Σε άκουσα να σπέρνεις τον πανικό με το έκτακτο δελτίο σου. Καταιγίδες, σφοδρές χιονοπτώσεις και δε συμμαζεύεται. Εφερα το εγχειρίδιο της προστασίας απο την κακοκαιρία στο μυαλό μου. Χιονολάστιχα, τσεκ, σκούφος, τσεκ, γάντια, τσεκ. Αρα όλα o.k.
Κι ύστερα θυμήθηκα ότι ζω σε μια πόλη, την οποία μέχρι πρότινος παράχωνε το χιόνι, κι έχω γεννηθεί έναν κάτασπρο Ιανουάριο. Άρα δεν έχω να φοβηθώ και πολλά. Προς τι, λοιπόν, ο πανικός;
Η συχνότητα με την οποία συζητάμε πλέον για τον καιρό -με εξαίρεση την αμήχανη ψιλοκουβεντούλα- είναι μεγαλύτερη κι απο των Αγγλων. Οπως και η εμφάνιση του καιρού ως είδησης πρωτοσέλιδου.
Ούτε τα θέματα μας λείπουν, ούτε ξεχάσαμε ξαφνικά το χιόνι και το κρύο. Είναι που σιγά-σιγά δημιουργήσαμε γύρω μας μια φούσκα υπερβολής που επεκτείνεται σε όλα τα πράγματα. Ξεχειλώσαμε τις λέξεις, τους κοπανήσαμε και μερικά θαυμαστικά, τους αλλάξαμε τις έννοιες και τα φώτα.
Ετσι κάπως έφτασαν οι συνηθισμένες χιονοπτώσεις του Ιανουαρίου να γίνουν σφοδρές και να αποτελούν μέρος ενός έκτακτου καιρικού δελτίου. Ποιος; Τα χιόνια. Αυτά που ήταν κάποτε πιο τακτικά κι απο τη μηνιαία καταβολή της σύνταξης.
Να δεις που κάποτε θα φτάσουμε να αντιμετωπίζουμε το χιόνι, χειρότερα κι απο Αθηναίοι τουρίστες. Εχει γούστο!
Ιωάννα
