Έως που φθάνει η χρήσιμη λήθη;

Με αφορμή ένα άρθρο του γνωστού ιστορικού, καθηγητή Νίκου Μαραντζίδη, στο «Protagon», αναπτύχθηκε ευρύτατη συζήτηση, στην οποία πήραν μέρος και κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες. Η θεωρία του κ. Μαρατζίδη, που είναι αξιόλογος ιστορικός, αλλά επιμένει να παριστάνει και τον …δημοσκόπο, παρά το γεγονός ότι οι προβλέψεις του έχουν όχι απλώς διαψευσθεί αλλά γελοιοποιηθεί, συνίσταται σε τούτο: Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ απαλλάχθηκε από τους ακραίους δραχμιστές και αντιευρωπαϊστές (Λαφαζάνη, Ρινάλντι, Κωνσταντόπουλου, Μακρή, Βαρουφάκη και λοιπούς) και αφού έκανε τη μεγάλη κωλοτούμπα, εφαρμόζοντας τα μνημόνια πιστότερα από όσο θα περίμενε ο Σόιμπλε, άρα έχει επέλθει μια μεγάλη αλλαγή. Δεν είναι πια «ριζοσπαστικό αριστερό» κίνημα, αλλά ένα εν δυνάμει «κεντροαριστερό» κόμμα.
Η θεωρία αυτή καταλήγει σε ένα πολιτικό συμπέρασμα, που παίρνει την μορφή προτροπής. Μας καλεί να ξεχάσουμε την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτήν για την οποία τις συνέπειες (όπως π.χ. τα πάνω από ογδόντα δισεκατομμύρια που μας κόστισαν τα παίγνια του Βαρουφάκη) θα τις πληρώνουμε εμείς, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Απευθυνόμενος, κυρίως, προς το Κίνημα Αλλαγής, συνιστά ενθέρμως να συγκλίνει αυτός ο φορέας με τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε η επόμενη κυβέρνηση να έχει «προοδευτική» και «σοσιαλδημοκρατική» κατεύθυνση.
Ως ιστορικός, καταφεύγει στην ιστορία για να αντλήσει επιχειρήματα. Προωθώντας ως θεραπευτικό καταπότιο την «λήθη». Μας καλεί να ξεχάσουμε τα στραβά των Συριζανέλ, όπως σκεπάσαμε με λήθη τον εμφύλιο και το αστυνομικό κράτος που ακολούθησε. «Αν δεν ξεχνάμε τίποτε, είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε σε έναν μόνιμο εφιάλτη. Αντίθετα από αυτό που καλλιεργούν οι ιστορικοί στην πολιτική, όπως και στη ζωή, πρέπει «να ξεχνάμε», δηλαδή να «συγχωρούμε» ή έστω να «σχετικοποιούμε» το παρελθόν», υποστηρίζει.
Μόνο που εδώ δεν πρόκειται για ένα παρελθόν που έχει περάσει στην αρμοδιότητα των ιστορικών. Αλλά για την ζώσα και ιδιαιτέρως ζέουσα πραγματικότητα που βιώνουμε, που διαμορφώνει «εδώ και τώρα» τη ζωή μας, αλλά και προδικάζει την ζωή των μεταγενεστέρων.
Είναι άλλο πράγμα η λήθη απέναντι π.χ. στον Κάρολο της Αγγλίας, που δεν του αξίζει να τον υποδεχόμαστε ως τον εγγονό του απεχθούς και μοιραίου για την Μικρασιατική καταστροφή, αλλά και τον εθνικό διχασμό, «δικούς μας» πρίγκιπα Ανδρέα, του επιλεγόμενου «καψοκαλύβα». Και άλλο η αμνησία για εκείνα που βιώνουμε. Αυτό δεν είναι λήθη. Είναι πολιτική άνοια.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
www.massavetas.gr