Η επιλογή του Κωνσταντίνου Τασούλα για την Προεδρία της Δημοκρατίας αποτελεί οπισθοχώρηση στα ασφαλή παραταξιακά νερά. Απόρροια πολιτικού ρεαλισμού ενδεχομένως, σε έναν ταραχώδη κόσμο που κοιτάει όλο και πιο δεξιά και υπαγορεύει τη στροφή στο σίγουρο και ασφαλές. Οπισθοδρομική και ταυτόχρονα συντηρητική από την άλλη.
Πρώτον, γιατί γυρνά την πλάτη στην πρόοδο που αντικειμενικά έχει συντελεστεί στην πρόσφατη πολιτική ιστορία του τόπου και θέλει τον Πρόεδρο να εκφράζει βαθύτερες και ευρύτερες συναινέσεις. Το επιχείρημα του Πρωθυπουργού περί καθ’όλα συναινετικής πρότασης της κυβέρνησης, καθώς ο εν λόγω υποψήφιος ψηφίστηκε Πρόεδρος του Κοινοβουλίου από σημαντικό αριθμό Βουλευτών διακομματικά, χλιαρό και άστοχο. Διαφορετικά αξιώματα, διαφορετική η βαρύτητα. Σημαντικό το αξίωμα του Προέδρου της Βουλής, αλλά εντελώς διαφορετικό εκείνο του Πρώτου Πολίτη της χώρας που οφείλει να εκφράζει τη μέγιστη δυνατή πλειοψηφία της εθνικής αντιπροσωπείας γιατί εγγυάται την ενότητα, το εθνικό συμφέρον και το Σύνταγμα, ως πλαίσιο της πολιτικής και κοινωνικής μας συμβίωσης.
Δεύτερον, γιατί υποτάσσει το θεσμό στο κομματικό κέλευσμα. Υποκλίνεται στην τήρηση των εσωκομματικών ισορροπιών και αποδυναμώνει τη σύμπνοια και ενότητα των δημοκρατικών δυνάμεων του Κοινοβουλίου. Προτάσσει την κομματική ηρεμία, έναντι της πολιτικής συνεννόησης και συνεργασίας.
Τρίτον, γιατί υπονομεύει την ευπρέπεια, τη σοβαρότητα και την ευγένεια που διακρίνει τον ίδιο τον υποψήφιο. Όταν δίνει το περιθώριο να υψώσουν φωνή ψηφίζοντάς τον ακροδεξιά, λαϊκίστικα και πατριδοκάπηλα στοιχεία.
Τέταρτον, γιατί θυσιάζει τη δημοκρατική υπέρβαση στο βωμό της κυβερνητικής παντοδυναμίας, επιχαίροντας κοντόφθαλμα και ναρκισσιστικά για την επικράτηση ενός και μόνο πόλου στην πολιτική κονίστρα, απ’ όπου πρέπει δικαιωματικά να προέρχονται όλοι και όλα.
Η εσωστρέφεια ισούται με φόβο, ανασφάλεια και έλλειμμα αυτοπεποίθησης. Σηματοδοτεί ότι η περίοδος ακμής του κοινωνικού φιλελευθερισμού με κεντρώο πρόσημο που με τόση επιμέλεια προσπάθησε να φιλοτεχνήσει τα προηγούμενα χρόνια ο Κυριάκος Μητσοτάκης,
βρήκε στον ύφαλο της παραδοσιακής, μοναχικής δεξιάς που ο αξιακός της κώδικας υποτιμά ή αποστρέφεται τις ευρύτερες πολιτικές ζυμώσεις.
Η πραγματική ηγεσία επιβάλλει δυναμικά ανοίγματα με κινήσεις που ενδυναμώνουν τη πολιτική και κοινωνική συνεννόηση και συνεργασία. Που εμπνέουν και ενώνουν τις δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις απ’ όποια πλευρά του Κοινοβουλίου κι αν κάθονται. Έστω και στο συμβολικό ζήτημα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Αν δεν μπορούμε το 2025 να υπερβούμε εαυτόν και να συνεννοηθούμε σε αυτό το επί της ουσίας ανώδυνο ζήτημα, τότε τι μπορεί να περιμένει κανείς στα δύσκολα και περίπλοκα;-
