Όλοι εμείς εδώ, κάτοικοι της δημοκρατίας του πληκτρολογίου, τα δώσαμε όλα προχθές με το μαχητή του Αζόφ που μίλησε στην ελληνική Βουλή. Ας αφήσουμε τα σχετικά με τις ναζιστικές καταβολές του τάγματος και ας πιάσουμε το τι γράφτηκε για την εμφάνιση του ανθρώπου. Λες κι ένας μαχητής θα περάσει πρώτα από το σαλόνι ομορφιάς. Λες κι όλοι εμείς που τα λέμε όλα αυτά απέχουν πολύ τα χαρακτηριστικά μας, ως λαού, από αυτά του μαχητή.
Γράψαμε και χθες ότι η κίνηση ήταν επικοινωνιακά λαθεμένη για πολλούς λόγους. Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι να ξεσπαθώνουμε -και μάλιστα με τέτοιο τρόπο- εναντίον ενός ανθρώπου που μάχεται για την πατρίδα του και ξεκαθάρισε από την αρχή ότι ο παππούς του πάλεψε εναντίον του ναζισμού, υπάρχει μεγάλη απόσταση.
Οι πολιτικοί τακτικισμοί είναι σε τέτοιες περιπτώσεις αναμενόμενοι. Η τόσο μεγάλη οργή, όμως, από την πλευρά των πολιτών δεν είναι κατανοητή. Είναι εύκολο να κρίνεις και να μιλάς για σωστό και λάθος, όταν βρίσκεσαι τόσο μακριά από τα πεδία των μαχών. Όταν καθημερινά, όμως, έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με το θάνατο, αλλάζουν κατά πολύ οι βεβαιότητες και όλα γίνονται ζήτημα ζωής και θανάτου.
