Τους τελευταίους μήνες στο Σουδάν εξελίσσεται ίσως μια από τις πιο σιωπηρές τραγωδίες της εποχής μας. Ένας πόλεμος ανάμεσα στον επίσημο στρατό και την παραστρατιωτική οργάνωση Rapid Support Forces έχει μετατρέψει πόλεις σε ερείπια. Τα Ηνωμένα Έθνη αναφέρονται σε πάνω απο 12 εκατομμύρια εκτοπισμένους, ενώ χιλιάδες άμαχοι έχουν χάσει τη ζωή τους σε επιθέσεις σε νοσοκομεία, σχολεία και αγορές. Η Διεθνής Αμνηστία και οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα περιγράφουν σκηνές ανείπωτης φρίκης, βγαλμένες από ταινίες τρόμου. Άνθρωποι εκτελεσμένοι μέσα σε κλινικές, παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα, γυναίκες που γεννούν ανάμεσα στα χαλάσματα. Και όμως, στα δελτία ειδήσεων το θέμα εμφανίζεται ελάχιστα. Γιατί παρατηρείται η τάση αυτή; Γιατί αυτά τα δεινά περνούν απαρατήρητα; Πού πήγε η ανθρωπιά μας ;
Όπως όλοι γνωρίζουμε, εδώ και δύο χρόνια μας απασχολεί μια φρικτή γενοκτονία, αυτή εις βάρος του παλαιστινιακού λαού. Οι εικόνες, τα hashtags, οι δημόσιες τοποθετήσεις πήραν φωτιά, ενώ οι πλατείες γέμισαν από ευαισθητοποιημένους νέους, οι οποίοι ύψωσαν την φωνή τους και στήριξαν τον παλαιστινιακό λαό. Όμως για το Σουδάν; Σιωπή. Και το Σουδάν δεν είναι η εξαίρεση. Είναι μόνο το πιο πρόσφατο παράδειγμα. Από την Υεμένη και το Κονγκό μέχρι το Τιγκράι, τη Μιανμάρ και το Τουρκεστάν, ο πλανήτης αιμορραγεί σε γωνίες που δεν φτάνουν ποτέ στα δελτία ειδήσεων. Δεν είναι, λοιπόν, ότι δεν υπάρχουν πόλεμοι, αλλά ότι δεν υπάρχουν κάμερες. Αυτή η αντίθεση φέρνει ένα δύσκολο αλλά αναγκαίο ερώτημα. Μήπως η ανθρωπιά μας είναι επιλεκτική; Μήπως έχουμε μάθει να νοιαζόμαστε μόνο για όσα τα ΜΜΕ επιλέγουν να μας δείξουν;
Τα ΜΜΕ, όχι απλά παίζουν καθοριστικό ρόλο, αλλά είναι και βασική αιτία του προβλήματος. Διότι, κατά κύριο λόγο, είναι εκείνα που μας κατευθύνουν για το τι θα νοιαστούμε ή καλύτερα τι τα συμφέρει να νοιαστούμε. Έτσι κάποιες τραγωδίες γίνονται παγκόσμιες, ενώ άλλες μένουν αόρατες. Όταν οι άνθρωποι συνδέονται με WiFi πρακτικά αποσυνδέονται από την αλήθεια που δεν προβάλλει το τηλέφωνό τους. Η συνείδηση, συνεπώς, είναι αλληλένδετη με το φως της κάμερας και όχι της ανθρωπιάς.
Φυσικά, η αλληλεγγύη και η στήριξη προς τον παλαιστινιακό λαό, όχι απλά δεν είναι λάθος, αλλά είναι καθήκον του καθενός από εμάς που θέλει να θεωρείται άνθρωπος. Το ζήτημα αυτό δεν είναι πολιτικό, η ανθρωπιά δεν έχει χρώμα, φυλή ή συμφέρον. Δεν υπάρχει λιγότερο ή περισσότερο σημαντικός θάνατος. Το λάθος και η αδυναμία δεν είναι να έχουμε ανθρωπιά, αλλά να την περιορίζουμε μόνο σε μία πληγή. Και όπως προανέφερα, ο πλανήτης μας, αντί να είναι γεμάτος με γωνίες ανθρωπιάς, είναι γεμάτος πληγές.
Η επιλεκτική ανθρωπιά είναι σύμπτωμα μιας κοινωνίας που κουράστηκε, με αποτέλεσμα να ξεχάσει να νιώθει. Κάθε μέρα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με πλήθος αρνητικών ειδήσεων και άλλων τόσων καταστροφών. Συνεχώς απογοητευόμαστε από την ίδια την κοινωνία, με αποτέλεσμα να χάνουμε μέρος του εαυτού μας και να λέμε ‘’ δεν θέλω να βλέπω άλλο’’. Και εκεί είναι που αρχίζει το πρόβλημα. Εκεί που οι εχθροπραξίες και το κακό γίνονται κομμάτι της καθημερινότητάς μας και πλέον ακολουθούμε μόνο αυτό που μας προβάλλουν. Το να είσαι άνθρωπος δεν σημαίνει να μπορείς να σώσεις τον κόσμο, σημαίνει να μην αδιαφορείς. Να ρωτάς, να ψάχνεις, να ενημερώνεσαι, να διασταυρώνεις τις πληροφορίες. Οφείλεις να μην δέχεσαι ότι κάποιοι άνθρωποι είναι λιγότερο σημαντικοί επειδή κατά τύχη δεν γεννήθηκαν σε χώρο όπου πέφτουν τα φώτα της δημοσιότητας.
Ο κόσμος δεν αλλάζει μόνο με πράξεις αλλά και με βλέμματα. Αντί να γυρίσουμε την πλάτη μας σε αυτούς τους λαούς, πρέπει να στρεφόμαστε εκεί που υπάρχει πόνος, γιατί μόνο έτσι θα σταματήσει να μεγαλώνει.
Η πραγματική ανθρωπιά δεν έχει χρώμα, φυλή, θρησκεία, σύνορα, ούτε hashtags. Η πραγματική ανθρωπιά δεν είναι τάση, αλλά στάση ζωής. Και εμείς αν θέλουμε να είμαστε πραγματικοί άνθρωποι και όχι απλοί θεατές της ζωής, πρέπει να καταφέρουμε να νοιαζόμαστε για κάθε γωνιά του πλανήτη.
Γιάννης Φρυγανιώτης, μαθητής του Πρότυπου ΓΕΛ Αναργύρων
ΟΝΕΙΡΑ ΨΥΧΩΝ
Τι είναι τα Όνειρα Ψυχών; Δύο λέξεις χίλιες σημασίες. Σ’ αυτήν εδώ τη στήλη οι μαθητές και οι μαθήτριες του 1ου, 2ου, 4ου ΓΕΛ Κοζάνης, του ΔΗΜ.Ω.Σ. ΓΕΛ Κοζάνης, του 6ου Γυμνασίου Κοζάνης, του ΔΗΜ.Ω.Σ. Γυμνασίου Κοζάνης και του Πρότυπου ΓΕΛ Αναργύρων μοιράζονται τα όνειρα, τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους μέσα από τα δικά τους ποιήματα, διηγήματα και άρθρα.
