Να! Αυτό λείπει…
Η Παρέα. Με το Π κεφαλαίο, για να σημαίνει μια ΟΜΑΔΑ φίλων με την οποία έχεις διαγράψει πορεία ολόκληρης ζωής, ξεκινώντας από τα παιδικά χρόνια και φτάνοντας ως εκεί που θα σας χωρίσει ο θάνατος. Τους ίδιους πάντα.
Συνηθισμένη κατάσταση μέχρι και πριν καμιά 30 χρόνια, οπότε και διαλύθηκαν οι τελευταίες του είδους, με τους ανθρώπους των προπολεμικών γενιών να βλέπουν πρώτα τους φίλους τους στο στύλο της ΔΕΗ, και σιγά-σιγά να καθηλώνονται στο σπίτι και να φεύγουν κι οι ίδιοι.
Χωρίς να καταλάβουν πόσο τυχεροί υπήρξαν.
Θεωρούσαν πάντα φυσικό και δεδομένο βλέπετε, ότι συνεχώς θα στηρίζονται γερά από ένα δίκτυ 15-20 ατόμων, που τους ήξεραν από παιδιά, μεγάλωσαν όλοι μαζί, άλλαξαν όλοι μαζί, ίσως έφυγαν κάποιοι από τον τόπο τους για λίγο και πάλι ξαναγύρισαν. Μια ομάδα σταθερή, που είχε τους δικούς της κώδικες επικοινωνίας (μια λέξη έλεγες κι οι υπόλοιποι καταλάβαιναν εκατό), τις δικές της κοινές αναμνήσεις και αναφορές, τα δικά της δυνατά ερείσματα σχέσεων. Μια ομάδα στους κόλπους της οποίας αντιλαμβανόσουνα και ερμήνευες όχι μόνο τα λόγια αλλά και την παραμικρή χειρονομία και τον παραμικρό μορφασμό.
Κι αισθανόσουνα ασφαλής.
Μπορεί να ξαναγεννηθεί κάτι τέτοιο?
Με τίποτα!
Πώς και πού και με ποιους? Ρίξτε μια ματιά γύρω σας όσοι γεννηθήκατε μετά το ’50, και ιδιαίτερα οι γενιές του ’80 και μετά, που δεν γνώρισαν τέτοιες Παρέες.
Από τους παιδικούς φίλους άντε να σου μείνουν ένας-δυο μέχρι να ενηλικιωθείς. Κι ύστερα κενό…
Φεύγουν οι άνθρωποι. Σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες σε άλλες ηπείρους… Μένουν πίσω κάνα-δυο αλλά δεν είναι το ίδιο. Δεν είναι Παρέα αυτό το ξεφτισμένο πράγμα.
Φεύγουν από κοντά σου οι φίλοι όμως ακόμα κι αν δεν ξενιτευτούν. Γιατί αλλάζουν πολύ, ο καθένας χωριστά. Άλλα επίπεδα εξέλιξης, άλλοι επαγγελματικοί ρυθμοί, άλλη οικογενειακή πορεία, άλλη αισθητική, άλλα ωράρια, άλλες βάρδιες άλλα μεράκια, άλλα βάσανα. Όμοιες επιδιώξεις βέβαια, που ο καθένας όμως παλεύει να τις πετύχει μόνος του.
Κι άμα απομακρυνθείς, άντε να σμίξεις…
Δεν έχεις τι να πεις.
Αμηχανία…
Όχι η αμηχανία της εγγύτητας με έναν άγνωστο.
Η αμηχανία της εγγύτητας με τον παλιό κολλητό σου.
Χειρότερη…
Φίλους καινούργιους κάνουμε συνεχώς. Και πολλοί μας ταιριάζουν και περισσότερο από αυτούς που είχαμε παιδιά. Δεν είναι το ίδιο όμως. Ποτέ δεν θα αποτελέσουν ομάδα.
Ποτέ δεν θα είναι η Παρέα μας.
Έντονη η έλλειψή της.
Αλλά πάλι δεν ξέρω…
Ίσως να μην την χρειάζεται η εποχή.
Γι’ αυτό και τη σκότωσε.
