Έχει πρόβλημα… στις χορδές του;

Υποθέτω ότι μεγαλύτερη απογοήτευση, για τους ακραιφνείς «καραμανλικούς», δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Περίμεναν, από τον Μακεδόνα πρώην πρωθυπουργό, να «βγει μπροστά». Να λύσει επιτέλους την σιωπή του. Να κάνει μια «βαρυσήμαντη παρέμβαση» από το βήμα της βουλής, κατά την συζήτηση κατά την οποία κλείνει οριστικώς η υπόθεση του «μακεδονικού». Και τι εισέπραξαν; Μια γραπτή δήλωση τριών παραγράφων και 134 λέξεων, που θυμίζει κάτι από «ολίγη» δελφικού χρησμού.
Για όποιον δεν το κατάλαβε, η δήλωση αυτή είναι σαν επιτάφιο επίγραμμα. Ο νεότατος ακόμη πρώην πρωθυπουργός δεν έχει χάσει βεβαίως την φωνή του. Δεν έχουν πάθει τίποτε οι φωνητικές χορδές του. Απλώς ενήργησε με πλήρη συναίσθηση ότι αναφέρεται σε μια οριστικώς χαμένη υπόθεση. Δεν μίλησε ζωντανά, όπως πολλοί περίμεναν και θεωρούσαν ότι πρέπει να κάνει. Προφανώς διότι δεν είχε τίποτε να «δώσει».
Δεν έκρυψα ούτε στιγμή από τους αναγνώστες μου, γνωρίζοντας πόσους και πόσο στεναχωρώ, ότι δεν βλέπω άλλη διέξοδο, πέρα από αυτήν την συμφωνία. Την κακή. Την κάκιστη. Που ασφαλώς θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη αν αυτή η κυβέρνηση είχε «ανοιχτή καρδιά» και σκέψη. Αν είχε επιδιώξει μια, αδηρίτως αναγκαία, ευρύτερη συναίνεση του πολιτικού δυναμικού της χωράς. Αν ο πρωθυπουργός καλούσε, με ειλικρινή διάθεση, τους άλλους πολίτικους ηγέτες σε συνεννόηση.
Αν ζητούσε τα φώτα και των πρώην πρωθυπουργών και προέδρων της Δημοκρατίας. Ώστε να είχε αποφευχθεί η εκχώρηση «μακεδονικής» ιθαγένειας και γλώσσας, σε έναν λαό που είναι αυταποδείκτως αλβανοσλαβικός
Τώρα η υπόθεση τέλειωσε. Αποχαιρέτα την, την …Μακεδονία που φεύγει. Από δω και πέρα θα δυσκολευόμαστε να πείσουμε τους ξένους ότι το όνομα Μακεδονία είναι αρρήκτως συνδεδεμένο με το όνομα Ελλάδα. Ακόμη και για το ότι, όταν αναφερόμαστε σε «μακεδονικό χαλβά», εννοούμε ένα ελληνικό προϊόν.
Για τους ιστορικούς του μέλλοντος δεν θα έχει καμία σημασία το πώς και με ποιους, «γυρολόγους» και μη, επιτεύχθηκε η πλειοψηφία για την επικύρωση της συμφωνίας. Θα μετρά μόνον το γεγονός ότι «υπερψηφίσθηκε από την ελληνική βουλή» και κατέστη μια μη αναστρέψιμη πραγματικότητα.
Χάρη, μεταξύ άλλων, και στο γεγονός ότι κάποιοι που έπρεπε να μιλήσουν στην ώρα τους, πριν από την συνάντηση στις Πρέσπες, δεν το έκαναν ποτέ. Αντί να βροντοφωνάξουν εγκαίρως «προσοχή γκρεμός», …καθάρισαν, ως επιμηθείς, με ένα «ας προσέχατε».