Ένα απογευματάκι παίζαμε μπροστά στο σπίτι του Λάκη του Παπαδέλη, αδελφού της Μιμίκας Παπαδέλη Παπαναστασίου. Πέρασαν δυο τύποι με ρούχα ταξιδιώτη, έκατσαν στο πεζοδρόμιο στη γωνία και έβγαλαν ο καθένας από το σακίδιο του ένα μπλοκ ζωγραφικής.
Πρώτα σκιτσάρισαν με μολύβι τα περιγράμματα μετρώντας κάθε λίγο και λιγάκι με το μολύβι, προτείνοντας το δεξί χέρι ίσια μπροστά. Το ζύγιζαν με το μάτι. Κάτι σαν φωτογραφία αποτυπώθηκε στο χαρτί. Το σπίτι μας το πατρικό ζωγράφιζαν που βρισκόταν δυτικά από τη θέση παρατήρησης. Κατόπιν με απόθεση των χρωμάτων με πινέλο ζωγράφισαν και ζωντάνεψαν το σκίτσο.
-Aquarelle, ακουαρέλ άκουσα να λένε δείχνοντας μας τη ζωγραφιά. Πραγματικά θαυμάσια ζωγραφιά.
Το βράδυ ρώτησα τη μάνα μου Αλεξάνδρα, τι είναι ακουαρέλα.
-Υδατογραφία, ζωγραφιά με νερομπογιές, απάντησε η Αλεξάνδρα.
Η Αλεξάνδρα ήταν απόφοιτος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης. Σπούδασε την κατοχή. Γι’ αυτό αν προσέξετε την φωτογραφία του πτυχίου γράφει επάνω-επάνω Ελληνική Πολιτεία.
Δεν άσκησε το επάγγελμα προτίμησε να μεγαλώσει και να μορφώσει τα δυο της αγόρια. Της οφείλω πολλά!
Έπρεπε να περάσουν εξήντα περίπου χρόνια για να αξιωθώ να φτιάσω κι εγώ μια ακουαρέλα, όπως εκείνη που χαράχθηκε εκείνο το καλοκαιρινό σούρουπο στη μνήμη μου.
Ως πολιτικός μηχανικός ξέρω να αναπλάθω και συνθέτω στοιχεία από το φόντο φωτογραφιών που διατηρώ στο αρχείο μου.
*Του Γιώργου Θρασύβουλου Τζέλλου
