Υπήρξαμε, σε προηγούμενες δεκαετίες, κάποιοι δημοσιογράφοι τους οποίους οι πολιτικοί ηγέτες καλούσαν συχνά για μια ενημερωτική συζήτηση. Από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως τον Χαρίλαο Φλωράκη, και από τον Ανδρέα Παπανδρέου ως τον Λεωνίδα Κύρκο και τον Κώστα Μητσοτάκη. Συζητήσεις από τις όποιες προσπαθούσαμε να εκμαιεύσουμε όπως άλλοτε ήταν η αποστολή μας, κάποια είδηση. Και πάντως αρκετά διαφωτιστικές.
Όσοι τύχαινε να βρισκόμαστε τακτικά με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, είτε όταν ήταν πρωθυπουργός, είτε όταν μετακόμισε στο προεδρικό μέγαρο, φεύγαμε, μετά από κάθε τέτοια συνάντηση με μια απορία. Μήπως ο πρόεδρος έχει πάθει κάποια μονομανία; Θυμάμαι ότι σχολιάζαμε συχνά με τον Σεραφείμ Φυντανίδη, τον Γιώργο Βότση, της «Ελευθεροτυπίας», αλλά και τον Σοφιανό Χρυσοστομίδη της «Αυγής», το ότι, όπως και να ξεκινούσε η συζήτηση με τον Καραμανλή, είχε πάντα ένα σταθερό σημείο αναφοράς. Για το οποίο βασανιζόμασταν πώς να το ερμηνεύσουμε. Αν δηλαδή επρόκειτο για μια …ηττοπάθεια που διαπερνούσε τη σκέψη του, η για μια διορατική εκτίμηση πραγματικού κινδύνου, τον οποίο οι υπόλοιποι ίσως υποτιμούσαμε.
Αυτό το σταθερό σημείο αναφοράς, είναι ιδιαιτέρως επίκαιρο σήμερα. Διότι δεν ήταν άλλο από το μόνιμο άγχος του Κωνσταντίνου Καραμανλή, μήπως υπάρξει κάποιο «ατύχημα» στο Αιγαίο. Είτε από προσχεδιασμένη τουρκική προβοκάτσια, είτε από «τίποτε θερμοκέφαλους» δικούς μας. «Αν συμβεί κάτι, που θα προκαλέσει εισβολή της Τουρκίας σε ένα ελληνικό νησί», μας έλεγε, σε κάθε τέτοια συνάντηση, «μας πήρε και μας σήκωσε». Διότι, όπως υποστήριζε, «μπορεί να τους αντιμετωπίσωμεν ηρωικώς, αλλά θα οδηγηθώμεν αυτομάτως εις εσωτερικήν ρήξην τέτοιας μορφής και εκτάσεως, που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και εις εμφύλιον σπαραγμόν, ανάμεσα σε αυτοδιοριζόμενους ως υπερπατριώτας και εκείνους τους οποίους θα κατηγορούν ως μειοδότας ή και προδότας».
Είχε βεβαίως ένα ισχυρό χαρτί στα χεριά του, ως προς το εσωτερικό μέτωπο. Διότι απέναντι στην τουρκική πολιτική και τους αναγκαίους χειρισμούς από την πλευρά μας, είχε ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας και συναντίληψη με τον μεγάλο αντίπαλο του τον Ανδρέα Παπανδρέου. Με κορυφαία επιβεβαίωση αυτή της αλήθειας την ιστορική πια στάση του Ανδρέα όταν βγήκε το τούρκικο ερευνητικό σκάφος, το «Χώρα», στο Αιγαίο.
Σήμερα δυστυχώς ο κίνδυνος ατυχήματος, ομολογείται μεν δημοσίως, από υπουργούς, (κίνδυνος που μεγιστοποιείται από το εκλογικό παιγνίδι του Έρντογαν) αλλά δεν γίνεται και κανένα βήμα εθνικής συνεννόησης.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
www.massavetas.gr
