Στη χώρα μας όσοι μαθητές γράφουν άριστα στις εξετάσεις, γίνονται γιατροί. Είναι μονόδρομος. Γιατί αυτό επιτάσσουν οι κώδικες αξιών της κοινωνίας μας. Ο καλός μαθητής να γίνεται γιατρός. Είναι, όμως, επιτυχημένος;
Προφανώς, στο παραπάνω ερώτημα η απάντηση δεν είναι μια και μόνη. Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες που έχουν να κάνουν με ζητήματα που ξεπερνούν τη γνώση, όπως οι ψυχολογικές παράμετροι, οι κοινωνικές, αλλά και οι επικοινωνιακές δεξιότητες.
Οι άνθρωποι είναι το σύνολο τους. Δεν είναι μόνο οι δεξιότητές τους, ούτε η απόδοσή τους στο σχολείο. Είναι τα ενδιαφέροντά τους, είναι η αγάπη και το μεράκι τους. Είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους σε σχέση με τη ζωή και τα πράγματα.
Είναι άδικο, λοιπόν, ο επαγγελματικός προσανατολισμός να μην γίνεται με βάση όλα τα παραπάνω, παρά μόνο να κρίνεται με αυστηρά γνωστικούς στόχους. Γιατί έτσι άνθρωποι που είχαν μεράκι για κάτι άλλο, βρίσκονται εγκλωβισμένοι σ’ έναν επαγγελματικό χώρο που δεν τους λέει τίποτα και κυρίως στον οποίο δεν μπορούν να προσφέρουν και πολλά πράγματα.
Προτεραιότητα για όλα τα παιδιά που «ψάχνονται» είναι να κοιτάξουν τις εσωτερικές τους ανάγκες περισσότερο από τις οικογενειακές και κοινωνικές επιταγές. Με αυτό τον τρόπο είναι σίγουρο ότι θα βγουν κερδισμένοι εκείνοι, αλλά και όλοι όσοι δεχτούν τις υπηρεσίες τους.
Ιωάννα
