Χρειαζόμαστε ένα νέο συμβόλαιο

Όλες αυτές τις ημέρες με τον καταιγισμό των γεγονότων της διεθνούς πολιτικής σκηνής που μοιραία συμπαρασύρουν και τα δικά μας, ακούω διαρκώς ανθρώπους να βρίζουν το “ευρωπαϊκό όνειρο” της πολυπολιτισμικότητας και της ανοχής που μας έφερε εδώ που μας έφερε.
Είναι κι αυτή μια ανάγνωση του έκρυθμου σκηνικού που είδαμε στη Γαλλία πριν μερικές μέρες, του Brexit, όσων είχαν προηγηθεί, αλλά κυρίως όσων ζούμε εδώ και μερικά χρόνια στην Ελλάδα. Αρκετοί κατηγορούν το αόρατο κέντρο των Βρυξελλών που μας άφησε χωρίς επιλογές να διευθύνουμε τα του οίκου μας. Κι εν μέρει σε όλα αυτά έχουν κάποιο δίκιο.
Ο πολιτισμός της Ευρώπης που μας έδωσε όλες αυτές τις επιλογές να ζήσουμε διαφορετικά, να μπορούμε να επιλέγουμε, ξεπερνώντας οποιαδήποτε βιολογική και κοινωνική αιτιοκρατία, δεν κατάφερε στο βαθμό που θα θέλαμε όλοι να δώσει λύσεις στα μείζονα ζητήματα της συνύπαρξης μας, κυρίως σε ότι αφορά στην ανάπτυξη και στις θέσεις εργασίας. Γιατί κακά τα ψέμματα οι συγκρούσεις έχουν να κάνουν με το ότι το πάπλωμα δεν φτάνει πια για όλους.
Η λύση δεν πρόκειται να έρθει απο ψηλά και οι κοινωνίες πρέπει να παλέψουν απο μόνες τους. Κι αν κάτι μπορούμε να κάνουμε ως κοινωνία είναι να ξαναδούμε το συμβόλαιο που έχουμε υπογράψει ως πολίτες. Να επανεξετάσουμε τις σχέσεις μας με τους θεσμούς και τους κανόνες, στη λογική της βελτίωσης κι όχι της συθέμελης κατεδάφισης τους. Αν είναι αποδεκτή η εικόνα ενός πανεπιστημίου- ελεύθερου κάμπινγκ (βλ. ΑΠΘ), τότε έχουμε αυτό που μας αξίζει. Διαφορετικά πρέπει να παλέψουμε γι’ αυτό που μας αξίζει.