τα παλιά (που φτάνουν ακόμη και μέχρι το τέλος Φλεβάρη)
τα απλά καθημερινά βήματα (ως το φούρνο)
την έξοδο (για ένα απλό καφέ)
την απαγκίστρωση από τον βομβαρδισμό (ειδήσεων, διαπιστώσεων και fake news)
την ηρεμία (και όχι την απόκοσμη σιγή)
την φυγή (έστω και ως το χωριό),
την όποια ελπίδα (για οικονομική ανάκαμψη)
τη διάθεση για οράματα (μένουμε με τα όνειρα για θερινές νύχτες χωρίς περιορισμούς)
το δικό μας προγραμματισμό (μας τον επιβάλλουν κανόνες και συνθήκες)
μια κανονική βόλτα (χωρίς χαρτάκι)
τα ψώνια (όχι των social media),
τις περσινές διακοπές,
τις Χριστουγεννιάτικες αγκαλιές,
τις Αποκριάτικες σιουρδαμάρες,
τις Σαββατιάτικες εξόδους,
την αναμονή με τους άλλους γονείς έξω από τα γυμναστήρια των παιδιών,
το ψιλοσπρώξιμο στη λαϊκή για τις καλύτερες ντομάτες …
(δεν) θέλω να γυρίσω (άλλο) στα παλιά (εδώ και τώρα),
(δεν) θέλω την παλιά μου γειτονιά (για μια ώρα)
θέλω να γυρίσω (σε λίγες εβδομάδες)
και να βρω τα μισά από ότι άφησα πίσω μου στο τέλος Φλεβάρη,
έχοντας πια πάρει το μάθημα ότι και να θέλω,
δεν μπορώ να είμαι μόνος μου,
κάποιος ανά πάσα στιγμή μπορεί με “μολύνει” με κάτι,
χωρίς καν να είναι δίπλα μου,
χωρίς καν να το επιδιώκει,
χωρίς καν να και να θέλει …
Δεύρο Έξω,
μένοντας ευλαβικά μέσα και σήμερα …
