Η ανεργία μας χτυπάει αλύπητα και θα συνεχίσει να μας χτυπάει, όσο η αντίδρασή μας περιορίζεται στις συναντήσεις ανταλλαγής απόψεων και δρομολόγησης εξελίξεων (!). Βλέπετε η ανεργία δεν καταλαβαίνει απο λόγια, ούτε τρομάζει απο συναντήσεις φορέων. Αποτελεί μέγεθος, στατιστική, αριθμό χωρίς συναίσθημα και λογική, παρότι κρύβει από πίσω της κλάμα, θλίψη και αγωνία.
Κακά τα ψέμματα, ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί η ανεργία είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας. Κανένα άλλο μέτρο, όσο ανακουφιστικό κι αν είναι, δεν μπορεί να δώσει μόνιμη λύση.
Ως προς αυτό, λοιπόν, υπάρχει ένα κομμάτι της ανεργίας που συνδέεται με τη συλλογική ευθύνη και τη δημιουργία πολιτικών που θα δημιουργούν ένα ελκυστικό πλαίσιο για όσους θέλουν να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και απο την άλλη υπάρχει ένα κομμάτι καθαρά ατομικό.
Το δεύτερο, το ατομικό είμαστε όλοι εμείς, ως εργοδότες, εργαζόμενοι, υποψήφιοι άνεργοι του μέλλοντος. Οι επιλογές μας και οι ικανότητές μας αντανακλώνται στην εργασιακή μας κατάσταση χρόνο με το χρόνο. Το ρευστό σκηνικό που διαμορφώνεται απαιτεί συγκεκριμένες κινήσεις που ούτε εύκολες, ούτε ανώδυνες είναι. Είναι, όμως, αναγκαίες γιατί δίχως αυτές δεν μπορεί να υπάρξει πρόοδος. Όταν, λοιπόν, τελειώσουν τα ατομικά και τα ομαδικά sessions, ίσως να βρούμε μια άκρη.
Ιωάννα
