Η κατήχηση δεν είναι προνόμιο της Εκκλησίας και των πάσης φύσεως θρησκευτικών κυκλωμάτων. Κατήχηση και διαφώτιση κάνει και η ΚΝΕ και άλλοι τόσοι που κόπτονται για τη μετάδοση της μιας και μοναδικής αλήθειας.
Κατήχηση γίνεται όταν υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν εαυτούς αντικείμενα κατήχησης και δέχονται να τους υποδεικνύουν οι άλλοι τη διαφορά μεταξύ σωστού και λάθους.
Για τους άλλους υπάρχει η κριτική σκέψη. Αυτή που θεωρεί μεν πρόβλημα να διδάσκονται τα θρησκευτικά εν είδει κατηχητικού, ξέρει, όμως, ότι είναι μεγαλύτερο πρόβλημα να ασχολούμαστε με το θέμα λες και δεν υπάρχουν άλλα σοβαρότερα.
Θα ήταν ασφαλώς μια πρόοδος αν αντιμετωπίζαμε τη διδασκαλία των μαθημάτων περισσότερο ως ενίσχυση της κριτικής σκέψης και λιγότερο ως μετάδοση γνώσεων απο “αυθεντίες”, αλλά έχουμε δρόμο ακόμα μπροστά μας για να το πετύχουμε.
Κανείς δεν έπαθε τίποτα απο τη διδασκαλία των θρησκευτικών, όπως φυσικά δεν θα πάθει κι αν τα θρησκευτικά αλλάξουν τρόπο διδασκαλίας. Είναι βέβαια προτιμότερο να μαθαίνουμε για φιλοσοφικές διαστάσεις της θρησκείας, παρά για τα ράσα του παπά. Αλλά δεν είναι μεγάλο το θέμα και δεν χρειάζεται να το αποφασίσουμε όλοι μαζί. Σίγουρα δε, δε σηκώνει ιερό πόλεμο.
