«Με την καθιερωμένη λαμπρότητα», κατά το παπαγαλίστικο δημοσιογραφικό στερεότυπο, εορτάσθηκε και φέτος, στο Προεδρικό Μέγαρο, η επέτειος της αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Ως ημερομηνία έχει ορισθεί η 24η Ιουλίου. Η ημέρα δηλαδή κατά την οποία κατέρρευσε το χουντικό καθεστώς και επέστρεψε άρον-άρον στην Αθήνα, από το Παρίσι, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Τον οποίο πρότεινε ως λύση ο Ευάγγελος Αβέρωφ, όταν ο αρχικώς προταθείς Γεώργιος Μαύρος καθυστερούσε να απαντήσει, περιμένοντας να έχει την έγκριση του Χρήσου Λαμπράκη.
“Ας είναι καλά η χούντα”, που άνοιξε την πόρτα να μπουν τα τουρκικά στρατεύματα στη Μεγαλόνησο. Αυτοί οι «υπερπατριώτες», τους οποίους εξυμνούν και θαυμάζουν οι σημερινοί ιδεολογικοί τους απόγονοι. Οι χρυσαυγίτες, το κόμμα των Μπογδάνου, Τζίμερου και Κρανιδιώτη, το …απόκομμα που άφησε πίσω του ο παμφάγος Τράγκας και παν ό,τι συναφές, με τις αντίστοιχες εκφράσεις του στα μέσα ενημέρωσης.
Όπως και στην Μικρασιατική καταστροφή, για την οποία είμαστε έτοιμοι να …εορτάσουμε την συμπλήρωση 100 ετών τον Αύγουστο, έτσι και στην Κύπρο, μας έκαψαν οι πλειοδότες. Που τάχα θα μας εξασφάλιζαν το μέγιστο. Με αποτέλεσμα να χάσουμε τα πάντα στην Μικρά Ασία, και το 40% στην Κύπρο. Και όταν έπρεπε να αντιμετωπίσουν τα δύσκολα, αυτοί οι «ζόρικοι» όταν είχαν να κάνουν με αλυσοδεμένους, οι τάχα γενναίοι και δήθεν «εθνικόφρονες», το έβαλαν στα πόδια και ζήτησαν από τους πολιτικούς να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά.
Η Δημοκρατία μας έγινε λοιπόν 48 ετών. Ώριμη. Έφτασε σε μια ηλικία όπου άλλοι την σέβονται ως μητερα και άλλοι την «καλοβλέπουν» ως …εύκολη ερωμένη, ως επίδοξοι εραστές της.
Θύμα των τελευταίων που τους -και τις- βρίσκει κανείς …νταβραντισμένους όχι μόνον ανάμεσα στους επιγόνους και τους θαυμαστές του «Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών», αλλά και μεταξύ καταγεγραμμένων ως «προοδευτικών προσωπικοτήτων» της πολιτικής και της «διανόησης», η σημερινή Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Που δέχεται συνεχείς επιθέσεις, σε μια εμμονική προσπάθεια απαξίωσης της. Συνδέοντας την ακόμη και με τα σώβρακα του Λιγνάδη.
Ο λαϊκισμός γίνεται πολύ περισσότερο επικίνδυνος, ως προς την διάβρωση των θεσμών και των δημοσίων ηθών, όταν επιτάσσεται με λαμπυρίζοντα κονιάματα με τα οποία περιβάλλονται άτομα που έχουν εξασφαλίσει μόνιμα στασίδια προβολής στα μέσα ενημέρωσης.
Αν θυμάσθε, σεβασθείτε, για να μη ξαναζήσουμε όσα οδήγησαν στις δυο θλιβερές επετείους.
