έρχονται εκλογές στους δύο βαθμούς της τοπικής αυτοδιοίκησης /
(όπως πάντα) υπάρχει κινητικότητα μερικούς μήνες πριν, με βάση τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την αυτοδιοίκηση στην Ελλάδα όσοι ασχολούνται με αυτή /
όσοι αποφάσισαν και θα εκτίθενται από δω και πέρα δημοσίως,
είναι ήδη εδώ,
σχεδόν όλοι τους,
ζητώντας να εκπροσωπήσουν τις τοπικές & περιφερειακές κοινωνίες /
πιέσεις, διαπραγματεύσεις, υποσχέσεις, δεσμεύσεις για την επόμενη ημέρα ένθεν και ένθεν /
οι καρέκλες, τα πόστα, οι συνεργάτες, οι επιτροπές, τα νομικά πρόσωπα …
– Η Μία Όψη:
είναι άραγε τα ακόλουθα ερωτήματα που διαμορφώνουν την επιθυμητή εικόνα του μέσου υποψηφίου;
πόσο ‘πυρήνας’ είναι ο κάθε υποψήφιος;
κάνει γκελ στον ‘πολύ κόσμο’;
έχει σταθερή άποψη για το Σκοπιανό;
είναι φουλ υπέρ της διατήρησης της δημοσίας λιγνιτικής ΔΕΗ;
είναι φουλ αντιμνημονιακός;
σε πόσους συλλόγους είναι γραμμένος;
πόσο κοντά είναι στην Εκκλησία;
έχει χαμηλό και λαϊκό προφίλ;
σε ποια παράταξη ανήκει;
«τίνος πιδί ίνι» και πόσο μεγάλο είναι το σόϊ του;
πόσους followers έχει στο instagram;
διαθέτει κανένα τριχίλιαρο για να βοηθήσει την παράταξη στα έξοδα της;
μήπως πάλι για να είναι κάποιος υποψήφιος πρέπει:
να έχει την ενασχόληση με τα κοινά μέσα στο DNA και το μεδούλι του;
να είναι άνεργος ή υποαπασχολούμενος;
να είναι επαγγελματίας που θέλει απλά να ‘ανοίξει’ τον επαγγελματικό του κύκλο;
να είναι δημόσιος υπάλληλος που θέλει να ‘ξεφύγει’ λιγάκι από την Υπηρεσία του;
να θέλει να χρησιμοποιήσει την αυτοδιοίκηση ως βήμα για την κεντρική πολιτική σκηνή;
μπα, λάθος κάνω /
υπάρχει και η Άλλη Όψη …
________
– Η Άλλη Όψη:
για να είναι κάποιος υποψήφιος πρέπει να τον ενδιαφέρει:
η ανάπτυξη του τόπου,
η κοινωνική συνοχή,
η προστασία των περιβαλλοντικών πόρων,
η πρόοδος των νέων ανθρώπων,
η υποστήριξη της μόρφωσης των παιδιών,
η ποιότητα ζωής των ανθρώπων του τόπου
και τόσα άλλα …
πρέπει επίσης να είναι:
συνεργατικός,
ευρύνους,
δίκαιος με όλους και με τα καθ’ ύλην αρμόδια διοικητικά στελέχη,
ενεργός σε κοινωνικές ομάδες,
γνώστης πολυτομεακών πολιτικών,
επίμονος και εγκρατής,
αφοσιωμένος στους στόχους του,
καινοτόμος,
δημοκρατικός
και τόσα άλλα …
όταν δε ο υποψήφιος είναι και επικεφαλής, οι απαιτήσεις μεγαλώνουν και ο ηγέτης οφείλει:
να ενώνει αντί να διχάζει,
να είναι ειλικρινής και ακριβής,
να είναι εγκρατής,
να είναι δίκαιος,
να μη λαϊκίζει,
να μην ψεύδεται,
να μην υπερβαίνει το ρόλο του,
να έχει δοκιμαστεί σε κοινωνικές δράσεις,
να ισορροπεί αντιπαλότητες,
να σέβεται τους πολίτες,
να επιδιώκει μεγάλα αποτελέσματα και έργα για την περιοχή του,
να ανοίγει ορίζοντες
και τόσα άλλα …
κι εγώ ως πολίτης, τι κάνω τελικά;
συμμετέχω;
πιέζω;
αδιαφορώ;
προτείνω;
ή μήπως τελικά:
κι εγώ που ζω για πάντα εδώ, όλο φεύγω το τέλος πριν να δω.
και απλά απέχω από
όλα αυτά που θα γίνουν για μένα
χωρίς εμένα;
