Οι ημέρες των Χριστουγέννων μου φέρνουν στο νου τα Ηθη και Εθιμα στην παλιά Νεράιδα, αυτήν που σήμερα βρίσκεται στον βυθό της λίμνης Πολυφύτου.
Η λίμνη το 1974 έπνιξε την Νεράιδα, δεν κατάφερε όμως να πάρει μαζί της στο βυθό τις αναμνήσεις μας.
Το πρωινό της παραμονής των Χριστουγέννων μαζευόμασταν παιδιά τότε και κάμναμε τα σχέδια, πώς θα ξεκινήσουμε το απόγευμα να πούμε τα κάλαντα, έπρεπε να περάσουμε από όλα τα σπίτια.
Αργά το απόγευμα ξεκινούσαμε όλα τα παιδιά χωρισμένοι σε ομάδες, εγώ με τα ξαδέλφια μου Κώστα και Λάκη.
Περνούσαμε από όλα τα σπίτια τραγουδώντας το
Καλήν εσπέραν άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας
Χριστού τη Θείαν Γέννησιν να πω στ’ αρχοντικό σας.
Χριστός γεννάται σήμερον, εν Βηθλεέμ τη πόλη,
οι ουρανοί αγάλλονται και χαίρει η φύσις όλη.
Εν τω σπηλαίω τίκτεται, εν φάτνη των αλόγων,
ο βασιλεύς των ουρανών και ποιητής των όλων.
Σ’ αυτό το σπίτι που ’ρθαμε, πέτρα να μην ραγίσει,
και ο νοικοκύρης του σπιτιού, χίλια χρόνια να ζήσει.
Σε κάθε σπίτι η νοικοκυρά άνοιγε την πόρτα και μας έδινε κυρίως φρούτα, πορτοκάλια, μανταρίνια, μήλα, ξυλοκέρατα (χαρούπια) ή ακόμη και χρήματα δεκάρες εικοσάρες και πεντούλια.
Είχαμε κοινό ταμείο, το οποίο μοιραζόμασταν στο τέλος και δίναμε ραντεβού για τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς.
Με τα χρήματα αγοράζαμε την άλλη μέρα Χριστούγεννα, από το καφενείο σοκολάτες ( Λάκτα) ή καραμέλες (Φλόκος).
Τα χρόνια κυλούσαν χαρούμενα και όμορφα, νοιώθαμε τα Χριστούγεννα μέσα στην καρδιά μας.
Δυστυχώς όμως δεν κράτησαν για πολύ, το 1973 ήταν η χρονιά, που κανένα παιδί δεν είπε τα κάλαντα, είχαμε το φόβο της λίμνης, η οποία μόλις άρχισε να σχηματίζεται, φθάνοντας στα σκαλοπάτια των σπιτιών μας και απειλούσε να μας πάρει στον βυθό της.
Τα κύματα μας έστελναν το απειλητικό μήνυμα να εγκαταλείψουμε τα σπίτια μας και να φύγουμε, να φύγουμε ναι, αλλά που;
Το τελευταίο κτύπημα ήρθε από την ΔΕΗ ¨Εχουμε κλείσει το φράγμα και θα σας πνίξουμε, φύγετε να γλυτώσετε¨
ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑ
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
