Είδηση θα ήταν, για τα ελληνικά δεδομένα, αν το ξεκίνημα της νέας εκπαιδευτικής χρονιάς δεν ήταν επεισοδιακό. Αν δεν συνοδευόταν από «ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής», οι όποιες, τώρα, είχαν ως αφορμή την εμφάνιση της «πανεπιστημιακής αστυνομίας» στην πανεπιστημιούπολη του Ζωγράφου. Λες και το έχουν τάμα, κάποιες πολιτικές δυνάμεις, που αυτοπροσδιορίζονται ως «προοδευτικές», να μην αφήσουν ποτέ να ορθοποδήσουν τα ελληνικά πανεπιστήμια, που κατατάσσονται, μονίμως τέσσερις με πέντε εκατοντάδες θέσεων πίσω από τα καλύτερα της διεθνούς κοινότητας.
Η εικόνα που είδαμε στους τηλεοπτικούς δέκτες, παρουσίαζε μια ομάδα μουδιασμένων νέων παιδιών, μάλλον χωρίς καμία σοβαρή εκπαίδευση, τα οποία, στο πρώτο «γιουρούσι» αυτών που μονίμως λένε όχι σε όλα, έτρεξαν να κρυφτούν πίσω από τα ΜΑΤ. Μακάρι, με την πάροδο του χρόνου, να βρουν τον στόχο τους και τον ρυθμό τους.
Αλλά αυτό είναι μόνο ένα από τα προβλήματα Παιδείας στον τόπο μας. Το κυριότερο από τα οποία είναι ότι παρά το ότι ολοκληρώνεται η θητεία αυτής της κυβέρνησης, δεν έχει ολοκληρωθεί καμία από τις φιλόδοξες προεκλογικές εξαγγελίες της στον τομέα αυτό.
Σχεδόν πενήντα χρόνια τώρα τα παιδιά του ελληνικού λαού αντιμετωπίζονται ως έπιπλα. Όπου, κάθε καινούργια «νοικοκυρά», είτε τα αλλάζει από την αρχή, είτε, το συνηθέστερο, τα πάει πέρα δώθε. Αν έπρεπε να απαριθμήσω τις «μεταρρυθμίσεις» που έχουν γίνει στην κασίδα των Ελληνόπουλων, και ποια ήταν η «επιτυχία» τους, δεν θα έφτανε η στήλη πολλών ημερών.
Σε όλες τις δεκαετίες της μεταπολίτευσης, υπήρξε, ως προς τον χειρισμό του μεγάλου προβλήματος της παιδείας, ιδίως δε της πανεπιστημιακής, μια αληθώς ιστορική στιγμή. Ήταν η ψήφιση, τον Ιούλιο του 2011, του εμβληματικού νόμου 4009/11 για τη μεταρρύθμιση της Ανώτατης Εκπαίδευσης – γνωστού έκτοτε, ως «νόμου Διαμαντοπούλου». Ήταν κάτι που ούτε είχε ξαναγίνει, ούτε, δυστυχώς, προβλέπεται να ξανασυμβεί: Ο νόμος αυτός έγινε δεκτός από 255 βουλευτές τής τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (Γιώργου Παπανδρέου) και της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, της ΝΔ. Ήταν ένα σπάνιο δείγμα πολιτικής συναίνεσης. Αλλά όταν ανέλαβαν την εξουσία οι Τσίπρας-Καμμένος επιδόθηκαν με λύσσα στην κατεδάφιση αυτού του νόμου. Δεν άφησαν τίποτε όρθιο.
Τώρα η κ. Κεραμέως αλλάζει και αυτή θέση στα …έπιπλα. Φιλοδοξώντας να κάνει την δική της «μεταρρύθμιση». Που σέρνεται σαν βραδύπους. Διότι έλειψε η γενναιότητα μιας απλής κίνησης: Της επαναφοράς του «νόμου Διαμαντοπούλου».
