Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε το δημόσιο λόγο να γίνεται όλο και πιο φθηνός, όλο και πιο χυδαίος και χαραγμένος με τα σημάδια της ρητορικής μίσους. Λέξεις και φράσεις βαριές βγαίνουν πολύ εύκολα από τα στόματα βουλευτών, καθρεφτίζοντας την τάση που επικρατεί και στην υπόλοιπη κοινωνία που εναγωνίως αναζητά εύκολες λύσεις, αποδιοπομπαίους τράγους, διαχωρισμούς ανάμεσα στο «εμείς» και «οι άλλοι», υπεραπλουστευμένες εκδοχές και μοναδικές αλήθειες. Ό,τι ακριβώς δηλαδή συνθέτει αυτό που ονομάζεται ρητορική μίσους (Hate Speech: Theory and Issues, Elvira Kaminskaya, www.berkeley.edu).
Η ρητορική μίσους λειτουργεί ύπουλα, γιατί ουσιαστικά δεν αφορά σε πράξεις, αλλά στην ταυτότητα αυτού κατά του οποίου απευθύνεται. Επομένως είναι δύσκολο να αντιπαρατεθείς με επιχειρήματα. Γεννιέται μαζί με το φόβο και την αίσθηση απειλής. Όταν δηλαδή κλεινόμαστε στο καβούκι μας και θεωρούμε ότι όλοι γύρω μας αποτελούν εν δυνάμει εχθρούς που θα μας «φάνε» τη δουλειά, τα λεφτά, τη ζωή. Επίσης, μπορεί να λειτουργήσει εμπρηστικά και να πατήσει τη σκανδάλη σε βίαια επεισόδια.
Για τους λόγους αυτούς και πολλούς άλλους, σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη χρονική στιγμή, επιβάλλεται περισσότερη προσοχή στη γλώσσα που μπορεί να έχει στοιχεία της ρητορικής μίσους και να εντείνει περαιτέρω μια ήδη εκρηκτική κατάσταση.
