Είναι γνωστό και παλιό το «παιχνιδάκι» με τις λεγόμενες διαρροές στον τύπο. Όταν δεν έχεις τα κότσια να ψάξεις μόνος σου ή να αναλάβεις το βάρος των λόγων σου, το «παίζεις τρελίτσα» με διάφορα non-papers και διαρροές, τα οποία προφανώς και δεν τεκμηριώνουν τίποτα, παρά μόνο ρίχνουν το «κόκκινο πανί» στο μαινόμενο ταύρο, γνωστό και ως κοινή γνώμη.
Υπάρχουν πάντα πρόθυμοι αφελείς, ανόητοι ή «στρατευμένοι» αποδέκτες τέτοιων non-papers που αναλαμβάνουν να κάνουν τη βρώμικη δουλειά. Να διαχύσουν δηλαδή την πληροφορία, σμπαραλιάζοντας την όποια επαγγελματική τους αξιοπρέπεια. Τους συμπονούμε, αλλά δεν τους κατανοούμε.
Έχουμε πάθει ανοσία, είναι η αλήθεια, στην αθλιότητα τα τελευταία χρόνια. Και δη στο χώρο της ενημέρωσης που τα λεγόμενα “fake news” –ή φακ νιουζ αν προτιμάτε-, κινδυνεύουν να γίνουν ο κανόνας.
Στο πιο μικρό και οικογενειακό μας επίπεδο, όμως, όπου όλοι γνωριζόμαστε, είναι αμαρτία από το θεό για πέντε ασύντακτες αράδες που μπλέκουν, εν είδει κουβέντας στο χωρατά, διάφορους ανθρώπους με ονοματεπώνυμα, άλλοι άνθρωποι να χάνουν την επαγγελματική και πολιτική τους αξιοπρέπεια, την οποία με πολύ κόπο έχτιζαν για χρόνια.
Γιατί να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Μήπως δεν υπάρχουν επίσημες διαδικασίες; Μήπως δεν μπορούν οι μεν να μιλήσουν με τεκμηρίωση στα θεσμικά όργανα και οι δε πριν προβούν στη δημοσίευση να κάνουν την απαραίτητη έρευνα; Δεν κρίνονται όλα στα κλικς και στα likes, υπάρχει και η αξιοπρέπεια και ο επαγγελματισμός που λειτουργούν ως ασφαλιστική δικλείδα και διαχωρίζουν την αντιπολιτευτική δράση και τη δημοσιογραφική κριτική από την κοινή συκοφαντία.
Ιωάννα
