Έφυγε και ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Και από περιέργεια έριξα μια ματιά στα πρωτοσέλιδα της «Αυγής» και του «Ριζοσπάστη». Για να διαπιστώσω ότι, ο θάνατος του ανθρώπου που άλλαξε, με την πολιτική του, τον ρου της ιστορίας, δεν άξιζε ούτε καν ένα μονοστηλάκι στα πρωτοσέλιδα των δύο κομματικών εφημερίδων. Ούτε του «κόκκινου» επισήμου οργάνου του ΚΚΕ, ούτε της «ροζέ» επίσημης εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ.
Ίσως να συμμερίζονται, χωρίς και να το ομολογούν, την άποψη ενός σκυλόψυχου «γνήσιου αριστερού», που έκανε στο FB μια σιχαμερή ανάρτηση: «Έφυγε ένας προδότης που τον έβαλαν οι Αμερικάνοι να διαλύσει την Σοβιετική Ένωση».
Υποτίθεται ότι οι λαοί αγωνίζονται εσαεί και ονειρεύονται περισσότερες ελευθερίες, περισσότερη δημοκρατία. Αλλά αυτό δεν ισχύει πάντοτε. Πολλές φόρες, κάποιοι λαοί αποδεικνύονται ανάξιοι της ελευθερίας τους. Δεμένοι στο άρμα αυταρχικών καθεστώτων, από τα οποία αρνούνται να απογαλακτισθούν. Και αυτό συνέβη, εν πολλοίς, στην περίπτωση της Σοβιετικής Ένωσης. Οι δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις που επιχείρησε να εισάγει ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, στην τότε μεγαλύτερη χώρα του κόσμου, χρησιμοποιήθηκαν απλώς ως ευκαιρία διάλυσης της ΕΣΣΔ. Με το δυτικό κομμάτι της, αρχής γενομένης με τις τρεις βαλτικές δημοκρατίες, να στέφεται ολοταχώς προς την Δύση και να αποκτά πράγματι δημοκρατικά καθεστώτα. Ενώ στο ανατολικό, το κυριαρχούμενο από ισλαμιστές, άνθισαν και συνεχίζουν να ανθίζουν μια σειρά από αυταρχικά καθεστώτα.
Υπήρχε όμως η «καρδιά» της Σοβιετικής Ένωσης. Η Ρωσία. Η οποία, ακριβώς, επιβεβαιώνει την πικρή αλήθεια ότι ενίοτε κάποιοι λαοί αναδεικνύονται ανάξιοι της ελευθερίας τους. Ο Γκορμπατσόφ ανετράπη. Για να τον διαδεχθεί ένας διεφθαρμένος, κωμικοτραγικός μεθύστακας, ο Μπορίς Γέλτσιν. Που έκανε την πρώτη «μοιρασιά» κρατικών επιχειρήσεων σε ευνοουμένους του που εξελίχθηκαν στους σημερινούς προκλητικούς «ολιγάρχες». Αυτός επέλεξε το 1999 τον άλλοτε πράκτορα της «Κα-γκε-Μπε», τον όποιο είχε καταστήσει επικεφαλής της νέας μυστικής υπηρεσίας, της FSB, τον Βλαντίμιρ Πούτιν, ως πρωθυπουργό. Και έκτατε, κουρελιάζοντας το ένα σύνταγμα μετά το άλλο, κυβερνά ποτέ ως πρωθυπουργός και πότε ως πρόεδρος επί 23 χρόνια.
Καμιά φορά οι λαοί μοιάζουν με τα κορίτσια του πεζοδρομίου. Θέλουν «νταμαρτζή», να «γ….ει και να δέρνει».
Διο κα ο Γκορμπατσόφ αγαπήθηκε στην Δύση αλλά όχι στην πατρίδα του. Όπου λατρεύουν τον Πούτιν και μισούν τους διαφωνούντες, επικροτώντας τις φυλακίσεις, τα βασανιστηρια, ακόμη και τις δολοφονίες του. Με …νοσταλγούς και εν Ελλάδι.
