Ο πολύς Πολάκης έχει άποψη επί παντός επιστητού. Και πετάγεται, όπως λέει ο λαός μας, «σαν πορδή», να σαχλιάσει τους πάντες και τα πάντα, ακόμη και με μαντινάδες. Από τα μεταλλεία χρυσού, ως τις εξελίξεις στην Κεντροαριστερά. Και από τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης ως τα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Όταν όμως υπάρχουν διεθνείς εκθέσεις που δείχνουν ότι τα πράγματα, στον τομέα που εκείνος είναι υπεύθυνος, στο επίπεδο της δημόσιας υγείας, πάνε χειρότερα, τότε χάνει τη φωνή του. Επιλέγει το «κρείττον σιγάν».
Δημοσιεύθηκε και φέτος η ετήσια έκθεση για την κατάσταση και τις προοπτικές της υγείας σε 188 χώρες, με βάση ορισμένα σταθερά κριτήρια για την άσκηση προληπτικής πολιτικής, τις δυνατότητες εύκολης πρόσβασης των πολιτών στη δημόσια υγεία, την παιδική θνησιμότητα, ακόμη και την παιδική παχυσαρκία. Και γενικώς την «Βιώσιμη Ανάπτυξη» στον τομέα της υγείας. Έκθεση που συντάσσεται από επιστήμονες του Ινστιτούτου Μετρήσεων της Υγείας και Αξιολόγησης του Πανεπιστημίου Ουάσιγκτον στο Σιάτλ, χρηματοδοτείται από το Ίδρυμα Μπιλ & Μελίντα Γκέιτς και υποβάλλεται στον ΟΗΕ, στα πλαίσια της γενικής του συνέλευσης.
Στην προηγούμενη κατάταξη η Ελλάδα βρισκόταν στην εικοστή έκτη θέση. Στην τωρινή κατατάσσεται τεσσαρακοστή πρώτη. Υποχώρηση κατά δεκαπέντε θέσεις. Αλλά γι’ αυτό το αρνητικό «επίτευγμα», ο περί παντός λαλίστατος σύντροφος Πολάκης παραμένει …άλαλος. Ούτε μαντινάδες, ούτε συνθήματα. Εκτός αν …ξυπνήσει αργότερα και μας πει ότι πρόκειται για κάποια υπονομευτική δραστηριότητα, που στόχο έχει να πλήξει την «για πρώτη φορά Αριστερα» και άλλα ηχηρά παρόμοια, από αυτά που ευκόλως αραδιάζει.
Αλλά το θέμα δεν είναι μόνον ο Πολάκης. Γιατί δεν είναι δα και ο μοναδικός που «φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν». Η πολυπραγμοσύνη και η ενασχόληση με αλλότρια, χαρακτηρίζει πολλούς. Και όχι μόνον από το τωρινό κυβερνητικό σχήμα.
Ετούτη η χώρα θα βρισκόταν, γενικώς, σε πολύ καλύτερη μοίρα, αν, όλοι μας, αφοσιωνόμαστε περισσότερο σε εκείνο που έχουμε αναλάβει να κάνουμε, σε εκείνο που γνωρίζουμε να κάνουμε, από όσο να κάνουμε τους έξυπνους απέναντι στους άλλους. Δυστυχώς, οι Πολάκηδες περισσεύουν και στον δημόσιο βίο μας και στον ιδιωτικό. Διό και το διαδίκτυο στην Ελλάδα έχει γίνει σαν τους τοίχους και τις πόρτες των κοινόχρηστων αφοδευτηρίων. Γέμει χυδαιότητας και «εξυπνάδων». Γιατί όχι, όταν αυτό το πνεύμα εκπορεύεται άνωθεν;
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
