“Όσο ζει ο παππούς κάτι γίνεται, μετά να δούμε” είπε και το εννοούσε. Όπου παππούς, βάλτε σύνταξη και θα λύσετε πανεύκολα την εξίσωση. Αυτή που το είπε, πριν μερικά χρόνια δεν θα το σκεφτόταν καν. Είχε τη δουλειά της, είχε τα λεφτά της, έκανε εν πάση περιπτώσει τα κουμάντα της. Επίσης, δεν είναι πια η εξαίρεση, αλλά μάλλον ο κανόνας.
Μια ολόκληρη χώρα κρέμεται κάθε τέλος του μήνα απο μια σύνταξη που όσο κι αν “κουτσουρεύεται” αποτελεί το σαθρό δεκανίκι χιλιάδων οικογενειών. Αυτή κι αν είναι η πιο στενάχωρη διαπίστωση. Πιο θλιβερή απο την ίδια την κρίση, γιατί χτυπάει το πιο ευαίσθητο σημείο μας. Αυτή καθεαυτή τη δυνατότητά μας να ανακάμψουμε.
Όσο πιο μεγάλο χρονικό διάστημα μένει κάποιος εξαρτώμενος για τη διατροφή του απο τον ορό, τόσο ατονούν οι μύες και τα άκρα του. Χάνει τη δυνατότητα κινητικότητας και εν τέλει χάνει το ίδιο το ενδιαφέρον του να περπατήσει μόνος.
Κάπως έτσι φυτοζωεί κι ένα πολύ μεγάλο από το παραγωγικό κομμάτι αυτής της κοινωνίας. Με τροφοδοσία γονεϊκή και γενικά δανεική και εξάντληση των δυνάμεων σε πολλά και διαφορετικά άλλα, πλην της ίδιας της παραγωγικής διαδικασίας. Η κατάσταση αυτή τείνει να γίνει ο κανόνας και το πρόβλημα είναι όταν τελειώσει η σύνταξη τι θα απογίνουμε.
