Χωρίς να ανήκω στους θρησκευόμενους, παρακολουθώ με ενδιαφέρον τα όσα διαδραματίζονται στις σχέσεις του Πατριαρχείου με την Εκκλησιά της Ελλάδος. Και θλίβομαι όταν διαπιστώνω ότι οι σχέσεις αυτές τραυματίζονται, με αφορμή την προώθηση ενός πατριαρχικού αρχιμανδρίτη σε ελληνική μητρόπολη. Δεν είναι καιρός για τέτοιες έριδες.
Θυμάμαι, από τις συζητήσεις μου με ιεράρχη που εκτιμώ βαθύτατα και ο οποίος υπήρξε ο στενότερος συνεργάτης του μακαριστού αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, την θέση που εξέφραζε ο Σεραφείμ, σε μια ανάλογη περίοδο εντάσεων, με τους «Φαναριώτες», προς τα μέλη της εδώ ιεραρχίας:
«Ούτε αυτοί είναι καλύτεροι από εμάς, ούτε εμείς χειρότεροι από αυτούς. Αλλά το Πατριαρχείο είναι η μήτρα μας. Είναι η μητέρα εκκλησιά. Και όπως θα κάναμε για την φυσική μας μητέρα, έτσι πρέπει να κάνουμε και για την πνευματική. Να τη στηρίζουμε. Ακόμη και όταν κάνει λάθη». Από αυτό το πνεύμα θα έπρεπε να διέπεται και σήμερα η στάση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος απέναντι στο πατριαρχείο.
Κατά μείζονα λόγο αυτό επιβάλλεται όταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο, μετά την αναγνώριση του αυτοκεφάλου της ορθόδοξης εκκλησιά της Ουκρανίας, δέχεται μια λυσσώδη επίθεση από το Πατριαρχείο και από την κυβέρνηση της Μόσχας. Επίθεση που μοιάζει με προετοιμασία νέου σχίσματος στους κόλπους της ορθοδοξίας. Επιθέσεις που έρχονται να προστεθούν σε εκείνες του καθεστώτος του «σουλτάνου» Έρντογαν, που πότε απορρίπτει την οικουμενικότητα του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και πότε βάζει τους φανατικούς μουλάδες και οπαδούς του να μεταχειρίζονται την Αγία Σοφία ως μουσουλμανικό τέμενος.
Από την άλλη και ο Οικουμενικός Πατριάρχης οφείλει να έχει βαθιά στην ψυχή του μια πραγματικότητα. Ότι καλές είναι οι επί Μικρασιατικού εδάφους Μητροπόλεις, που παράγουν μητροπολίτες για τον πατριαρχικό θρόνο, αλλά δεν έχουν και το ανάλογο πλήρωμα να τις στηρίζει. Καλές και οι μητροπόλεις του Χονγκ-Κονγκ και της Κορέας. Αλλά το σώμα και τα πόδια του πατριαρχείου είναι ο εν Ελλάδι και Κύπρω ελληνικός πληθυσμός και ο απόδημος, ο πανταχού Ελληνισμός. Οπότε πρέπει να επιδεικνύει και την ανάλογη στοργή προς τις εκκλησίες του, που είναι τα μεγαλύτερα στηρίγματα του.
Είναι ευτύχημα ότι στον αρχιεπισκοπικό θρόνο κάθεται ένας ιεράρχης συνετός και μετριοπαθής, ο Ιερώνυμος, που έχει στο παρελθόν αποδείξει το ποσό νοιάζεται για το Πατριαρχείο. Ε, δεν αξίζει να τον παρακάμπτουν οι «Φαναριώτες».
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
