Ελλάς, η χώρα των ανευθύνων (2)

Αφήνω στην άκρη τις γελοιότητες του Καλαβρύτων Αμβροσίου, που ανακάλυψε, βλασφήμως, ως …εμπρηστή τον Θεό. Τον οποίο υποτίθεται ότι διακονεί. Έναν θεό που πρέπει να είναι κατ αυτόν εκδικητικός, και …κομματικοποιημένος. Και επειδή «κυβερνά την χώρα ένας άθεος», έστειλε ο θεός (του Αμβρόσιου και των συν αυτώ υστερικών) τις φωτιές να κάψουν ζωντανούς 82 ανθρώπους. Ευτυχώς, την εικόνα της ελλαδικής εκκλησίας την προσωποποιεί, ως πραγματικός ποιμενάρχης, ο συνετός Ιερώνυμος, ανταποκρινόμενος στο ρηθέν παρά του Ιησού, «Μακάριοι οι πραείς».
Ας σταθούμε στην ουσία της τραγωδίας. Η οποία διέπεται από δύο λογικές παραδοχές. Η πρώτη είναι ότι ο άνθρωπος, παρά πάσα τεχνολογική πρόοδο, παραμένει ανίσχυρος ενώπιον των φυσικών φαινομένων. Δεν μπορεί να τα ελέγξει. Πολύ δε περισσότερο να τα αποτρέψει. Η εξέλιξη των πυρκαγιών, όπως και αν προκλήθηκαν, υπό την επιβαρυντική συνθήκη των θυελλωδών ανέμων, ήταν αναπόφευκτο να οδηγήσει σε φυσική καταστροφή.
Ως προς αυτό η αναζήτηση ευθυνών εστιάζεται στο αν υπάρχουν παραλείψεις που συνέτειναν στην μεγιστοποίηση της. Αν δηλαδή κάποιοι δεν έκαναν εγκαίρως και ορθώς τη δουλειά τους. Ώστε να υπάρχουν αντιπυρικές ζώνες, συστηματική αποψίλωση εντός και πέριξ οικισμών, καθαρισμός από τα εύφλεκτα απορρίμματα, επαρκή επίγεια μέσα πυρόσβεσης.
Εδώ λοιπόν υπάρχουν κάποιοι που έχουν ευθύνες για το ότι δεν μπορέσαμε να περιορίσουμε την φυσική καταστροφή, ούτε στην Κινέττα ούτε στη Ραφήνα. Αλλά δεν ακούσαμε ούτε έναν να αναλαμβάνει το δικό του μερίδιο ευθύνης. Είτε ανήκει στην κεντρική, είτε στην περιφερειακή και την τοπική εξουσία. Η δεύτερη είναι ότι, παρά την αδυναμία του, ο άνθρωπος έχει καταφέρει να αναπτύξει μηχανισμούς άμυνας, μεθόδους και εργαλεία, ώστε να περιορίζει κατά το δυνατόν τις συνέπειες της ανθρωπιστικής καταστροφής.
Αξιοποιώντας την εμπειρία από προηγούμενα παθήματα και τις δυνατότητες της τεχνολογίας. Εδώ ακριβώς βρίσκονται οι μεγάλες ευθύνες για τους τόσους νεκρούς στο Μάτι. Στην κραυγή «μας αφήσατε να καούμε ζωντανοί». Διότι είναι αυταπόδεικτο ότι μια και μόνη συντονισμένη προσπάθεια έγινε. Αυτή της μεταφοράς των παιδιών από τις κατασκηνώσεις του Δήμου Αθηναίων στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι. Πέραν τούτου ουδέν. Και όμως. Ουδείς έχει το σθένος να αναλάβει το μερίδιο της ευθύνης του παραιτούμενος. Είτε είναι υπουργός, περιφερειάρχης, ή δήμαρχος. Πέραν των ποινικών, πολιτικές ευθύνες δεν υπάρχουν; Η φωτιά καίει τα πάντα, εκτός από τις καρέκλες της εξουσίας.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
www.massavetas.gr