Χιλιάδες παιδιά που τον Μάρτιο του 2019 ήταν μαθητές της Γ’ Λυκείου δεν έχουν καταφέρει ως σήμερα να περάσουν το κατώφλι της πανεπιστημιακής σχολής στην οποία πέρασαν. Για την ακρίβεια δεν ξέρουν κατά που πέφτει, αφού όλη τους η φοιτητική εμπειρία περιορίζεται στους τοίχους του zoom.
Το αποτέλεσμα είναι ότι η ψυχολογία τους είναι πεσμένη και η νοοτροπία τους παραμένει σχολική. Βρίσκονται ακόμα εκεί στο παιδικό δωμάτιο, εγκλωβισμένα ανάμεσα στο χθες της σχολικής ζωής και στην υπόσχεση της φοιτητικής ζωής που δεν λέει, όμως, να έρθει. Βλέπουν τα καλύτερα τους χρόνια να περνούν από μπροστά τους, χωρίς να μπορούν να τα ζήσουν στους διαδρόμους της σχολής και στα γρασίδια του κάμπους.
Γι’ αυτά τα παιδιά οφείλουμε κάτι να κάνουμε. Προσπαθώντας να βρούμε τρόπους να αντιμετωπίσουμε τα πράγματι σοβαρά προβλήματα έλλειψης προετοιμασίας για την επάνοδο στις φοιτητικές αίθουσες. Ξεφεύγοντας από τα αυστηρά πλαίσια του ρόλου μας και κάνοντας ό, τι περισσότερο γίνεται για να διευκολύνουμε τις συνθήκες.
Ας βάλουμε πλάτη και ας μην οχυρωθούμε πίσω από δικαιολογίες περί μη τήρησης των μέτρων, προκειμένου να μην βγούμε από το «βόλεμα» της τηλεκπαίδευσης. Το χρωστάμε σε αυτά τα παιδιά, των οποίων το ταξίδι στην ενηλικίωση έχει δραματικά καθυστερήσει.
