Ή αλλιώς πως μπορεί μια αγοραία φράση, μια φράση του συρμού, ένα κλισέ να σε καταστήσει έκθετο σ το ευρωπαϊκό στερέωμα. Αυτή φαίνεται να είναι η ιστορία του Γερούν Ντάϊσελμπλουμ, του γνωστού και ως ανθρώπου που σέρβιρε την πιο παγωμένη χειραψία στον τότε υπουργό Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη.
Τι είπε ο άνθρωπος αυτός; Ότι οι χώρες του Νότου ξόδεψαν τα μπικικίνια σε ποτά και γυναίκες (στα αγγλικά splurged all their money on “drinks and women”). Δεν είπε, φυσικά, κάτι που δεν έχει ξαναειπωθεί, ούτε κάτι που στη δική μας λογική ακούγεται και πολύ ξένο. Έχουμε ακούσει πολύ χειρότερα από πλευράς στερεοτύπων και μη κατάλληλης γλώσσας.
Το ενδιαφέρον βρίσκεται στο πως ο Ντάισελμπλουμ, εκπροσωπώντας τους Ευρωκράτες, παγιδεύτηκε στην ίδια την πολιτική ορθότητα του οικοδομήματος που εκπροσωπεί, ξεφεύγοντας από αυτή. Ποιος θα είχε ασχοληθεί αν τη δήλωση είχε κάνει κάποιος άλλος;
Πάνω στο ολίσθημα του Ντάισελμπλουμ χτίστηκε μια ολόκληρη συζήτηση για ρατσισμό, σεξισμό, διαχωρισμό σε Βόρειους και Νότιους και πάει λέγοντας.
Πείτε μου, όμως, δεν είναι σαν να μιλά κάποιος για κάτι που ξέρει και η «κουτσή Μαρία»; Μήπως είναι λίγο υπερβολική όλη αυτή η ευθιξία, την ώρα που στην Ευρώπη γίνονται τέρατα και σημεία;
