Κατά κοινή ομολογία, στα περισσότερα πράγματα, η προσμονή είναι πολλή πιο γλυκιά από το ίδιο το γεγονός.
Οι γιορτές δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση. Όλη η χαρά βρίσκεται στο πριν, στις μέρες που προηγούνται του εορταστικού τραπεζιού, οπότε η καλή διάθεση και το άγχος να τα προλάβεις όλα περισσεύουν. Άλλοτε με υπερβολές, κι άλλοτε πιο συγκρατημένα ό,τι μας αρέσει στα Χριστούγεννα, είναι αυτή η σχεδόν μαζοχιστική διάθεση να τα κάνουμε όλα όπως πρέπει, πασπαλίζοντάς τα με μπόλικη χρυσόσκονη για να καλύπτονται τα άσχημα σημεία.
Με διάθεση «τραβάτε με κι ας κλαίω» θα στηθούμε και πάλι στην ουρά του σούπερ-μάρκετ, θα περιμένουμε υπομονετικά στο κομμωτήριο, θα κάνουμε το πέρασμά μας απο το ζαχαροπλαστείο, θα ταλαιπωρηθούμε να βρούμε τραπέζι στο μπαρ ή στο εστιατόριο, γιατί αυτό απαιτεί η περίσταση.
Πολλές φορές μοιάζει αυτό το τελετουργικό να μας αποσυντονίζει απ’ ό,τι θα έπρεπε πραγματικά να βλέπουμε και δεν είναι άλλο απο τις ανθρώπινες σχέσεις γύρω απο το τραπέζι. Πολλές φορές αυτό γίνεται άθελά μας, γιατί έχουμε μάθει να λειτουργούμε σε ρυθμό fast forward, άλλοτε, όμως, αυτο γίνεται γιατί το τραπέζι απο χώρος χαράς και οικογενειακής συνύπαρξης έχει μεταβληθεί σε μια «υποχρέωση».
Όποια κι αν είναι η περίπτωσή μας, καλό είναι να συγκρατούμε ότι επειδή το «και του χρόνου» είναι μια ευχή που δεν βγαίνει πάντα αληθινή, ό,τι κι αν κάνουμε, πρέπει να το κάνουμε με χαρά κι αυθεντική διάθεση και κυρίως έγκαιρα.
Ιωάννα
