Στις πρώτες μεταδικτατορικές εκλογές του 1974, στο καφενείο ενός ορεινού χωριού της Φωκίδας, απόλαυσα έναν εκπληκτικό διάλογο, ανάμεσα σε έναν γέροντα και την σύζυγο ενός υποψήφιου βουλευτή. Η κυρία καλούσε τους ελάχιστους παρόντες στο καφενείο να ψηφίσουν τον σύζυγο της. Τον άλλοτε βουλευτή της ΕΡΕ Κωνσταντίνο Λειβαδίτη, τον οποίο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε αποκλείσει από τα ψηφοδέλτια της «Νέας Δημοκρατίας». Διότι ήταν ένας από τους «συνομιλητές» της χούντας. Οπότε κατέβηκε στην περιφέρεια του ως υποψήφιος της «Εθνικής Δημοκρατικής Ενώσεως», του Πέτρου Γαρουφαλιά.
«Για πες μας ωρέ κυρά, γιατί τάχατες πρέπει να προτιμήσουμε τον άντρα σου, από τους υποψήφιους των άλλων κομμάτων; Πες μας ένα σοβαρό λόγο που να μας κάνει να μαυρίσουμε όλους τους άλλους και να σταυρώσουμε τον δικό σου», είπε ο γέροντας. Και η σύζυγος του πολιτευτού απάντησε: «Διότι ο Κώστας μου είναι έντιμος άνθρωπος και πονάει τον τόπο μας». Οπότε ο γέροντας, που είχε ενοχληθεί καθώς η ταυτόχρονη παρουσία δυο παρεών υποψηφίων, στο μικρό καφεπαντοπωλείο, με τους εννέα θαμώνες, είχε διακόψει την ενασχόληση του με την «κοντσίνα» του, της ζήτησε με αυστηρό ύφος: «Άει, πες μας τώρα ποιος από τους άλλους το ‘χει γραμμένο στο κούτελο ότι δεν είναι έντιμος, για να ‘ναι ο δικός σου ο μοναδικός». Και η κυρία αποχώρησε άπρακτη.
Την θυμήθηκα αυτή την ιστορία, καθώς διαβάζω ένα από τα βασικά επιχειρήματα με τα οποία ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προδιαγράφει και προεξοφλεί ότι με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, θα απαλλαγούμε από την δημοσιονομική θηλιά που μας πνίγει. Όταν τον ρωτούν για το πώς θα τα καταφέρει, ο Κυριάκος Μητσοτάκης απαντά: «Εμείς θα επαναδιαπραγματευθούμε τους δημοσιονομικούς στόχους και θα τους αλλάξουμε».
Ευγενής βεβαίως η φιλοδοξία. Μόνο που αυτήν την φιλοδοξία είχαν και οι άλλοι. Ότι θα «επαναδιαπραγματευθούν» τα μνημόνια και θα τα αλλάξουν όλα. Και είδαμε που καταλήξαμε.
Είναι ανάγκη να θυμόμαστε ότι από την έδρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν εξάγονται μόνον …λαχανάκια Βρυξελλών. Αλλά και αυστηρές «οδηγίες» και «ντιρεκτίβες». Και «καμπάνες», μετά προστίμων, προς τους απείθαρχους. Οπότε για να αλλάξουν τα δημοσιονομικά δεδομένα δεν αρκούν οι καλές προθέσεις. Πρέπει πρωτίστως να μπορέσει, όποιος κυβερνά, να βάλει «φωτιά στα τόπια» της οικονομίας. Να υπάρξει αληθινό και όχι πλασματικό πρωτογενές πλεόνασμα.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
