Τελικά, να μη γίνει το… χατίρι τους – Ο Έλληνας είναι «σκληρό καρύδι»!…Του Δημ. Κλείδη

Πάγια τακτική των ισχυρών και «μεγάλων» είναι να αποφασίζουν για τους «μικρούς», χωρίς αυτούς!… Δεν τους ενδιαφέρει, εάν συμφωνούν ή διαφωνούν μαζί τους. Το μόνο που τους απασχολεί, στις περιπτώσεις αυτές, είναι να «περάσουν» τις «θέσεις» τους, ακόμη και αν κάμνουν χρήση βίας, οποιασδήποτε μορφής!…
Τα σύγχρονα ξένα κέντρα αποφάσεων προς επιτυχία του σκοπού τους αυτού, παρουσίασαν στην κοινή γνώμη και το νέο «φρούτο»: Την παγκοσμιοποίηση!… Είναι το «άρμα», το οποίο, αφού θα ισοπεδώσει τα πάσης φύσεως ισχύοντα ιδεολογήματα και πρακτικές, θα ανοίξει διάπλατα τον δρόμο για την επιβολή και επικράτηση των απόψεών τους!…
Βέβαια, το εγχείρημα δεν είναι απλό, ούτε εύκολο. Ειδικά, για ωρισμένες περιοχές, με πρώτη και καλλίτερη την Ελλάδα, το εγχείρημα είναι δύσκολο. Αυτό το επισήμανε, πριν μισό και πλέον αιώνα, ο «πολύς» Χένρι Κίσινγκερ – ο … Μέτερνιχ του περασμένου αιώνα – ο οποίος, για την επικράτηση του σχεδίου της παγκοσμιοποίησης, έκαμε ειδική αναφορά στην Ελλάδα, λέγοντας: Οι Έλληνες είναι «σκληρό καρύδι». Για να περάσουμε τις «θέσεις» μας πρέπει να ξεριζώσουμε μερικές έννοιες, που είναι βαθειά ριζωμένες στον Έλληνα, όπως: Την έννοια της Πατρίδας, της Θρησκείας, της Οικογένειας, της Γλώσσας, της Ιστορίας, της Παράδοσης. Γι’ αυτά, όμως, χρειάζεται συνεχής προσπάθεια, αγώνας, κόπος, υπομονή, χρόνος!….
Σε αντιστάθμισμα αυτών, οι Έλληνες πρέπει να έχουν πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής τους. Με οδηγό την πείρα και τα πάθη αιώνων, πέρα από ρητορείες και ιδεολογήματα ευρείας κατανάλωσης, η ελληνική φιλοσοφία αναζητούσε πρωτίστως την αλήθεια, διαπλάθοντας έτσι ελεύθερους ανθρώπους. Ανθρώπους, που μπορούσαν να αγωνισθούν, να υπομείνουν, να αγαπήσουν, να πεθάνουν και να αναστηθούν!..
Στις κορυφαίες στιγμές της ιστορίας τους, οι Έλληνες αρνήθηκαν τον άρτο της εξάρτησης και του εξευτελισμού και προτίμησαν το ψωμί που έβγαζαν με τον ιδρώτα του προσώπου τους. Δεν κυριεύθηκαν από τον φόβο, γιατί είχαν λόγο για την αιωνιότητα, λόγο που δεν μπορούσαν – ό,τι κι αν έκαναν – να τον εξαφανίσουν οι εχθροί τους: Πέρσες, Άβαροι, Οθωμανοί, Ιταλο-Γερμανικός Άξονας. Δεν φοβήθηκαν ούτε τους κάθε λογής Εφιάλτες, που ξεφύτρωναν ανάμεσά τους. Μάχονταν για τα υψηλά ιδανικά τους και πίστευαν βαθειά ότι «εθνικό» είναι το αληθινό!…
Έτσι, έγιναν φως και έδωσαν φως στον κόσμο όλο!.. Δίδαξαν έμπρακτα την αυταπάρνηση και την πίστη. Την αρετή και την τόλμη, που θέλει η ελευθερία!…
Ο κόσμος, όμως, είναι χωρισμένος τουλάχιστον στα δύο. Στον κόσμο των ελεύθερων και δημιουργικών πνευμάτων και στον κόσμο των κερδοσκόπων και τοκογλύφων, το κακότεχνο αυτό μόρφωμα της αδικίας, που έρχεται σήμερα να χειραγωγήσει και να λεηλατήσει λαούς και τόπους, επιβάλλοντας και εφαρμόζοντας πλήρη και άνευ όρων υποταγή προς όλους. Εννοείται και προς την Ελλάδα, για να χτίσει μία νέα Ελλάδα.
Μία Ελλάδα τραγικά εκποιημένη και έναν Έλληνα – διαφορετικό τελείως από εκείνο που γαλουχήθηκε με τα νάματα του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού – φθηνό και εξαγοράσιμο, δεμένα στο «άρμα» μιας παγκόσμιας ολιγαρχίας, έρμαιο αυτών, που θέλουν και μοχθούν να επιβάλλουν την παγκοσμιοποίηση.
Έτσι, ασκούνται ασφυκτικές πιέσεις εδώ και πολλά χρόνια, ενώ παράλληλα αναζητούνται και εξευρίσκονται τα «κατάλληλα» πρόσωπα. Οι πρόθυμοι δεν εξέλιπαν, ούτε θα εκλείψουν ποτέ. Απτό δείγμα και για «του λόγου το αληθές», η όλη εξέλιξη στο θέμα της ονοματοδοσίας του γειτονικού κρατιδίου.
Οι Σκοπιανοί, μετά την διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας το 1991 και υποκινούμενοι από τις «μεγάλες» υπεραντλαντικές και ευρωπαϊκές δυνάμεις, άρχισαν να εντείνουν τις προκλήσεις τους ανενδοιάστως και ποικιλοτρόπως, σφετεριζόμενοι το όνομα της Μακεδονίας. Τότε, όμως, προσέκρουσαν στο συμπαγές και απροσπέλαστο «τείχος» της Ελλάδος. Η απόφαση των Πολιτικών Αρχηγών της 13ης Απριλίου 1992 καθώρισε την εθνική γραμμή, η οποία ήταν μία και αμετάκλητη: «Ονομασία χωρίς τον όρο Μακεδονία ή παράγωγά του». Εθνική γραμμή, που στηρίζονταν και στις προσωπικές δηλώσεις κορυφαίων παραγόντων της πολιτικής σκηνής, όπως: «Η Μακεδονία είναι μία και Ελληνική» (Κωνσταντίνος Καραμανλής). «Το όνομα είναι η ψυχή μας» (Ανδρέας Παπανδρέου). Οι «μεγάλοι» και ισχυροί, όμως, δεν «βολεύονταν» από την εθνική γραμμή της Ελλάδος και κινήθηκαν πάλι για την εξεύρεση κοινώς αποδεκτής ονομασίας. Σταδιακά, επιτυγχάνουν να υπογράψουν η Ελλάδα και τα Σκόπια την ενδιάμεση συμφωνία της Νέας Υόρκης της 13ης Σεπτεμβρίου 1995, με την οποία οι γείτονες υποχρεούνται να φέρουν την ονομασία FYROM και η ονομασία αυτή είναι προσωρινή. Ωστόσο, οι γείτονες στην καθημερινότητα και στην πράξη δεν τηρούν την συμφωνία, η Ελλάδα επιβάλλει εμπάργκο και κάθε διαπραγμάτευση για κοινώς αποδεκτή ονομασία παγώνει. Οι «μεγάλες» δυνάμεις επανέρχονται. Ειδικά οι Αμερικανοί επείγονται να εντάξουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ, διότι οποιαδήποτε καθυστέρηση ενδέχεατι να οδηγήσει το κρατίδιο στην αγκαλιά της Ρωσίας, αλλά και διότι στα όρια Κοσόβου – Σκοπίων είναι εγκατεστημένη η μεγαλύτερη αμερικανική βάση του κόσμου, υπό την ονομασία Camp Bondsteel, η οποία φιλοξενεί 9.000 Αμερικανούς στρατιωτικούς. Πέρα απ’ αυτά, ας ληφθεί υπ’ όψει και το τεράστιο ενδιαφέρον των Αμερικανών για την εκμετάλλευση του υπεδάφους των Σκοπίων. Με αυτά τα δεδομένα, ο Αμερικανός Πρόερος Μπους προσέρχεται στην Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, στο Βουκουρέστι, όπου, την 3 Απριλίου 2008 εξαγγέλλει την ένταξη στην συμμαχία τριών νέων μελών – Κρατών: Της Κροατίας, της Αλβανίας και της «Μακεδονίας». Πριν όμως ολοκληρώσει την φράση του, δέχεται την άμεση αντίδραση του Πρωθυπουργού της Ελλάδος, Κώστα Καραμανλή, ο οποίος του επισήμανε: Επιτρέψτε μου να σας διακόψω και να δηλώσω ότι η Ελλάς, κάνοντας χρήση του δικαιώματος αρνησικυρίας (veto) αρνείται να δεχθεί το γειτονικό Κράτος με το όνομα «Μακεδονία»!… Αμηχανία, προς στιγμήν, του Πλανητάρχη και στη συνέχεια, επί τρίωρο, κλίμα αντιπαράθεσης, με τον Πρόεδρο Μπους να επιμένει και να απαιτεί μέχρι τέλους την ένταξη στη συμμαχία των γειτόνων με το όνομα «Μακεδονία», αλλά να προσκρούει στην σθεναρά επιχειρηματολογία και άρνηση της ελληνικής πλευράς. Ήταν το ιστορικό πλέον veto του Κώστα Καραμανλή, στους σφετεριστές του ονόματος Μακεδονία. Η ακαταμάχητη στάση της Ελλάδος είχε ως αποτέλεσμα την αναβολή της ένταξης των γειτόνων στο ΝΑΤΟ μέχρι να λυθεί το θέμα του ονόματος!…
Έκτοτε, στα επόμενα χρόνια, επήλθαν πολιτικές μεταβολές, τα πρόσωπα άλλαξαν, οι διαπραγματεύσεις δεν έπαυσαν, η λύση όμως στο θέμα του ονόματος δεν φαινόταν.
Οπότε, μετά δέκα ολόκληρα χρόνια, το 2018, βρέθηκαν τα πρόθυμα πρόσωπα (Αλ. Τσίπρας – Νικ. Κοτζιάς), τα οποία παρά τις έντονες αντιδράσεις της πλειοψηφίας του λαού και τα αλλεπάλληλα ογκώδη συλλαλητήρια απ’ άκρου εις άκρον της Ελλάδος, εχάρισαν το όνομα της Μακεδονίας στους γείτονες, για… χατίρι των Αμερικανών!… Πραγματοποιήθηκαν μάλιστα πανηγύρια και «φιέστες», στις Πρέσπες, στις 17 Ιουνίου 2018, κατά την υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ των ιθυνόντων των δύο Κρατών!…
Η συμφωνία, όμως, έγινε «χωρίς τον ξενοδόχο»!…, όπως λέει ο λαός. Ο οποίος μάχεται να την ακυρώσει και τελικά να μη γίνει το… χατίρι των Αμερικανών, αλλ’ αυτό που επιτάσσει το εθνικό συμφέρον!…
ΔΗΜ. ΚΛΕΙΔΗΣ