Διαβάζω την επιχειρηματολογία όσων, συγκινημένοι από την περιπέτεια στην οποία υποβάλλει την υγεία του, με κίνδυνο να χάσει ακόμη και την ζωή του, ο αρχιεκτελεστής της «17 Νοέμβρη» Δημήτρης Κουφοντίνας. Μια επιχειρηματολογία βασικό στοιχείο της οποίας είναι το σύνθημα «η Δημοκρατία δεν εκδικείται». Συμπληρούμενο με άλλα «προοδευτικά» σχόλια για τα δικαιώματα όλων των κρατουμένων, ανεξαρτήτως των εγκλημάτων για τα οποία έχουν καταδικασθεί.
Πράγματι. Η Δημοκρατία δεν εκδικείται. Αλλά ας μου πει κάποιος, από όσους το επαναλαμβάνουν κατά κόρον, ποια είναι, στην συγκεκριμένη περίπτωση η εκδικητική πράξη της δημοκρατικής πολιτείας; Επέβαλε κανείς την απεργία πείνας στον συγκεκριμένο κρατούμενο; Ή εκείνος επέλεξε αυτό το απονενοημένο διάβημα προκειμένου να εκβιάσει μιαν απόφαση, ως προς το που πρέπει να κρατείται; Και είναι πράγματι «δημοκρατικό» ή «ανθρώπινο δικαίωμα» κάθε κρατουμένου να προσπαθεί να επιβάλει την επιλογή του, ως προς τον τόπο κράτησης του, λες και είναι παραθεριστής που επιλέγει, δικαιωματικώς, ξενοδοχείο ή δωμάτιο;
Ας κάνουμε, χάριν εργασίας, την υπόθεση ότι το κράτος δικαίου υποχωρεί. Ότι ενώπιον των πιέσεων «προοδευτικών συλλογικοτήτων», από τον ΣΥΡΙΖΑ ως τον «Ρουβίκωνα» και από το ΜέΡΑ25 ως τις ποικιλώνυμες ομάδες αναρχικών και άλλων μπαχαλάκηδων, που θεωρούν τον δολοφόνο τόσων ανθρώπων, ως «επαναστάτη», σπεύδει να ικανοποιήσει την αξίωση του Κουφοντίνα να επιλέξει τον Κορυδαλλό, αντί του Δομοκού, ως τόπο κράτησης του. Ποια θα είναι η συνέχεια; Πόσοι και ποιοι θα επιχειρήσουν, με την ίδια μέθοδο, να γίνει «το δικό τους»;
Όλοι αυτοί που τώρα κατακεραυνώνουν, με τον δημόσιο λόγο τους, τον κρατούμενο ως κατά συρροή παιδεραστή και βιαστή Λιγνάδη, τι στάση θα κρατούσαν αν ο συγκεκριμένος κρατούμενος το έριχνε και αυτός σε μια απεργία πείνας, διεκδικώντας το δικαίωμα να αφεθεί προσωρινώς ελεύθερος, αφού, μη έχοντας καταδικασθεί, ισχύει υπέρ αυτού το τεκμήριο της αθωότητας;
Ίσως να έγινα, τώρα στα γεράματα, …αντιδραστικός. Αλλά απέναντι στην τακτική του Κουφοντίνα και στα επιχειρήματα των υποστηρικτών του, το μυαλό μου δυναστεύει η σκέψη ότι ο Μπακογιάννης, ο Βρανόπουλος, ο Αξαρλιάν, όλα τα θύματα του Κουφοντίνα, δεν έχουν τίποτε να διεκδικήσουν, δεν περιμένουν τίποτε άλλο, από το κράτος δικαίου, παρά μόνον να μην ενθαρρύνει, με την πρακτική του, τους επιδόξους συνεχιστές του «επαναστατικού» έργου του Κουφοντίνα, ότι μπορούν και να σκοτώνουν αθώους και να διεκδικούν επιλεκτική μεταχείριση.
