Ο θάνατος ενός αγαπητού φίλου, με τα διαδικαστικά προβλήματα που δημιούργησε, δεν μου επέτρεψε να αποχαιρετήσω τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, παρά το ότι εκείνος με είχε τιμήσει, με την παρουσία του στο γάμο μου, όταν ήταν πρωθυπουργός. Αλλά ο βασικός λόγος για τον οποίο αναφέρομαι σήμερα στο θάνατο του φίλου μου δεν είναι για του κάνω κάποια ελεγεία. Δεν χρωστούν τίποτε οι αναγνώστες να τους ζαλίζω με τα προσωπικά μου αισθήματα. Αν αναφέρομαι σε αυτό το θέμα, είναι για τα …παρατράγουδα που το συνοδεύουν.
Ο Βάκης ήταν άνθρωπος των ταξιδιών. Με καταγωγή από την Πόλη, είχε ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ως απόδημος. Και το υπόλοιπο ως άνθρωπος του τουρισμού. Είχε αλωνίσει, ως αρχηγός εκδρομών, μεγάλου ταξιδιωτικού γραφείου, όλο τον κόσμο. Ήταν, όχι μόνον εξ επαγγέλματος, αλλά και εκ πεποιθήσεως, κοσμοπολίτης. Και είχε ζητήσει, ως τελευταία του επιθυμία, να μην ταφεί, αλλά να αποτεφρωθεί. Δεν ήθελε να «ριζώσει» σε ένα κομμάτι γης. Και εκείθεν άρχισαν τα προβλήματα.
Οι ιερείς, στους ναούς της γειτονιάς, όπου απευθυνθήκαμε οι φίλοι του –δεν είχε δημιουργήσει οικογένεια ώστε να έχουν οι οικείοι του την μέριμνα για την εξόδια διαδικασία- αρθήκαν πεισματικώς να «τον ψάλλουν», αν και παρέμενε σε όλη του τη ζωή χριστιανός, επειδή ακριβώς επέλεξε να αποτεφρωθεί. Αν είχε γίνει σταχτή σε κάποιο δυστύχημα, θα τον έψελναν. Επειδή ήταν επιλογή του, όχι.
Ήταν από εκείνους που πίστευαν, ως τη «μεγάλη κωλοτούμπα», του δημοψηφίσματος, ότι μπορούν να ελπίζουν πως μια «αριστερή» κυβέρνηση θα λύσει και αυτό το πρόβλημα. Ότι, όπως έλεγε «θα τα βάλει με το αντιδραστικό κατεστημένο της εκκλησιάς, με το σκληρό παπαδαριό και θα καθιερωθεί και στην Ελλάδα το δικαίωμα των ανθρώπων να επιλεγούν τι θα γίνει με τη σορό τους». Όταν απογοητεύθηκε γενικώς από την πολιτική της κυβέρνησης, έπαυσε να ελπίζει και σε πολιτική λύση του συγκεκριμένου προβλήματος.
Έτσι, για τελευταία φορά, θα κάνει ένα ακόμη ταξίδι. Ως τη Βουλγαρία. Διότι, όπως συνήθως σε όλα, θα αργήσουμε να αποδεχθούμε εκείνα που θεωρούνται αυτονόητα σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο.
Μη ρωτάτε «ποια λύση» βρέθηκε για «να μην πάει αδιάβαστος» ο χριστιανός. Η λύση της υποκρισίας. Ας είναι καλά οι εργολάβοι κηδειών που «έχουν τις άκρες τους».
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
www.massavetas.gr
