Ο μπαμπάς τ’, χρόνια πελάτης στο μαγαζί, τσέλιγκας από κοντινό χωριό στο χωριό του παππού μου την Ροδιανή, έφερε τον γιο του στην Κοζάνη. Τον έγραψε στο γυμνάσιο.
Ήταν Σεπτέμβριος όταν ήρθαν μαζί στο μαγαζί να τον γνωρίσει στον παππού μου. Κανονίστηκε να έρχεται το πρωτάκι να ψωνίζει ό,τι χρειάζεται, να ζητάει ό,τι θέλει για ό,τι τον προβληματίζει. Είχαμε κι άλλους μαθητές που ψώνιζαν από το μαγαζί μας. Ο παππούς τους έδινε ένα μικρό βιβλιαράκι –τεφτέρ’ το αποκαλούσε-, όπου καταγραφόταν τα ψώνια που έκανε το παιδί.
Μη φαντασθείτε τίποτα βαριά ψώνια, λίγες ελιές, λίγο χαλβά τέτοια πράματα. Στο τέλος του μήνα εξοφλούσε ο μπαμπάς το χρέος.
-Νάσιου, θα ‘ρχισι ιδώ στον κυρ Αντών’ και θα παίρν’ς ό,τι θέλτς. Ιντάξ’;
-Ιντάξ απαντά ου μκρός.
Ο πατέρας του βρήκε ένα δωματιάκι κάπου σε μια γειτονιά της πόλης μας. Έβαλαν τα λίγα πράματα του μέσα. Έφυγε για το χωριό την ίδια μέρα.
Το απογευματάκι μπαίνει στο μαγαζί ο Νάσιους αγχωμένος έτοιμος να κλάψει.
-Δεν μπορώ να βρω το σπίτι που είναι το δωμάτιο.
Ο παππούς αμέσως φώναξε:
– Θανασάκ, Θανασάκ’.
Πετάζιτι ου Σάκης από τον πάγκο, όπου πίσω του στεκόταν.
-Ιδώ είμι.
– Μπρός γρήγορα να πας το παιδί στο σπίτ.
-Έλα, μαζί θα το βρούμε.
Έφυγαν. Μετά από μια περίπου ώρα νάσου ο Σάκης στο μαγαζί. Έδωσε αναφορά.
-Ιντάξ τον πήγα στο δωμάτιο.
Και πήγε πάλι στη θέση του πίσω στον πάγκο. Τότε βρήκα την ευκαιρία να τον ρωτήσω.
-Σάκη, πως το βρήκες ρε θηρίο;
«Τον πήρα από το χέρι, τον πήγα στην πλατεία μπροστά στο άγαλμα του Παύλου Μελά. Τον ρώτησα, από δω πέρασες; Οχ’.
Μετά τον πήγα προς το Τρίγωνο –είναι μια μικρή πλατεία στην άλλη άκρη του κεντρικού δρόμου της Κοζάνης- τον τζιαντέ, άλλως πως τη Βόλτα-,τον ξαναρώτησα από δω πέρασες. Όχ’ μ’ απαντάει. Βήμα-βήμα προχωρούσαμε και συνεχώς τον ρωτούσα πως είναι το σπίτι, πως είναι ο δρόμος. Τίποτα το θετικό ως απάντηση στις ερωτήσεις μου. Στο τέλος τα κατάφερα, κατάλαβα ποιο είναι το σπίτι. Η σπιτονοικοκυρά μόλις μας είδε τον αναγνώρισε. Άνοιξε το φώς στο δωμάτιο. Τον ρώτησα πάλι αν είναι αυτό το δωμάτιο. Πήρα αρνητική πάλι απάντηση. Έψαξα τα τετράδια, είχαν γραμμένο το όνομα του επάνω. Μόλις τα είδε προσεκτικά είπε πως είναι δικά του».
Ο Σάκης ήταν πραγματικός ληξίαρχος, ήξερε τα πάντα και τους πάντες που λέει ο λόγος στην Κοζάνη!
⃰ Του Γιώργου Θ. Τζέλλου
