Ένα από τα διαχρονικά διαρθρωτικά προβλήματα που μας οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση, δηλαδή στην υπερχρέωση, με συνέπεια να έχουμε χάσει στην πραγματικότητα την εθνική κυριαρχία μας, ήταν το υπερδιογκωμένο κράτος. Με τους πλεονασματικούς διορισμούς στις δημόσιες υπηρεσίες, τους οργανισμούς κοινής ωφέλειας, την αυτοδιοίκηση και τις κρατικές επιχειρήσεις. Οι συνεχείς διορισμοί, που γίνονταν με δύο τρόπους. Είτε από ιδιοτέλεια της εκάστοτε εξουσίας, με τα γνωστά ρουσφέτια για να βολευτούν τα «δικά μας παιδιά. Είτε δια της επιβολής της θελήσεως ισχυρών συντεχνιών επί των πολιτικών με το γνωστό τροπάρια «δεν επαρκεί το προσωπικό, χρειάζονται νέες προσλήψεις, έστω εκτάκτου περίοικου». Όπερ επιτυγχάνετο με «συμβάσεις ορισμένου χρόνου». Και το επόμενο βήμα ήταν οι «αγωνιστικές κινητοποιήσεις», συχνά με την κοινωνία ως όμηρο, για την μονιμοποίηση των συμβασιούχων.
Αυτή την πραγματικότητα ζούμε και σήμερα με την απεργία που έχει κηρύξει η ηγεσία της Πανελληνίας Ομοσπονδίας Εργαζομένων Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΠΟΕ-ΟΤΑ). Με τα σκουπίδια να γεμίζουν τα αστικά κέντρα, εξελισσόμενα, λόγω και των υψηλών θερινών θερμοκρασιών, σε υγειονομικές βόμβες. Αιτία μολύνσεων. Αλλά και άθλια εικόνα, προβαλλόμενη διεθνώς, μιας χωράς που περιμένει να ζήσει, πρωτίστως, από την τουρισμό.
Περπατώ στους δρόμους της γειτονιάς μου καθημερινώς. Και το αποτέλεσμα της δουλειάς, μονίμων και συμβασιούχων εργατών καθαριότητας, είναι, επιεικώς, απαράδεκτο. Υποθέτω ότι, ακόμη και αν ικανοποιήσει ο Σκουρλέτης το αίτημα για μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων, -μιας άλλωστε και ο Σύριζα πρόσφερε, προεκλογικώς, αφειδώς τις υποσχέσεις του επ’ αυτού- τα πράγματα δεν θα γίνουν καλύτερα. Το πιθανότερο είναι ότι θα χειροτερέψουν. Ότι οι νέοι «μόνιμοι» θα έχουν την ίδια άνεση να κάθονται με τις ώρες στα καφέ της γειτονιάς, όπως συμβαίνει με αρκετούς από τους παλιούς.
Σε πλήρη αντιδιαστολή, όταν μπαίνω στους σταθμούς του «Μετρό», θαυμάζω την καθαριότητα τους. Μόνο που εκεί, την ευθύνη για την καθαριότητα δεν την έχουν ούτε μόνιμοι, ούτε συμβασιούχοι. Αλλά εργαζόμενοι ιδιωτικών επιχειρήσεων. Που κρίνονται, «αξιολογούνται», καθημερινώς για την ποιότητα της εργασίας τους, για την αποτελεσματικότητα τους. Όπως κρίνονται, ανά τακτά διαστήματα, και οι εταιρίες που έχουν αναλάβει εργολαβικώς αυτό το έργο.
Μήπως, τελικώς, η μόνη λύση είναι αυτή στην όποια καταφεύγει προσωρινώς, λόγω ανάγκης, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης;
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
www.massavetas.gr
