιομηχανίες. Ανάμεσα στις οποίες σημαντικότατο μερίδιο κατέχει ο όμιλος “Volkswagen”. Αντιθέτως εμείς, σε αυτόν τον τομέα, πολιτευθήκαμε ως …κλεισοσπίτηδες. Είχαμε την μονάδα συναρμολόγησης αυτοκινήτων της Nissan στον Βόλο και την οδηγήσαμε στο κλείσιμο. Το ίδιο και με την μονάδα παραγωγής ελαστικών αυτοκινήτων της ιταλικής φίρμας Pirelli στην Πάτρα, που πληρώνει με βαρύ τίμημα ανεργίας την αποβιομηχάνιση της περιοχής.
Τα θυμίζω όλα αυτά διότι διάβασα για το ενδιαφέρον της “Volkswagen” να δημιουργήσει, ως το 2030, έξη νέες μονάδες παραγωγής συσσωρευτών και συναφούς υλικού για τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, στην παραγωγή των οποίων στρέφεται όλο και περισσότερο. Ήδη οι δυο πρώτες μονάδες “κατακυρώθηκαν” υπέρ της Σαξονίας και της Σουηδίας. Για τις υπόλοιπες τέσσερις η πρόθεση ειναι να γίνουν όλες επί ευρωπαϊκού εδάφους. Ούτε στην Ρωσία ούτε στην Τουρκία. Αλλά σε χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μεταξύ των οποίων προκρίνονται, ως πρόθεση, τρεις χώρες του Νότου: Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα.
Για να καταλάβουμε ποιο ειναι το ελπιζόμενο όφελος από μια τέτοια επένδυση για την οικονομία μας αρκεί να λάβουμε υπόψη ότι η επένδυση στη Σαξονία για την κατασκευή του πρώτου, επί της ουσίας, Gigafactory του ομίλου Volkswagen, θα φτάσει τα 2 δισεκατομμύρια ευρώ και θα δημιουργήσει περισσότερες από 2.500 νέες θέσεις εργασίας.
Σημαντικό στοιχείο, που συνηγορεί υπέρ της προτίμησης της χώρας μας για μια τέτοια επένδυση, ειναι οι άριστες σχέσεις συνεργασίας που έχει αναπτύξει ο όμιλος Volkswagen με την Ελληνική Κυβέρνηση μετά και την επιτυχημένη υλοποίηση του project ηλεκτροκίνησης της Αστυπάλαιας, γνωστού με το όνομα “πράσινο νησί”.
Αρκεί να αποδειχθεί στην πράξη ότι έχουμε αλλάξει μυαλά. Ότι δεν διακατεχόμαστε, όπως στην δεκαετία του ‘80 και στο μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του ‘90, από το σύνδρομο της απέχθειας προς τις ξένες επενδύσεις. Ότι δεν θα τις …ταράζουμε, με το παραμικρό, στις συνεχείς απεργιακές κινητοποιήσεις και τις καταλήψεις, με πρωτοστάτες διάφορους επιδιδόμενους σε ασκήσεις “επαναστατικής γυμναστικής”, για τους οποίους ότι ειναι “καπιταλιστικό” ειναι αυτόχρημα και κακό και εξοβελιστέο. Από τους κνίτες ως τους αναρχοχαρούμενους.
